Zakochanie się było najlepszą i najgorszą rzeczą, która kiedykolwiek spotkała Camilę.
Lauren była piękna, mądra, namiętna i niestety dla Camili, zamężna.
Najwyższe miejsce #80 w Fanfiction [30.10.2017]
Książkę można przeczytać w języku angielski na...
Wczoraj dobiło tu do 3k wyświetleń i prawie 1k gwiazdek
Jej! :D
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
------------------------------
- Tak. - powiedziałam, gdy tylko drzwi do mieszkania Camili się otworzyły.
Bardzo zdezorientowana i widocznie śpiąca Camila, stała w drzwiach, z włosami związanymi w niechlujny kok, kiedy przetarła swoje oczy tyłem dłoni.
- Huh? - było wszystkim, co wymamrotała.
- W odpowiedzi do twojego pytania. - powiedziałam - Z wcześniej.
Kiedy tylko połączyła kropki w swojej głowie, jej oczy się rozszerzyły.
- Ty—
- Tak. Zostawiam go. - wtrąciłam.
Mogłam powiedzieć, że próbowała powstrzymać uśmiech, kiedy spojrzała w dół na torbę w mojej dłoni.
- Przepraszam, jeśli przeszkadzam, ale po prostu nie wiedziałam gdzie indziej iść. - powiedziałam szczerze.
Uśmiechnęła się do mnie delikatnie.
- Nie bądź głupia. - było wszystkim co powiedziała, przed zrobieniem kroku w bok, pozwalając mi wejść do jej domu.
Położyłam torbę na podłodze obok kanapy, które w przeszłości było stałym miejscem na moją torbę w czasie nocowania. Odwróciłam się i spotkałam nierozpoznawalny wyraz na twarzy Camili.
- Co jest? - zapytałam.
Uśmiechnęła się i wzruszyła ramionami.
- Retrospekcja, tak zgaduję.
Uśmiechnęłam się i ruszyłam do niej, owijając swoje ręce w okół jej szyi. Instynktownie złapała mnie w talii, kiedy ja schowałam swoją twarz w zagięciu jej szyi. Poczułam jak węzeł uwiązł w moim gardle, ale nie byłam pewna dlaczego.
Zrozumiale, to był dość emocjonujący dzień, ale nigdy nie byłam typem płaczliwej osoby.
Ale w tym samym czasie, to Camila, nigdy nie musiałam niczego ukrywać przy Camili. Więc pozwoliłam sobie się zrelaksować w jej ciele, kiedy łzy spływały po mojej twarzy. Jej dłoń kojąco biegła przez moje włosy, a ja nie mogłam sobie przypomnieć ostatniego czasu, kiedy czułam się tak bezpiecznie.
- Wszystko jest w porządku. - wyszeptała, kiedy poczuła łzy przesiąkające przez jej koszulkę.
Przytaknęłam.
- Wiem. - moje ramiona ścisnęły się w okół niej delikatnie - Jesteś tu.
Nie musiałam na nią patrzeć, by wiedzieć, że się uśmiechała.
