Sylver

Greenleaf

Tauriel keek me raar aan. Ik stond wat verder op. 'Geef me je dolk. Snel.' Riep Kili tegen Tauriel. 'Als je denkt dat ik je mijn dolk geef heb je het mis dwerg.' Zei ze terug. Tauriel draaide zich om en gooide haar dolk naar de spin die achter Kili stond. 'Meekomen jullie twee.' Zei Tauriel tegen ons. Ik had geen zin in meer problemen dus ik gewoon mee. 'Prins Legolas, ik heb hier nog twee.' Zei Tauriel tegen die elf die ik had gered. Wacht had ik nou een elfe prins gered zonder ik het zelf wist. Wauw, ik ben echt een sukkel. Niet waar?

'Wie is de leider van jullie?' Vroeg Legolas. Iedereen wees naar mij maar behalve Bilbo, waar was hij eigenlijk? Ik keek streng naar hun. 'Verraders.' Moppelde ik naar ze. Legolas keek me raar aan. 'Fouilleer ze.' Zei Legolas. Legolas fouillerde mij wat een beetje onnodig was want het tasje is betovert als de officiële  eigenaar een spreuk zeg dan pas gaat hij open. 'Wat is je naam als ik vragen mag?' Vroeg Legolas. 'Mijn naam is Sylver Eldaost. En ik kom uit Eldaost. En wie ben jij dan.' Antwoordde ik kil. 'Ah weetje niet wie ik ben. Ik ben Legolas Greenleaf. De enige nakomeling van de koning.' Lachte hij. Hij is dus echt een prins. Ik deed mijn armen voor me. Hij keek naar de ring  'Hoe kom je daar aan?' Vroeg hij en mijn hand pakte en wees naar de ring. 'O die vond ik toen ik twee was dat was zestien jaar geleden, vond ik hem. Hier niet zo ver vandaan. Mijn ouders zeggen dat ik een mens ben. Maar door die ring een elf word. Ik liep dagen rond. Maar mijn ouders vonden mij. Maar ik geloof er niks van behalve dan dat ik de ring vond. Maar hoezo.' Zei ik.

'Die was van mij.' Zei hij. 'Je mag hem terug.' Zei ik. Hij schudde zijn hoofd. 'Doe die mantel af.' Zei Legolas. Ik deed mijn mantel af. 'Waarom is je achternaam het zelfde als de plek?' Vroeg Legolas. 'Ik ben de jongste van de vijf prinsessen. Maar ik voel me er zelf geen. Ik ben meer van het vechten. Daarom was ik de leider van het leger.' Legde ik uit. Hij grinnikte en  pakte meteen mijn zwaard en boog af. Gelukkig had ik het tasje in één van mijn schoen gedaan voor we in het bos liepen. I'Denkt u nou echt dat ik u gaat vermoorden. Als ik dat wou had ik u net niet eens gered.' Zei ik. Hij keek naar het zwaard. Hij zei wat iets in het Elfs maar ik kon het niet verstaan. 'Sorry maar wat zei u?' Vroeg ik. 'Dat zei net. Hoe kom je aan dit zwaard, dit is namelijk gesmeden door mijn voorouders. Kan je geen Elfs ofzo.' Zei hij lachend. Ik knikte. 'Klopt ik kan het niet. Nou ja een beetje, en.' Zei ik boos. Hij keek me raar aan. 'Geef antwoord. Hoe kom je aan dit zwaard?' Vroeg hij. 'Ik heb hem gevonden. In een grot van trollen die ik tijdens mijn reis vond.' Antwoordde ik. Hij richte het zwaard op mij. 'Je bent niet alleen een dief maar ook een leugenaar.' Zei hij boos tegen mij. Hoe kon ik liegen. Ik sprak overduidelijk de waarheid. Hij zei wat in het Elfs en we begonnen met lopen. Mijn handen waren vastgebonden. Is dit mijn dank dat ik de prins red. Zo ja, dan hoef ik het niet.

Niet veel later kwamen we bij een kasteel aan. Ik hoorde wat lopen het was geen elf en ook geen dwerg want ik en Legolas liepen achter. Volgens mij was het Bilbo. Ik keek achter me maar er was niemand. Hij was weer onzichtbaar, denk ik. We ging door een poort het kasteel in en zo te horen was Bilbo ook binnen. Waarom hoorde de andere hem niet. Ik gniffelde een keer. Legolas keek me streng aan. Waarom doet hij zo serieus. Moet dat omdat hij een prins is. Thuis maakte ik altijd lol en deed ik nooit zo serieus.

