Gebroken

Hoofdstuk 3

Adiya

Ik zal Nessim opzoeken.

Hij had meegedeeld dat hij een dag na de begrafenis van Aylan naar Izmir zou gaan.

Ik ga over een uur met de bus naar Izmir en inshallah zal ik daar mijn man zien.

Geloof me Adiya je krijgt spijt dat je daar naartoe ging je krijgt enorme spijt.

Nessim doet misschien zijn gezicht laten zien op tv maar in het echt is zijn gezicht heel anders en dat ga je helaas snel te zien....

****

Ik kijk naar de bus waar Nessim uit zou moeten komen.

Hij stapt uit en mijn hart staat stil.

Hoe?

Ik zie het vast anders...

Misschien vertel ik mezelf dat dit nep is omdat ze ik de waarheid niet onder ogen wil zien...

Hand in hand zie ik hem met een andere vrouw de bus uitstappen, ik zie verslaggevers hem vragen stellen.

Maar hij antwoord niet op hun vragen en loopt door.

Ik volg hem en uiteindelijk -niet ver van de bus station- stopt hij voor een mooi hotel.

Ik volg hem naar binnen en zie hem inchecken en samen met zijn vieze hoer loopt hij naar de lift.

****

Ik heb hem gevolgd naar zijn hotelkamer en na een tijdje klop ik hard op zijn deur.

Hij opent de deur en zijn ogen worden groter als hij mij ziet.

"A.a.Adiya het is niet wat het-" Maar voordat hij zijn zin kan afmaken geef ik hem een harde klap en een vieze vuist tegen zijn neus aan, zijn neus begint te bloed en ik spuug op hem.

"JOU HELE FAMILIE IS DOOD EN BEHALVE MIJ... JE HEBT NIET EENS DE MOEITE GENOMEN OM HAAR TE VINDEN EN NU NEUK JE AL EEN ANDERE HOER TERWIJL JOU DOCHTERS IN DE ARMEN VAN JOU VROUW ZIJN GESTORVEN JIJ VIEZE HOMO IK WALG VAN JOU EN WIL JOU NOOIT MEER ZIEN EN KIJK MIJ NOOIT MEER AAN TOT MIJN LAATSTE ADEM!"

Huilend kijkt hij me aan, ik geef hem nog één rake klap en met tranen in me open weg.

Op weg naar mijn nieuwe leven zonder deze vieze flikker!

Je denkt dat het makkelijk is Adiya maar het is het moeilijkste wat er maar is...

****

1 maand later...

Helemaal alleen,hongerig,moe en slaperig zit ik op de bank van het Turkse park in Izmir.

Met geen geld een een rammelende maag kijk ik naar de mensen om me heen...

Van blije gelukkige mensen tot verdrietige mensen tot emotieloze mensen tot verliefde mensen

En het pijnlijkste is nog dat ik een paar maanden geleden nog die ene gelukkige en verliefde persoon was, ik kon niet blijer zijn met mijn leven.

Ja ik woonde in een oorlogsland, maar vergissen jullie je niet ik was met mijn familie,vrienden en geliefden.

Verlangend kijkend naar de mensen om me heen, zie ik opeens een meisje ze huilt op de bankje tegenover mij.

Ik kan me wel voor me kop slaan hoe kon ik haar deze heel tijd niet zien.

Ik loop naar het bankje tegenover mij en neem plaats naast het meisje, ze heeft haar gezicht in haar handen verbergt.