Gebroken

hoofdstuk 8.

Diana en ik zijn gelijk naar het ziekenhuis gegaan.

Ze wilde niet dat iemand wist dat ze bloed kostte totdat ze erachter kwam wat het is.

Verrassend genoeg ben ik ermee akkoord gegaan.

Ik bekijk Diana's bange gezicht aan, terwijl we wachten op de dokter.

Na een paar minuten roept de assistente van de dokter ons om alvast te wachten in zijn kantoor.

We nemen plaats in het kantoor van de dokter, en net wanneer we plaats nemen komt de dokter binnen.

We groeten elkaar en hij komt ter zake.

"Dus we hebben Diana onderzocht en helaas hebben we slecht nieuws ze heeft longkanker het spijt me heel erg dat ik dit moet vertellen"

Het is stil en mijn hart breekt in duizend stukjes, ik hoor Diana zachtjes huilen en ik geef haar een knuffel en troost haar terwijl de dokter ons medelijdend aankijkt.

"Diana alles komt goed...ik ben bij je" Zeg ik ook huilend.

"We gaan er alles aan doen om u zo snel mogelijk te genezen Diana en geloof me we hebben heel veel kinderen gered van die vreselijke ziekte en nu zijn ze helemaal gezond en gaat alles goed met hun"

"Ik ben zo jong en ga nu al dood-"

"Je gaat niet dood Diana ze kunnen je genezen en met de wil van Allah kan alles"

"Ik laat jullie effe alleen" Zegt de dokter en loop de kamer uit en dat is het moment dat Diana helemaal uitbarst van het huilen.

"NEE NEE NEE IK KAN DIT NIET AAN IK BEN NIET STERK GENOEG EN IK GA SOWIESO NAAR HELL WANT IK BEN EEN SLECHTE MOSLIMA EN-"

"DIANA... je bent verdrietig adem drie keer in en uit en dan ben je een beetje afgekoeld"

Ze ademt drie keer in en uit.

"Het komt allemaal schat" Zeg ik terwijl ik haat knuffel en zelf niet weet hoe we dit moeten handelen.

****

Huilend vertelt Diana dat ze longkanker tegen haar familie, ik zie dat tranen haar vaders ogen verlaten maar hij beweegt niet.

Loran en Esma knuffelen huilend hun zusje, Loran laat Diana los en zegt dat hij me even wil spreken.

Ik knik en samen lopen we naar de keuken.

"Wat is er Loran?" Vraag ik terwijl een paar tranen mijn ogen verlaten.

Hij trekt me ik een knuffel... een knuffel die zo krachtig voelt en vol met emotie is ik voel me beschermd en kwetsbaar tegelijkertijd en zoveel pijn en ik ben bang om Diana te verliezen.

"Waarom moest het Diana zijn Ya allah" Zegt hij huilend.

"Het komt goed Loran ze gaan haar genezen en alles komt goed"

Hij laat me los maar nu zie ik geen verdriet in zijn ogen maar woede.

"DIE DOKTERS KUNNEN ER NIKS AAN DOEN" Zegt hij en geeft een harde vuist tegen de muur.

"LORAN... WAT DOE JE!" Ik zie bloed stromen uit zijn knokkels.

Hij is gek geworden ik pak snel een ehbo-tasje en maak zijn hand schoon en doe er verband om heen.

"Waar sloeg dat op Loran?!"

Hij blijft stil en zegt niks, ik probeer oog contact te maken maar hij negeert me.

Ik bekijk zijn mooie licht bruine ogen ze spreken boekdelen.

"Wat is er allemaal met je gebeurd Loran je lijkt gebroken"