We liepen over takken naar de celen. 'Meen je dit sluit u ons echt op. We hebben helemaal niks gedaan.' Zei ik boos. Legolas zei weer wat in het elf. 'Waarom kan ik jullie nou minder verstaan. Mijn familie praten best veel Elfs. Ik wil ook Elfs kunnen.' Zei ik boos tegen mijzelf.. Hij keek me aan en toen naar zijn ketting. 'Hier misschien word je Elfs beter het heeft mij ook geholpen. Maar nu kan ik zonder die ketting Elfs praten en verstaan.' Zei hij. Hij deed zijn ketting af en deed de ketting bij me om. Het was een zilveren ketting en de  hanger was een groen blad. Hij was best mooi. 'Heel erg bedankt. Maar waarom geeft u mij dit. Ik was toch een dief.' Zei ik met een grijns. 'Je hebt wel mijn leven gered. Dan is het toch niet raar dat ik iets terug doe.' Zei hij vriendelijk. Hij maakt het touw los dat om mijn handen zat. Hij deed de cel deur open. Ik ging de cel binnen en ging tegen de muur staan. Legolas deed de deur dicht en liep een paar trappen naar beneden. Ik keek naar Kili en Tauriel. 'Moet je mij niet fouilleren. Ik kan van alles in mijn broek.' Zei Kili. 'Of niets.' Zei Tauriel. Ze deed de celdeur dicht

En liep weg. Legolas zei wat tegen haar in het Elfs. Maar met dit kon ik alles verstaan.
'Waarom staart die dwerg naar jou, Tauriel?' Vroeg Legolas. 'Wie zal het weten.' Antwoordde Tauriel bozig. Ze ontspande zich. 'Hij is best groot voor een dwerg, vind je niet?' Vroeg Tauriel en liep verder. 'Langer dan sommige, maar niet minder lelijk.' Zei Legolas. Legolas liep ook weg. Op dat moment gingen alle dwergen tegen cellen beuken. 'Jongens het heeft geen zin, de cellen van Elfen zijn de beste cellen op de wereld. We komen hier niet weg. Dus houd daar maar mee op. Voordat jullie jezelf pijn doen.' Zei ik hard. Ik keek naar de ketting. Het werkt, het werkt echt. Als hij straks langs komt moet ik hem maar normaals bedanken. Ik ging liggen op het bed en dacht aan hoe hij naar mij keek toen in het bos. Ik droomde helemaal weg. Ik viel zelf even in slaap.

Ik werd wakker en ging aan mijn zij liggen. Ik zag dat Tauriel opeens langs lopen en hoorde Tauriel praatte tegen Kili. 'Wat is die steen in je hand?' Vroeg Tauriel. 'Een Talisman. Als iemand anders dan een dwerg deze krachtige runen leest... dan zijn ze voor eeuwig vervloekt. Of niet. Het is maar waar je in gelooft. Het is gewoon een amulet. Een runen steen. Mijn moeder gaf hem aan mij, zodat ik me mijn belofte zou herinneren.' Legde Kili uit. 'Wat voor belofte?' Vroeg Tauriel. 'Dat ik bij haar terug zo komen. Ze maakt zich zorgen om mij. Ze denkt dat ik roekeloos ben.' Zei hij. 'En ben je dat?' Vroeg Tauriel. Ik stond op en ging tegen de muur aan staan zodat ik hun zag. Want ik was best nieuwsgierig. 'Nah.' Antwoordde hij. Hij gooide zijn steen maar ging per ongeluk buiten de cel. Tauriel stapte er net op tijd op. Ze bukte en pakte hem op. Ik keek naar de andere kant. En zag de Legolas verder naar hun stond te kijken. 'Ze lijken daar wel een feest houden daar.' Zei Kili. 'Het is Mereth Ngilith. Het feest van het sterrenlicht. Alle lichten zijn heilig voor de ouderen. Maar bos-elfen houden het liefst van het sterrenlicht.' Legde Tauriel uit. Is dat feest vandaag. Helemaal vergeten. Dan klopt het dat ik een maand weg ben. Dit feest is een maand na mijn verjaardag en ik ben op de nacht van mijn verjaardag weggelopen. 'Ik dacht altijd dat het een koud licht was. Onbereikbaar en ver weg.' Zei Kili.