Sylver

Leven of Dood

Ik lag daar pijn te lijden, ik deed mijn ogen open maar zag wazig. Ik wou opstaan maar dat ging heel langzaam. En toen voelde ik de grond trillen. Een torren viel om en viel aan mijn kant. Ik keek ernaar. Legolas stond daar te vechten met die ork. Ik moest naar Thorin toe maar ik kon het niet. Alles deed pijn, maar dan ook echt alles, ik moest erheen ik moest Thorin redde. Ik had hun beloofd om hun te beschermen. En die ga ik niet verbreken. Ik krabbelde overeind. Ik rende verzichtig weer naar boven. Het ging beter met me dus ik rende ook harder.

Ik stond stil moet ik nou serieus over ijs heen. Nou dat word een drama. Ik zag een schild van een ork liggen. Ik rende en sprong op het schild en gleed zo naar Thorin toe. Ik vond het wel grappig. Ik sprong op Azog die met Thorin aan het vechten was. Maar hij gooide mij over hem heen. Ik viel op het ijs. 'Thorin ga. Ga Legolas halen. Maak dat je hier weg komt.' Schreeuwde ik. Hij keek me aan maar rende weg. Azog bleef wel. Hij had een steen met een ijzeren ketting eraan vast. Hij gooide het om me heen waardoor het ijs barste. Hij gooide het vijf keer maar de zesde keer bleef het steen in het ijs vast zitten. Achter hoorde ik iets. Het waren de Adelaars. Ze vlogen naar het orken leger die achter Azog rende. Azog werd afgeleid. Snel pakte ik met gemak de steen op. Azog keek me weer aan. Maar heel erg bang maar ook geschrokken. Ik gooide de steen in zijn hand en ging van het ijs. Het gewicht zat aan de noordkant waar door het ijs kantelde en hij in het water viel.

Dat was dan ook weer op gelost. Dacht ik. Ik keek naar het ijs. Azog die dreef daar onder. Ik volgde hem. Maar ik wist niet waarom. Opeens deed hij zijn ogen open. En ik kreeg een zwaard door mijn mijn linkervoet in mijn andere voet zat het zak. Het zwaard van hem ging er dwars doorheen. Ik gilde het uit van de pijn. Achter me hoorde ik ook nog het schreeuwde van Legolas. Azog sprong door het ijs. En ik viel op de grond. Hij probeerde zijn zwaard in mijn buik te steken. Maar toen dacht ik aan mijn zilveren stalen vest, Mithril. "Niks kon er door heen." Zei Thorin. Ik liet het zwaard los en inderdaad niks kon er door heen. Ik schopte Azog in zijn buik zodat hij achterover viel. Hij lag op zijn rug. Ik zat snel op mijn knieën. Ik pakte mijn zwaard en stak hem door ze beuk en zo door het ijs.

Hij snakte nog even naar adem en hij was weg. We hadden wonnen. Ik wou opstaan maar het lukte niet het deed gewoon te veel pijn. En door het bloed verlies werd het wazig. Ik wankelde en viel weer. Maar toen werd alles zwart. Was dit het einde van mijn leven. Zo ja dan heb ik aan mijn belofte gehouden. Het is me gelukt om de dwergen te laten leven ook al koste dat misschien het leven van mij.

Ik hoorde geluiden om mij heen. 'Leeft ze nog?' Hoorde ik Bilbo vragen. 'Ja ze heeft alleen veel bloed verloren. Maar met mijn spreuken en elfen medicijnen komt het allemaal goed met haar.' Hoorde ik Gandalf zeggen. Ik lag op iets hard en kouds. Lag ik nog op het ijs? Ik deed langzaam mijn ogen open. In het begin zag ik wazig, maar naar een paar keer knipperen werd mijn zicht beter. 'Sylver is alles oké?' Hoorde ik Legolas zeggen die zo te zien ongerust was. Ik deed mijn mond open maar er kwam geen geluid uit. Dus knikte ik maar mijn hoofd. Ik wou recht ik zitten maar Bard hield me tegen. 'Meis blijf maar liggen.' Zei Bard. 'Waar zijn Tauriel en Kili?' Vroeg ik zacht. 'Ow die zijn de mensen aan het helpen. Voor hen en mij ben je een held. Je hebt ons leven gered. We weten dat je zag dat wij dood waren en ons daarom hoe dan ook wou beschermen.' Zei Thorin. 'Hu hoe weten jullie dat, ik heb het jullie nooit vertelt.' Zei ik. 'Je mompelde het net. En je praat in je slaap.' Zei Bilbo. Ik lachte. Voorzichtig probeerde ik toch recht op te zitten. Legolas ondersteunde me bij me rug voor het geval dat ik weer neer ging. 'Gaat dit? Want als dit niet gaat dan moet je weer gewoon liggen hoor.' Zei Legolas bezorgt. 'Het gaat, maar ik zit niet echt lekker op het ijs.' Zei ik. 'Kom dan breng ik je terug naar de stad.' Zei Legolas die me voorzichtig optilde als een baby in haar moeders armen. Ik sloeg voorzichtig mijn arm om hem heen en hij stond op. 'O waag het nooit meer je leven te geven voor een dwerg.' Fluisterde Legolas in mijn oor. Waardoor ik kort lachte.

We kwamen in de stad aan. Hij liep naar een huis met een bed. Hij legde me daar voorzichtig neer. Ik ging recht op zitten. Legolas ging naast mij zitten en sloeg zijn arm om me heen. 'Is Sylver hier?' Hoorde ik Tilda vragen. 'Tilda ben jij dat.' Vroeg ik. En toen kwamen Sigrid, Tilda en Bain binnen. Ze liepen op mij af en gaven mij knuffels. 'Sylver, waarom moet je altijd zo koppig zijn en onzichtig.' Zei Sigrid. Ik hoorde buiten twee bekende stemmen. 'Tauriel, Kili. Ik ben hier.' Schreeuwde ik schor. Ze liepen naar binnen. Tauriel gaf mij een knuffel. 'Jij moet echt is leren om voorzichtiger te doen.' Zei ze met een grijns. Ik lachte. 'Ik wou je nog bedanken voor het rede van mijn leven.' Zei Kili verlegen. Ik knikte. 'Het is goed. Ik had toch jullie beloofd om jullie te beschermen.' Zei ik. 'Ja maar je had mij beloofd om voorzichtig te doen.' Zei Legolas. Ik keek hem aan. Hij heeft echt mooie ogen, zo mooi dat ik er in verdronk. Ik keek weer weg. 'Jah sorry nog daar voor.' Zei ik onschuldig. Opeens liep iedereen weg behalve Legolas. 'Sylver, wat dacht je ervan wij tweeën, samen op pad als het beter gaat met je voet.' Zei Legolas. Ik knikte en gaf hem een kus op zijn mond. 'Waar gaan we dan naar toe?' Vroeg ik. 'Rivendall. Dat is ook een Elfen koninkrijk. Hier vier dagen lopen vandaan.' Zei Legolas. 'Daar woont Arwen toch de dochter van Elrond?' Vroeg ik. Hij knikte. Ik deed mijn andere laars uit en ging op het bed liggen. Hij ging naast me liggen. Naar een kwartier denk viel ik in slaap.