Sylver

Monster

'Moeder. Wat doe jij hier. Je weet als ik alleen weg loop alleen wil zijn. Dat zeg ik al voor de duizendste keer.' Zei ik. 'Ik was op zoek naar je. Ik maakte me zorgen. Dat doen ouders voor als je het niet wist. Vroeger kwam je hier altijd en ik wou kijken of je hier was. Ik zag het hert met jouw boog maar jij was er niet. En toen kwam je hier met dat monster.' Zei mijn moeder boos. En ze wees naar Syrena. 'Wat waar heb je het over. Syrena ken ik al meer de vier jaar. Ze is geen monster ze is een van me beste vriendinnen' Zei ik pist. 'Lieverd weet je de achtergrond niet van hun ze laten mensen verdrinken en eten ze op. Iedereen weet dat.' Zei me moeder. 'Hu sorry koningin maar dat zijn sirenes en dat komt door hun zang. Wij meerminnen of meermannen proberen hun juist te beschermen van ze net als jullie doen met mensen tegen Orken.' Zei Syrena geruststellend. 'Hey ik vroeg jouw niets. Dus wees stil.' Zei ze tegen Syrena. Ik keek naar haar en zag dat ze elk moment kon huilen. 'Mam doe is normaal. U zegt altijd dat je elkaar moet respecteren en aardig moet zijn. Maar Hey mijn zussen doen dat geen eens. Wanneer ik niemand had was Syrena daar om mij te steunen.' Zei ik. 'Dat maakt niet uit. Ik wil dat je niet meer met dat monster ben. En nu meekomen.' Zei me moeder. 'Nee ik word morgen achttien, ik ga voortaan mijn eigen beslissen maken en nemen.' Zei ik. 'Ja, maar niet zolang jij onder mijn dak woont. Dan heb je nog steeds naar mij te luisteren.' Zei ze. Ze pakte me arm en trok me mee. Ik keek Syrena aan we keken elkaar verdrietig aan. Ze zwaaide en ik zwaaide terug.

Al gauw waren we terug in het kasteel in de zaal van de raad. 'Sylver waarom ga je om met monsters om.' Zei Starenna. 'Luister ze is geen monster. Anders had ze me vier jaar geleden als vermoord.' Zei ik. 'Wat ga je vier jaar met haar om zonder dat wij dat weten.' Zei Lovenna. 'Ja en dit was de reden. Jullie vinden alles waar ik bevriend mee ben gevaarlijk. Zoals Mal. Maar ik weet niet hoor. Ik sta hier nog steeds levend en wel. O Mal en ik zijn nog steeds de beste vriendinnen. Het maakt niet uit wat er gebeurt, we blijven voor altijd vriendinnen.' Zei ik. 'Ze is de dochter van Maleficent. De slechtste elf op aarde. Ze vermoorden duizenden mensen, elfen, dwergen en enzovoort. ' Zei Leafida. 'Dat haar moeder slecht is betekent niet dat zij ook slecht is. Ze bepaalt zelf haar eigen beslissingen.' Ging ik tegen haar in. 'We hebben besloten we zetten je uit de raad. Want ze brengt onze missie straks nog in gevaar. En je hebt en krijgt toch geen gave. Dus je bent nutteloos.' Zei Sunshinna gemeen. Ze zetten haar handen in haar zij en keek mij super arrogant aan. 'Goed, ik was toch hier niet gelukkig. Ik haat jullie, jullie allemaal.' Schreeuwde ik.

Ik rende weg van de raadkamer en rende naar mijn kamer. 'Ik hoor hier niet ik wil hier weg.' Zei ik huilend. Ik pakte een tasje die ik ooit had gekregen van mijn oma. Ze zei dat het tasje misschien wel klein was maar er grootte dingen in kunnen. Ik pakte me spullen en deed het in de tas. Ik deed er ook wat eten en gevulde drink flessen in. Het verbaasde me hoeveel erin kon. Ik schreef een bladje.

Beste familie

Ik wil hier niet meer blijven.
Het is hier meer een gevangenis dan een huis.
Ik wil zelf me beslissingen maken en ik wil op avontuur niet hier.
Sorry van de ruzie maar het is waar over alles wat ik zei.
Jullie hoeven over mij geen zorgen maken.
En jullie zien mij vanzelf wel verschijnen.
  Als ik ooit terug wil komen tenminste.

Doeg Sylver.

Ik legde het bladje op mijn kussen en ging naar buiten opzoek naar Syrena om te zeggen dat ik weg ging. Ik ging tegen mijn boom aan zitten. Ik voelde me hier altijd beter.

'Syrena, ik ben het Sylver. Ik moet je wat belangrijks vertellen.' Zei ik. Syrena zwom naar me toe. 'Wat is er ik dacht dat je problemen had.' Zei ze. 'Klopt, ik ben uit de raad gegooid.' Zei ik met een grinnik. 'Wat dat kunnen ze niet maken. Je hebt helemaal niks gedaan.' Zei Syrena overstuur. 'Het maakt allemaal niks uit, ik ga toch hier weg ik wil de wereld ontdekken. Niet alleen maar in het kasteel zitten dat is niks voor mij. En daarom wou even gedag zeggen.' Zei ik met een brok in mijn keel. 'Oke maar kom je wel terug.' Zei ze. Ik knikte. 'Ja ik kom terug dat beloof ik.' Gaf Syrena een knuffel. 'Ik ga je missen, Syrena.' Zei ik met een brok in mijn keel. 'Ik jou ook, Sylver. Maar doe voorzichtig er zijn overal orksen. Ze zijn levens gevaarlijk. Zei ze. 'Ik beloof je dit ook, over nu en een jaar zie je mij bij jouw kasteel. Ongeveer dan. Ik weet de weg nu al amper daar naar toe. Zei ik lachend. 'Sylver, het is te gevaarlijk als je in je eentje naar het paleis komt. Ik verbied het je hoor.' Zei ze. 'Nou en ik beloof je het. En je weet dat ik super eigenwijs ben. Ik hou geen eens aan mijn eigen beloftes soms.' Zei ik lachend. We schoten met zu'n tweeën in de lach. Ik gaf haar nog gauw een knuffel. 'O ik heb nog wat voor je.' Zei ik. Ik gaf haar een ketting met een boom. 'Zo heb je nog altijd bij me.' Zei ik. 'Dankje, hij is schitterend.' Zei ze en keek me blij aan. Ik keek haar nog eventjes aan en rende weg. Weg van het kasteel, weg van hier. Op zoek naar een nieuw avontuur. Op zoek naar waar ik echt hoor. Waar ik echt mijzelf kan zijn. En niet een of ander tuttig prinsesje. Dat past totaal niet bij mij.