Gerçek dünya bu muydu yani...
Sevdiklerin seni tek tek terk etmesi midir?
Bu defa her şey çok güzel olucak dediğin anda mıdır insanların seni bırakıp gitmesi?
Belki de budur gerçek aşk...ACI
Yine de HERKES GİDER Mİ? Dünyada??
Soruyorum size bu mudu...
Kelimelerin kendini uçurumdan attığı yerdeyim şu an.
Konuşmak istiyorum. Çığlık atmak istiyorum. Deli gibi gülmek istiyorum. Koşmak istiyorum. Kaçmak istiyorum. Her yerden,herkesten uzaklaşmak istiyorum.
Ama ondan değil! Ben ondan kaçmak istemiyorum. Ondan koşmak istemiyorum. Ben ondan uzaklaşmak istemiyorum.
Aksine!
Ben ona kaçmak istiyorum. Ben ona koşmak istiyorum. Ben ona yakınlaşmak istiyorum. Ben ona sığınmak istiyorum.
Ama bazen konuşmak isteyipte konuşamadığın, dilinin lâl kalbinin durduğu zaman elinden her şey uçar gider ya. Sen de ardından sadece bakarsın ve öylece kalır.
Ben de şu an öyleyim. Gitme demek istiyorum. Beni bırakma. Sen de gitme. Herkes gibi bırakma demek istedim. Ama hiç birini diyemedim. Ben şok olmuş ona bakarken sessizliğim karşısında dayanamayıp kapıyı çarpıp çıktı. Kapının çarpma sesini duyunca yerimde sıçramam beni kendime getirdi. Ağzımı yarım saattir açık olan ağzımı kapattım ve duvardan uzaklaştım. Bir anda kendime gelince gülmeye başladım. Deli gibi gülüyordum. Gülmekten gözlerimden yaşlar gelmeye başlamıştı. Kapım aniden açılınca bana hayretle bakan Nesli en son beklediğim şeydi. Bu halime bakıp direk yanına geldi. "Ne oldu Güneş ne bu halin kendine gel! Görkem abi mi bişey dedi" Benim bu halime bir şeyler bulmaya çalışırken kendime gelemeden çığlık atarak "G-görkem!" Nesli havada olan ellerimi tutup "evet Görkem. Ne oldu Güneş " kahkalarımı durdurup "b-beni se-seviyormuş" . Nesli duydukları karşısında benim ilk duyduğumda olduğum gibi transa geçmişti. Hala inanamıyorum. Her şeye,herkese rağmen beni mi seviyordu. Bana abi de diyen adam,benim yıllardır sevdiğim daha doğrusu aşık olduğum adam benimi seviyordu. Nesli kendine gelmiş olacak ki boynuma sarıldı.
Ani bir sarsılmayla kendime geldim ve gözlerimi yavaşça araladım. Görüntü netleşince karşımda duran Nesliyi gördüm. Nesli uyanmama bir oh çekti ve "sonunda uyandın uykucu?"
Uyandın mı uykucu? Uyandın mı uykucu? Uyandın mı uykucu? Duyduğum kelime vücudumda şok etkisi yaratırken beynimde yayınlanıyordu.
Uyumak? Ben hepsini rüyamda mi görmüştüm? Dün akşam ne olmuştu? Daha doğrusu bir şey olmuş muydu? Ben her şeyi rüyada mı yaşamıştım? Yoksa hiçbir şey yaşamamış mıydım?
Kafamda deli sorularla Nesliye döndüm. O gördüklerim çok güzeldi. Gerçek olamayacak kadar güzel. Gözlerim yavaş yavaş dolarken Nesli elini yanağıma koyup "neyin var Güneş?" Kafamı iki yana sallayıp gülümseyerek "ç-çok güzel b-bir rüya gördüm " Nesli de kahkaha atıp "buna mı takıldın fıstık " omuz silkip ayağa kalktım. "Dersin yok mu?" Nesli bana dönüp "saat çok geç olmadı ve senin dersin benden önce başlıyor bence hızlı olmalısın " Nesliye dönüp kaşlarımı kaldırıp "şaka yapıyor olmalısın " Nesli omuz silkip ayağa kalktı kapının önüne gelince "Belki rüyalar gerçektir "göz kırpıp odadan çıktı ama arkasından nasıl bir Güneş bıraktığının farkında bile değildi. Hemen kendime gelip elimi yüzümü yıkayıp dişlerimi firçalayip dolabımın karşısına geçip bir göz attım. Altıma kot pantalon üzerine beyaz düz t-shirt giyip içine soktum ve üzerine de asker yeşil gömleğimi giyip önünü açtım. Saçlarımı açık bırakıp alerjim olmayan nadir makyaj malzemelrinden olan kalem,rimel,eyeliner ve ruj dörtlüsünden 4 ünüde hafif sürüp mat rujumu sürüp son kez aynadan bakıp çıktım odadan.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
