BENDE BİR AŞK VAR

22.Bölüm 'Abi Part 1'

               Manuş Baba-Eteği Belinde

Bölüm şarkısı ile dinlerseniz daha keyifli olur.
Arkadaşlar çok geç atıyoruz bölümleri farkındayız ama çok yoğunuz hayatımızın en yoğun zamanlarından biri belki de. Yani bu aralar öyle.  Sizi daha fazla bekletmemek için bölümü yarım bırakıp ikiye ayırdık. Umuyoruz part 2 çabuk gelecek.

Keyifli okumalar.

Yorumlarınızı eksik etmeyin lütfen.

"Akşam balona çık." Omzumun üzerinden Yiğit'e bakıp "Olur,"dedim. Apartman kapısını açtım o da kendi oturdukları apartmanın kapısını  açmış bana bakıyordu. Gülümseyip içeri girdim. Merdivenlere yönelmeden önce kapıyı tekrar açıp başımı uzattım ve gitmiş olduğunu gördüm. Kapıyı kapatıp merdivenleri çıkmaya başladım.  Evin kapısını açıp içeri girdiğimde yemek kokusu bütün evi sarmıştı. O an anladım ki feci halde acıkmıştım.

"Ben geldim,"diye seslenip çantamı ve elimdeki poşetleri portmantoya bıraktım.

"Mihrimah."

Babamın seslenişine karşılık verdim.

"Geliyorum baba."

Salona girdiğimde uzun zamandır görmeyi beklemediğim o görüntüyle karşılaştım. Annem kızarmış gözleriyle başını kaldırmış bana bakıyordu . Ağlamıştı.

"Ne oldu ?"diye sordum korku bedenimi esir alırken.

"Bir şey olmadı,"diye konuştu annem içini çekerken.

Gidip önünde diz çökerek oturdum ve ellerimi dizlerine yasladım. "Ağlamışsın."

Babama döndüğümde sarsılmaz gibi görünen o adamın gözleri bile dolu doluydu. Ona baktığımı fark ettiği an kalkıp salondan çıktı. Elimin üstünde hissettiğim sıcak ıslaklıkla anneme döndüm tekrar. Ağlıyordu. Kahverengi hareleri dolmuş taşıyordu.Yaşı elimin üstüne damlamıştı.

Ellerini sıkıp "Ne oluyor ? Korkuyorum bak."

"Bir şey olmadı,"dedi pürüzlü sesiyle. "Abini özledik." Dudaklarını ağlamamak için ısırırken devam etti. "Hala inanamıyorum Mihrimah geçmiyor hiç. Alışamıyorum. O her baktığımda içimi gururla dolduran oğlum toprağın altında. O katil tutuklandı içeri girdi içim bir parça rahat ama.."Bir kaç saniye sustu. O saniyelerde kapanmak bilmeyen yaram tekrar açıldı,üzerine toprak niyetine acı atıldı.  "Allah'ın takdiri diyorum bazen. Ömrü bu kadarmış diyip isyan etmiyorum asla. Ama içim içime sığmıyor. Mihrimah. Boğuluyorum. Hiç yaşamamış gibi,hiç hayatımızda olmamış gibi devam etmeye çalışmak beni boğuyor. O benim evladım. Canımdan öte. O benim oğlum,"dediği an bir hıçkırık koptu boğazından . Anneme sarılıp zayıf ellerini mümkünmüş gibi daha fazla sıktım.

Bende onu  çok özlüyorum. Her gece uyumadan önce aklıma geliyor,onu arıyorum her yerde, Abi diye seslenmeyi özledim diyemedim. Söyleyipte daha fazla üzmek istemedim ama sıkıca sarıldım. Her söylediği cümleye 'bende' demişim gibi sardım sarmaladım. 

🌼

Bir saat öncesi yaşanmamış gibi yemeklerimizi yedik. Masada çatal bıçak sesinden hariç hiçbir ses çıkmamıştı.  Eve girdiğim an hissettiğim o açlık da yoktu. Bir tabağı zor bitirip kalktım masadan. Bulaşıkları yıkayıp odama geldiğimde yatağıma çöktüm. Ensar'da yemekten sonra hemen uyumuştu. Aldığım kıyafetleri ağlaya ağlaya dolaba yerleştirirken son askıya asacağım mor çiçekli elbise ile yere çöktüm. Dizlerimde derman kalmamış gibi yere yığıldım. Boğazımdan kopan hıçkırığı elimi ağzıma bastırarak susturdum.