HERKES GİDER Mİ?

6.BÖLÜM

Dudaklarımdan dökülen isim kulaklarımı çınlattı.

Görkem.

Gözlerim içinde bulunduğumuz durumdan dolayı kocaman açılmıştı. Ne işi vardı benim odamda ve niye ağzımı kapatmıştı. Ben bu soruların cevapları ararken en sonunda "G-görkem a-abi? " Soru sorar şeklinde ismini telefuz etmiştim ama onun birdenbire daha çok sinirlendiğine şahit olmuştum. Ne olmuştu da böyle olmuştu. Yine ne yapmıştım da böyle delirmişti.

"Kes sesini!" Bir anda böyle gürleyince yerimde sıçramıştım. Lanet olsun ki gözlerim dolmaya başlamıştı. Başını benim olduğum tarafa çevirince korkudan titreyen bedenimi görmüştü.

Bana yaklaşmaya başlayınca bende geri geri gidiyordum. En sonunda sırtım buz gibi duvarla kavuşunca kalakalmıştım. " Benden korkma" sesi daha sakindi. Benim ondan korkmamamı istiyordu ama o böyle yaptıkça ona olan korkum onun boyunu bile geçiyordu. "Ben sana zarar vermem. Korkma benden" aklım şuan karmakarışıktı ne olmuştu bu adama biraz daha dikkat edince içki içtiğini anladım. Ama tek anlamadığım Görkem hiç sarhoş olmazdı ve şimdi de olmamıştı sadece çok az etki göstermişti. Gücümü toplayıp gözlerimi kahverenginin en güzel tonuna çevirdim ve "Görkem abi burda, bu saatte ne işin var?" Sakince sorduğum sorular onu çileden çıkartmıştı bir anda arkasını dönüp saçlarını çekiştirmeye başladı. "Bilmiyorum! Allah kahretsin ki bende bilmiyorum!" Bu da ne demek oluyordu böyle " A-anlamadım " bir anda bana döndü " Senin eve geldiğinde yanında olan kimdi? " bir anda sorduğu soru üzerine afallamıştım. Demiri nerden görmüştü.

"Bir arkadaşım" kestirip attım. Kendi kendine dediklerimi tekrar ediyordu. Odamın içinde volta atarken ben duvara sinmiş korkulu gözlerle onu izliyordum. Bir anda önümde beliriverdi. " Bu saate kadar nerdeydin?" Resmen hesap soruyordu. Kim olarak. Ne olarak hesap soruyordu. "Sanane!" Bir anda parlamıştım. Ona ne oluyordu! Ne cüretle hesap soruyordu bana!

"Sanane mi! Ciddi misin sen" bir an duraksadıktan sonra "ben senin abinim unuttun mu?" Meydan okur cinsten olan sözleri kalbimi delip geçmişti. Doğru abimdi. Gözlerimden okunan hayal kırıklığı kalbimdekinin sadece küçücük bir kısmıydı." Benim abim olman birşey değiştirmez!" Artık canıma kast etmişti. Tam yanından geçeceğim sırada kolumdan tutup tekrar önüne çekmişti. Gözleri dudaklarıma kaydığında kalbimin atışı artmıştı sanki zaman durmuştu...

Bir anda dudaklarımın üstüne kapanan dudaklarıyla donup kalmıştım. B-bu gerçekmiydi? Bir nada onu kendimden itip yüzüne tokatımı geçirdim. Yüzü sola doğru yatarken benim canımda aynı şekilde yanmıştı. Gözlerim akmak için yalvarırken ben direniyordum. Kafasını kaldırıp gözlerime baktığında halimi görmüş olucak ki bir süre sustu.

"G-güneş b-ben..." ilk defa kekelemişti. Daha fazla sesini duymak istemediğim için dudaklarımdan "sus" oldu. Titreyen parmaklarıma aldırmadan elimi kapıya uzatıp " beni yalnız bırak" en fazlası buydu. O da beni ikiletemden usulca çıktı odadan.

Onun çıkmasıyla dizlerimin üstüne yere kapaklandım ve gözlerimde biriken yaşlar boşaldı. Yerde öylece durmuş hıçkırarak ağlıyordum. Bu bu bu haksızlıktı. Bu bana haksızlıktı. Bu Ela ya haksızlıktı. O ne yaptığını sanıyordu. En önemlisi de beni ne olarak görüyordü. Beni canı istediği için öpebileceğini mi sanıyordu. Ya da böyle biri olarak mı görüyordu.

En önmelisi de ben onu gözünde kardeş sıfatında mıydım yoksa her şekilde yaklaşabileceği sıradan bir insandan farksızmıydım?

Tüm gece ağlayıp durmuştum. Elimden başka bir şey de gelmiyordu. En acısı da onu hala köpek gibi seviyor oluşumdu. Ben çok acizdim onun yönünden. Sabah 4 gibi uykuya dalmıştım o da ağlamaktan ve geceki oturduğum yerde...