Gebroken

Hoofdstuk 1

          

Een zware stem maakt me wakker.

Een gevoel van angst overvloed me wanneer ik om me heen kijk. Waar ben ik?

Het stinkt, overal is rook en ik kan niet goed zien. Zand bedekte mijn lichaam en in de verte kon ik de zee zien.

"Hallo? Gaat het? Wie ben jij, wat is er met je gebeurt?" Vraagt de onbekende man.

"W-waar ben ik?" Vraag ik wanneer ik dode lijken om me heen zag.

"Antalya..." Zegt hij, en doet alsof ik had gevraagd wat  één plus één is.

Ik kruip bang weg, maar een zware gewicht op mijn lichaam houd mij tegen.

Dan herinner ik me alles weer.

Ik kijk naar waar de gewichten vandaan komen, en voelde mijn hart breken in duizend kleine stukjes.

Mijn twee kleine meisjes lagen in mijn handen. Ik schudde ze een beetje, maar ze werden niet wakker.

Tranen vormden in mijn ogen en ik liet een kreet van verdriet los.

Mijn babys zijn dood, al mijn dromen, toekomstige herinneringen met hun...verdwenen.

"Nora! Farah!" Schreeuwde ik.

Ik bleef doorhuilen, snikken, schreeuwen. Door en door.

***

Een flashback raast door mijn hoofd....

Nessim hurkt omlaag en aait over mijn buik.

"Hoelang..." Zegt hij met tranen van vreugde in zijn ogen.

"Ik weet sinds vandaag dat ik 1 maand ben" Zeg ik ook huilend.

"Je wordt de 1 na beste moeder van de wereld"

"Hoezo dat?"

"Best moeder is mijn schoonmoeder " Zegt hij slijmend.

"Niet slijmen ker (ezel)" Zegt moeder.

We lachen ons dood en lachen Nessim uit.

Nora komt naar binnen en kijkt ons allemaal raar aan.

"Wat is er?" Zegt ze zacht.

"Je krijgt een baby broertje of zusje" Zeg ik blij.

Ze kijkt ons met een o-mond aan.

"ECHT WAAR!" Schreeuwt ze blij en rent wild door het huis heen en begint mij en Nessim te knuffelen.

We lachen ons dood en ik knuffel haar heel hard.

"NIET.TE.HARD.ANDERS.IK.DOOD" Zegt ze bijna zonder adem.

Iedereen gaat stuk en ik laat har los en geef haar een dikke kus op haar wang.

"Ik hou van je mama" Ik moet erom huilen en knuffel haar weer.

"Ik ook van jou"
----------------

Ik huil om de flashback.

"DÎLE MIN (Mijn hart) WORDT ASJEBLIEFT WAKKER ASJEBLIEFT YA ALLAH" Schreeuw ik huilend terwijl ze de lichamen van mijn dochtertjes in de ambulance leggen .

"Mag ik mee naar het ziekenhuis?" Vraag ik huilend en schor aan de ambulance broeders (In het Arabisch).

Met betraande ogen kijk ik hoe de ambulance-broeders knikken, ik stap in en pak de handen van mijn dochters vast.