Gebroken

Hoofdstuk 5

          

Adiya

Doe nooit je moeder pijn.
Niets is pijnlijker dan de tranen van jou moeder💔

****

Paar weken later...

Machteloos kijk ik van het balkon van Esma met een kop thee in me handen naar hun  prachtige,lange,grote, wondervolle tuin.

Na een tijdje komt Esma ook op het balkon en neemt plaats op één van haar stoelen.

"Sbagh el ghair" Zeg ik zachtjes.

"Sbagh el noor" glimlacht ze.

We kijken alletwee een tijdje naar het uitzicht van een mooie,grote tuin.

"Esma je moet naar baba toe" horen we een bekende stem achter ons zeggen.

We draaien ons om en zien Esma's broer (Loran).

Esma knikt en loopt weg van de balkon, Loran neemt plaats op de stoel van Esma en kijkt naar het uitzicht.

Ongemakkelijk kijk ik ook naar de tuin totdat ik zijn ogen op me voel prikken ik probeer het te negeren maar kijk hem dan aan, hij kijkt me met glinsterende ogen aan en glimlacht zijn mooie,witte, rechte tanden.

Ik glimlach ongemakkelijk naar terug.

Hij begon me persoonlijk vragen te stellen wat het moment nog genanter maakte.

"Hoe voelt het om je familie te verliezen in één keer?"

Ik krijg een brok in me keel en probeer niet te huilen en sterk te blijven.

"Je voelt je machteloos je wilde het liefst dat je dood was voordat je de pijn niet voelde maar tegelijkertijd ben je Allah dankbaar dat je leeft maar het ergste is om verder te gaan terwijl je helemaal niet verder kan gaan met je leven" Antwoord ik op zijn vraag.

"Moest je Hijab dragen of heb je er zelf voor gekozen?"

"Ik heb er zelf voor gekozen maar het is wel beter om een hoofddoek te dragen want ze kritiseren wel snel, zo van ja ze gedraagt zich alsof ze veel is en doet haar helemaal laten zien"

"Hoe was je vader overleden?"

"Waarom stel je deze vragen allemaal?" Vraag ik bot.

"Gewoon ik wil je beter leren kennen" Zegt hij dood normaal alsof het de normaalste zaak van de wereld is.

Ik zucht hard, en een flashback raast door mijn hoofd.

Flashback...

Ik ren naar ze toe en zie mijn moeder huilend op de grond met haar handen in haar gezicht.

Ik knuffel eerst mijn hele familie en zij barsten ook in tranen uit en loop dan naar mijn moeder en troost haar.

"Mama alles komt met de wil van Allah het komt go-"

"Nee nee NEEEE HIJ WERD BESCHOTEN IN ZIJN HART 5X DAT IS ONMENSELIJK ADIYA WALLAH DEZE DAG ZOU MOOI MOETEN WORDEN MAAR HET IS ZO SLECHT!" Huilt ze hard.

Dikke tranen verlaten mijn ogen en eerlijk.. alles wat ze daarnet zij was waar.

"Waarom... Waarom hij hij was een goede man en hij Had het gewoon moeilijk dat er niemand meer over was in zijn familie WAT KAN HIJ ERAAN DOEN YA ALLAH!"

Einde flashback

Met betraande ogen leg ik Loran uit dat Samir (broer van haar schoonzus, en degene waarvan ze hield) mijn vader heeft dood geschoten omdat ik werd uitgehuwelijkt door mijn neef Nessim.