Gebroken

Hoofdstuk 20

Adiya

Hij stapt zelf ook in de auto en begint te rijden, ik kijk snel naar Nessim en zie dat hij zijn ogen heeft gesloten.

"Loran hij opent zijn ogen niet... ASJEBLIEFT LORAN LAAT ME TEN MINSTE EEN AMBULANCE BELLEN!"

"FIJN PAK DE TELEFOON!" Zegt hij boos.

Ik pak zijn telefoon en bel de ambulance en vertel waar Nessim is en hoe zijn toestand is, ik hang op en we zijn bijna thuis.

"Hoe kon je Loran je hebt Amine en Nessim beide bijna afgemaakt... AMINE IS NOG MAAR EEN KIND!"

"ALS JE NIET WEET WAT ER ALLEMAAL GAANDE IS MOET JE NIET PRATEN ADIYA!"

"EN DIANA DAN... JE HEBT HAAR BIJNA GESLAGEN WAAR WAS DAT VOOR NODIG!"

Er heerst een kille stilte in de auto.

"Ik wilde haar niet slaan maar ze mag niet met die jongen omgaan en daarmee uit" Zegt hij kill en spant zijn kaken.

Hij kijkt voor zich uit.

"Waar is Nora?" Vraag ik bezorgd.

"Geen zorgen ik heb haar al thuis afgezet"

Ik knik en de hele rit hebben we niet met elkaar gepraat, stilte er was alleen een kille stilte.

****

Ik weet niet wat ik moet denken... ik weet niet wat ik moet zeggen tegen hem.

Het was alsof hij een compleet ander persoon was... hij was niet meer Loran.

Zijn gedrag... zijn uiterlijk en hoe snel hij boos werd...

Dat was niet de Loran waar ik verliefd op werd, hij was zo anders en wat me het meeste shockte is dat hij Diana bijna wilde slaan, zijn kleine zusje waar hij zoveel van houd.

Ik word uit mijn gedachtes gehaald door een schreeuwende/huilende Nora.

Ik sta op en ren gelijk naar haar toe, ze is gevallen van haar fiets.

Ik zie dat ze op grond zit in de tuin en haar fiets zit naast haar.

"Mama...ik ben gevallen" Huilt ze.

Ik glimlach zachtjes en ga naast haar op de grond zitten en dan pas zie ik dat ze een beetje bloed heeft op haar knie.

"Oh kurbani (schatje) het komt wel goed doet je knie pijn?"

Ze knikt ja, ik sta op en loop naar de voorraadkast in de keuken om de ehbo-tas te pakken, maar ik zie dat de deur openstaat en ik hoor er geluid vanuit komen.

Ik hoor dat iemand zijn hoofd stoot tegen de muur en hard vloeken, en dat kan maar 1 persoon zijn.

Ik zie Loran eruit komen met de ehbo-tas en hij schrikt wanneer hij mij ziet.

"Ik ben toch niet zo lelijk dat je van mij schrikt of wel soms" Zeg ik.

"Nee ik schrok omdat ik dacht dat ik een engel zag" Zegt Loran en grijnst naar me.

Hij geeft me een kus op me hoofd en we lopen samen naar Nora toe.

Nora zit op de grond en Loran knielt op de grond,verschoont haar wond en doet verband om haar knie heen.

"Ben je gevallen schatje?" Vraagt hij aan Nora.

Ze knikt ja en glimlacht naar hem, wanneer hij klaar is geeft ze hem een knuffel en kus.

"Dankjewel papa" Zegt ze glimlachend en rent naar binnen.

Loran opent zijn mond en begint van blijheid te schreeuwen.