Gebroken

Hoofdstuk 9.

Adiya

****

De deur gaat weer open en dan zien we haar...

Nee...NEE NIET WEER.

"Salaam ik wilde alleen kijken of alles goed ging met Diana ik-" Woest loop ik naar haar toe en geef haar wen klap tegen haar gezicht.

"JOU WIL IK NOOIT MEER ZIEN, DUIDELIJK!"

De Shaytan kwam in mijn hoofd en bespeelde met mijn woede, en ik liet hem mij beheersen.

Ik kijk omlaag en zie haar buik...ze is zwanger.

"Je bent zwanger" Huilend knikt ze en veegt ze haar tranen.

Ik duw haar weg en ren uit het ziekenhuis.

"ADIYA ADIYA!" Hoor ik een stem mij roepen.

Maar het boeit me niet meer... mijn leven is verpest door haar en ik wil haar gezicht nooit meer zien en haar bastaardkind.

***

Weg rennen van mijn problemen, dat is niet iets dat ik doe...

Maar wat had ik anders moeten doen!

Haar feliciteren voor het verpesten van mijn leven en ook nog een kind krijgen met mijn ex-man die eigenlijk nog steeds mijn man is technisch gezien.

Het brak mijn hart, alsof ik duizend messen kreeg in mijn hart.

Ik haatte haar, ik walgde van haar en het ergste was ik had medelijden.

Medelijden voor het kind dat het omgroeit als een bastaard en waarschijnlijk ouders die niet bij elkaar zijn.

Ik reciteer in mijn hoofd Surat Al-Fatiha, het geeft me altijd rust en wijst me altijd naar het rechte pad en de goede keuzes.

Ik loop naar de school van Norah, ze is pas klaar over een half uur maar ik wacht wel op het schoolplein.

Ik neem plaats op een bankje op het schoolplein en denk aan hoe veel pijn Nessim mij heeft aangedaan.

We waren een aantal maanden samen en toen kwamen we erachter dat hij een tijdje voor onze bruiloft...dat hij een stripper heeft zwanger gemaakt en hoe erg ik het ook vond ik welkomde haar in ons huis en bij onze familie.

En nu doet hij ma dat we onze hele familie en ook de moeder van zijn dochter is kwijt geraakt precies dezelfde fout maken en nu is hij nog erger want hij heeft een vrouw zwanger gemaakt terwijl ze getrouwd was...

Ik had alleen hem en Norah, en ik kon Norah ook laten adopteren door een andere gezin in Syrië maar ik hield zo veel van haar en hou nogsteeds van haar omdat ondanks ze niet mijn dochter bij bloed is, ze is wel mijn dochter en zal altijd mijn dochter blijven omdat ik van haar hou en hield als mijn eigen dochtertje en zoontje.

Ik hoor de harde bel rinkelen en sta op en wacht net als veel anders ouders op het pleintje dicht bij de deur.

Ik zie haar snikkend als eerst de deur uitkomen en zoeken naar mij.

"Norah schatje ik ben hier" Zeg ik en loop naar haar toe.

Ik kniel neer, veeg haar tranen en geef haar een knuffel.

"Habibi wat is er gebeurd?" Vraag ik waarna ik haar loslaat.

"Ze noemde mij een vluchteling en dat ik terug naar Syrië moest en dat ik dom ben omdat ik niet Turks kan spreken" Zegt ze snikkend.

Ik word boos in mezelf maar laat dat niet aan haar merken.

"Wie zei dat Norah"

Ze wijst naar twee meisjes waarschijnlijk zusjes die bij hun moeder staan.