Gebroken

Hoofdstuk 16

Diana

Ik zie dat Loran woedend naar de receptie loopt die dichtbij staat, ik pak de kans en sta op om te lopen maar al snel val ik maar wordt ik opgepakt door de onbekende jongen.

"Wie ben je.... en waarom help je me?"

"Het spijt me waarschijnlijk ga ik je heel leuk vinden maar ik moet me houden aan mijn missie..." En hij kijkt me medelijdend aan.

"Wat...?" Zeg ik en dat is het laatste wat er gebeurde voordat ik mijn ogen sloot en niet meer opende.

***

Ik open mijn ogen en zie dat ik me bevind in het vakantiehuis van mijn vader in Griekenland...

Ik kijk uit de raam van de keuken en ik zie twee bekende vrouwen op het bankje in de tuin zitten.

Ik loop naar de woonkamer en open de deuren van de woonkamer om te lopen naar de tuin, de twee bekende vrouwen staan met hun rug tegen me toe.

Ik loop naar de bank, ik neem een diepe zucht en ik zie dat ze allebei omgedraaid zijn opeens draaien ze tegelijkertijd om en ik zie dat het de vrouw van mijn droom was toen ik in coma lag en... en mijn moeder.

"Mama..." Zeg ik huilend.

"Habibi... kom neem plaats naast ons" Ik loop zachtjes naar haar hun toe en neem plaats tussen hun twee.

Ik kijk mijn moeder huilend aan en ik zie dr weer glimlachen met dr mooie lach en we geven elkaar een hartverwarmende knuffel.

"Ik heb je zo erg gemist mama... we missen je allemaal"

"Diana wordt wakker en vecht voor je leven" Zegt mijn moeder terwijl ze me loslaat en me met een serieuze blik aankijkt.

"Wat... nee mama ik heb genoeg gevochten ik geef-"

"Heb ik mijn kinderen opgevoed om opgevers te zijn Diana... je staat nu op, je sluit je ogen , neemt een diepe zucht en vecht voor je leven want jij bent geen opgever en dat zal je nooit zijn!"

"Je gaat veel ups en downs meemaken Diana en je gaat mensen in je omgeving krijgen die zeggen dat ze van je houden en alles voor je zouden doen maar dat zijn alleen maar praatjes je kan niemand vertrouwen alleen Allah swt" Zegt de andere vrouw.

"Ik snap het niet... ik ben pas 15 hoe.... waarom...waarom moet ik altijd diegene zijn die het meeste pijn lijdt?!"

"Diana je moet begrijpen dat de mensen die echt om jou geven de mensen zijn die de meeste pijn nu doorleven want ze wachten nu allemaal in de wachtkamer omdat je bent flauwgevallen" Ik kijk verdrietig voor me uit en ik zie de wachtkamer van het ziekenhuis en ik zie mijn hele familie verdrietig elkaar aankijkend.

"Loran we kunnen haar niet verliezen... ik kan haar niet verliezen je weet ze is zoals een zusje voor me" Zegt Adiya verdrietig.

Ik zie de jongen... de jongen die me hielp maar die op het laatste iets zij over een missie ofzo ik weet het niet meer.

Hij kijkt bang om zich heen maar als je goed in zijn ogen kijkt zie je pijn en verdriet.

Ik ken hem ergens van maar ik weet gewoon niet waarom.

"Vertrouw mensen niet snel Diana vooral de mensen je net pas kent" Zegt mijn moeder en pakt mijn hand vast.

"Hoe moet ik weten wie echt tegen me is en wie nep is...?"

Ze kijken me beide glimlachend aan.

"Pas goed op jezelf en je familie Diana je bent een sterk meisje net zoals Adiya... wees op je hoede je weet niet wie je wel of niet kan vertrouwen" Zegt de vrouw.