Duâ İle Sevdim

Kalbe Bi Bilet Kes Can Kenarı Olsun

Evvvvvvvvvet.....  Sayın okuyucularım yeni bölümle karşınızdayım. Umarım ki beğenirsiniz. Hoşlanmadığınız bir yer olursa lütfen söyleyin. Lütfen.

N©N©N©N©N©N©N©N©N©N©

-S-en... Sen ne demek istiyorsun?
Bakışlarında zafer ifadesinin de olması şaşkınlığımı bin katına çıkartırken gözyaşlarımı silip gözlerine merakla baktım.

-Diyorum ki; bir insan ancak bu kadar sulugöz olabilir.
Yüzümdeki şaşkınlık yerini kızgınlığa bırakırken asansörün kapısı açıldı ve Sinan bize sorar gözlerle bakmaya başladı. Bakışları Ilgazda asılı kalırken tek kaşını kaldırmıştı.

-Ilgaz? Ne korkusundan bahsediyordunuz siz?

-Birşey yok kardeşim. Ufak bir yanlış anlaşılma sadece.
Ilgaz açıklamasını yaptıktan sonra bana göz kırpıp asansörden çıktı. Sinan'ın bakışları bana dönerken şaşırmışa benziyordu.

-Hazal? Neden ağlıyorsun?
Sinan söyleyene kadar ağlamaya devam ettiğimin farkında bile değildim. Ama bu sefer ağlamamın sebebi sinirdendi. Resmen benim ağladığımı görmek için bana oyun oynamış ya!

-Bişey yok. Parmağım gözüme çarptı. Ağlamıyorum yani. Hadi işleri halledelim de bir an önce çıkalım.
Alelacele gözlerimi silip asansörden çıktım. Ilgaz zaten gitmişti. Biz de Sinan'la beraber anlaşma yapacağımız yere doğru yürümeye başladık.

-Gözlerin çok kızarmış. İstersen bi elini-yüzünü yıka.
Sinan'ın bir arkadaş edasıyla benimle ilgilenmesine karşı hafif tebessüm ederek ona döndüm.

-Sorun yok Sinan. Ben iyiyim. Hem yine asansörde kalmak istemiyorum galiba.
Cümlenin sonunda yüzümü buruşturunca Sinan ufak bir kahkaha attı. Onun gülüşüne karşılık ben de gülümsememi genişlettim.

-Biliyor musun? Ben de bir asansör kazası geçirdim.

-Nasıl yani? Birşey olmadı değil mi?