Gebroken

Hoofdstuk 15

Berfin (JA I KNOW GEEN HAAT OKE WORDT KLEINE HOOFDSTUK HAHAHAH)

Adiya rent uit de kamer achter Loran aan en ik grijp mijn kans...

Ik loop haar kamer binnen en van een geruste gezicht verandert haar gezicht binnen een seconden naar een woedende gezicht.

"Wat doe je hier...WAT DOE JE HIER?!" Zegt ze boos.

"Ik heb je hulp nodig" Zeg ik en streel over mijn grote zwangere buik.

"JIJ BENT DE LAATSTE PERSOON DIE IK HULP AANBIED!"

"Asjeblieft Diana denk je dat ik dit wil... ik ben hulpeloos" Zeg ik verontrustend.

"Na alle pijn en schaamte die je mij en mijn familie hebt aangedaan durf je je nog te tonen!"

"HAHAHAHA Loran hou op met kietelen HAHAH stoooppp" Hoor ik door de gangen met de duidelijk stem van Adiya.

"Luister heel goed ik ga met je praten maar niet nu Adiya en Loran komen en als ze je zien ben je dood dus ga weg en wacht een uurtje ofzo bij de balie... Begrepen!?" Zegt ze snel.

Ik schud vermoeiend ja en vermoeid en loop snel de kamer uit, ik draai me om en kijk haar aan met een zielige blik.

Ik verlaat snel de kamer en loop vermoeiend naar de lift.

Zodra de liftdeuren dicht gaan stuur ik een bericht naar Nessim en zeg dat hij naar het ziekenhuis moet komen want ik heb veel weeën vandaag gehad en het voelt niet goed.

En voor het eerst... voor het eerst sinds maanden is hij gelijk online en stuurt me een berichtje.

Nessim: Vieze hoer hoe vaak moet ik het je vertellen ik wil niks te maken hebben met jou en dat monster in je buik door jou heb ik mijn liefdevolle vrouw verloren en mijn dochter ik hoop dat jij en dat monster in je doodgaan!

Ik: Nessim aub. hou hiermee op hoe vaak moet ik het je zeggen dit is ons kind en noem het geen monster en ik ben het zat dat je mij beschuldigd over dat je bent gescheiden jij deed er zelf ook aan mee en ik heb er zoveel spijt van en ik heb zo vaak mijn excuses aangeboden maar dit gaat niet over jou of mij het gaat om ONS kind dus kom aub naar het ziekenhuis en wees bij de bevalling... doe het voor de baby.

Zuchtend laat ik een paar tranen en voordat ik mijn tranen af wil vegen, krijg ik enorm veel buikpijn en voel harde schoppen in mijn buik.

Ik voel de ergste pijn die ik ooit heb gevoeld door mijn hele lichaam stromen.

Ik laat schreeuw van de pijn en gelukkig gaan de deuren open en staat er een dokter.

"AAAAA DOKTER IK MOET BEVALLEN HAAL DE VERLOSKUNDIGE!" Schreeuw ik van de pijn.

De dokter is in paniek en weet niet wat hij moet!

Ik loop pijnlijk naar de balie en vraag voor mijn verloskundige.

"De verloskundige kan hier elk moment zijn met een paar verpleegkundige die u assisteren naar de verzorgkamer.

"AAAA DOE HET SNEL DOE HET SNELLER HET DOET PIJN WAAR BLIJVEN ZE!" Schreeuw ik van de pijn.

Na een halve minuut zie ik de verloskundige en de verpleegkundigen zetten me met moeite op het bed en met snelheid brengen ze me naar de verzorgkamer.

"AAAA HET DOET ZOVEEL PIJN"

Allemaal emoties gaan door me heen maar het doet zoveel pijn en dan krijg ik allemaal flashbacks...

Hoe ik mijn verleden heb overleefd... dus dit overleef ik ook en met al mijn kracht blijf ik doorzetten.