Gebroken

Hoofdstuk 2

Adiya

Geef je moeder elke dag een kus op haar hoofd, je weet nooit waneer het je laatste is.

****

Totdat...

Nee dat kan niet...

Is zij het...

Dat kan niet...

Ya allah maar ze lijkt zoveel op haar, ze draait zich om en ja nu is het officieel het is zij...

Met een medelijdende blik kijkt ze me aan en loopt naar me toe.

"Salaam aleikum Adiya Yousef"

Huilend kijk ik haar aan.

"Waarom loopt alles voor me slecht af..."

De vrouw van mijn dromen, die me altijd vertelde dat ik sterk was en moest doorzetten...

Daar staat ze weer voor mij de laatste keer dat ik haar zag was op de boot...

Voordat we verdronken...

"Het komt goed wees en blijf sterk!" Zegt ze en pakt mijn handen vast.

"Dat kan ik niet! Mijn dochters zijn dood en ik weet niet waar mijn zoon,man en familie is" Zeg ik hulpeloos door huilend.

"Het komt goed-"

"GENOEG IK KAN HET NIET MEER AAN!" Zeg ik en kniel huilend neer op de grond.

De vrouw knielt op de grond en neemt me in haar handen.

Ze wrijft zachtjes over mijn rug heen, een beschermend gevoel spoelt door mijn lichaam maar nogsteeds voel ik pijn in mijn hart.

"Wanneer komt het goed?" Vraag ik schor.

"Inshallah snel alles met de wil van Allah"

"Waarom mij...waarom is het altijd ik degene die moet pijn leiden, en waar is mijn familie?"

"Ze zijn er niet meer Adiya... het spijt me alleen Nessim overleefde het..."

Ik barst in tranen uit en schreeuw al mijn woede en verdriet uit!

DAT KAN NIET ZE MOGEN NIET DOOD ZIJN DAT KAN GEWOON NIET!

Ik kan het niet geloven dat mijn familie dood is...

Ik wil niet meer leven, ik kan niet meer leven!

Hoe kan iedereen waarvan ik houd opeens dood zijn behalve mijn man...

Iedereen waarvan ik hield, iedereen waarvoor ik mijn bloed,zweet en tranen voor zou laten stromen, en mijn hart en ziel voor zou geven.

En nu zijn ze allemaal dood...

Mijn moeder die mij het leven gaf en mij negen maanden in haar buik heeft gehad en opgevoed tot de vrouw die ik nu ben.

Mijn tweelingzusje waarvan ik zoveel hield en alles voor haar zou doen ze was mijn best friend en mijn luisterende oor.

Mijn broers die mij beschermde vanaf dag één tegen alle slechten mensen en dingen om mij heen...soms zelfs tegen mijn bloedeigen vader.

Mijn neefje en nichtjes bij wie ik was sinds ze hun eerste adem uitbliezen tot hun eerste woord tot hun eerste stap.

Mijn kinderen die ik 9 maanden in mijn buik heb gehad en een bloedband mee heb gehad zelfs voordat ze hun eerste adem uitbliezen.

Voor even kijk ik emotieloos om me heen totdat ik de vrouw duw naar achter, verbaasd kijkt ze me aan terwijl ik haar boos aankijk.