Gebroken

Hoofdstuk 14

Diana

Adiya rent uit de kamer achter Loran aan.

En voor een seconde ja voor een seconde hoorde ik het... rust.

Ik voelde me goed en genoot van het leven, ik kan Allah swt niet genoeg bedanken voor deze nieuwe kans.

Nieuwe dag nieuwe kans.

Maar dan zie ik haar mijn kamer binnenlopen.

"Wat doe je hier...WAT DOE JE HIER?!" Zeg ik boos.

"Ik heb je hulp nodig" Zegt ze en streelt over haar grote zwangere buik.

"JIJ BENT DE LAATSTE PERSOON DIE IK HULP AANBIED!"

***

"Asjeblieft Diana denk je dat ik dit wil... ik ben hulpeloos"

"Na alle pijn en schaamte die je mij en mijn familie hebt aangedaan durf je je nog te tonen!"

"HAHAHAHA Loran hou op met kietelen HAHAH stoooppp" Hoor ik door de gangen met de duidelijk stem van Adiya.

"Luister heel goed ik ga met je praten maar niet nu Adiya en Loran komen en als ze je zien ben je dood dus ga weg en wacht een uurtje ofzo bij de balie... Begrepen!?" Zeg ik snel.

Ze schud ja en vermoeid loopt ze snel uit de kamer, ze draait zich om en kijkt me met een zielige blik.

Ik knipper met mijn ogen en voor ik het weet verdwijnt ze.

Waarom zou ze met me willen praten... WAAROM MIJ VAN ALLE MENSEN?!

Ik merk niet dat Adiya en Loran de kamer lachend binnen lopen want ik zit diep in mij gedachtes.

"Diana... diana habibi gaat het wel" Hoor ik de bezorgde stem van Adiya zeggen.

Ze pakt mijn hand en zet een hand mijn voorhoofd om te kijken of ik koorts heb.

"Het is niks..."

"Diana wat is er aan de hand" Zegt Loran bezorgd.

"ER IS NIKS!" Schreeuw ik en krijg er gelijk spijt van.

Ik zag duidelijk aan hun gezichten dat ze schrokken want ik schreeuw nooit ik ben altijd dat verlegen meisje.

"Er is niks laat me asjeblieft gewoon met rust" Zeg ik bijna huilend.

Ik voel alsof ik ontplof van binnen terwijl er niets is, ik maak me druk om kleine dingen.

"Sorry ik had niet moeten schreeuwen ik voel me gewoon niet lekker in me fel, ik wil uit dit ziekenhuis ik word hier gek" Zeg ik zuchtend.

"We begrijpen je schat" Zegt Adiya medelijdend.

"Hoe gaat het met papa, Esma en Nora?" Vraag ik.

"Alhamdoillah goed goed alleen papa is heel erg vermoeiend en Esma gedraagd zich vreemd alsof ze iets achterhoud en je weet... Nora mijn prinsesje is het drukst van allemaal" Zegt Loran.

Ik zie Adiya hem liefdevol kijken, Loran kijkt via zijn ooghoek naar haar en pakt haar handen vast en ze kijken elkaar verliefd in elkaar ogen aan.

"Tortelduifjes ga aub weg voordat ik jullie dood met jullie liefde" Zeg ik lachend.

Ze lachen naar me en nemen afscheid en lopen de kamer uit.

Na 5 minuten loop ik de kamer uit en loop naar de balie.

Maar Berfin (ex-vrouw van haar vader) is nergens te bekennen.

Ik loop naar de balie.

"Hallo heeft u misschien een hoog zwangere vrouw gezien die een kwartier geleden hier binnenkwam ?"

"Ja ze is nu aan het bevallen"

Dat.meen.je.niet.

"In welke kamer bevind ze zich nu?!" Vraag ik met stress.

"Ze is nu in de kamer 106"

Ik ren naar de lift en wordt duizelig en houd me tegen de muur even aan maar moet doorrennen.

Hoe erg ik Berfin ook haat ik gun niemand het om alleen te bevallen, ik ren en ren en probeer de lift te halen en net wanneer ik bij de lift ben gaan de deuren net dicht...

Maar iemand zet zn voet voor de deur van de lift en de lift gaat open, ik loop zachtjes in de lift druk op nummer 2 en bedank de jongen die de lift voor me openhield.

Hij heeft hele mooie licht bruine ogen en licht bruine krullen en een beetje getint huidje... OKE NEE STOP DIANA.

Ik kijk snel omlaag en ik voel gewoon dat hij grijnst maar ik vergeet het en vergeet hem, ik krijg hevige hoofdpijn en duizeligheid opeens en hou me vast aan de muur van de lift.

"Gaat het goed?" Hoor ik hem bezorgd vragen.

"Uhm ja het gaat wel ben gewoon een beetje duizelig" Zeg ik zachtjes de deur van de lift gaan open en de jongen kijkt me medelijdend aan.

"Een vraagje... dat gaat raar klinken en ik doe het nooit en ik vraag dit nooit aan mooie dames maar mag ik je num-"

"Donder op!" Zeg ik pissed maar mijn boosheid geeft me meer duizeligheid en net wanneer ik val voel ik me vastgehouden in iemand zn armen.

"Nee ik raak... nee" Zeg ik duizelig.

Ik open mijn ogen en kijk naar de mooie ogen van de onbekende jongen.

"DOKTER DOKTER!" Roept hij door de gangen.

"Diana... DIANA WAT IS ER GEBEURD DIANA!" Hoor ik de bekende stem van Loran.

Ik voel dat ik op een stoel wordt gezegd ik open rustig mijn ogen en zie Loran gehurkt voor me zitten en me met zijn bezorgde ogen kijken.

Alles draait om me heen en ik krijg amper woorden uit me mond, opeens gaat er door me hoofd dat ik moet opstaan en naar Berfin moet gaan niemand verdient het om alleen een bevalling te doorstaan.

"Berfin is... bevallen"

"BEN JIJ GEK GEWORDEN HALLO WAAR BLIJFT DIE DOKTER MIJN ZUSJE VALT BIJNA FLAUW EN HEEFT KANKER WAAR BLIJFT DIE DOKTER ZEG IK!" Schreeuwt hij woedend maar ik weet dat hij niet boos is maar bezorgd over mij.

Ik zie dat Loran woedend naar de receptie loopt die dichtbij staat, ik pak de kans en sta op om te lopen maar al snel val ik maar wordt ik opgepakt door de onbekende jongen.

"Wie ben je.... en waarom help je me?"

"Het spijt me waarschijnlijk ga ik je heel leuk vinden maar ik moet me houden aan mijn missie..." En hij kijkt me medelijdend aan.

"Wat...?" Zeg ik en dat is het laatste wat er gebeurde voordat ik mijn ogen sloot en niet meer opende.

***