Louise Horan's POV.
Greg is weer weg, en komt binnenkort weer langs. Weer even tijd om in mijn dagboek te schrijven. Hij ligt nog op de bank, naast me dus. Ik grijp hem, en loop er mee naar de keukentafel. Ik haal het pennetje los, en sla het boekje open. Ik zoek de goede bladzijde, en begin te schrijven...
Ik vind het nog steeds best creepy klinken: Dear Diary.... Daarom laat ik dat maar.
Maar in ieder geval, vanochtend schreef ik nog zo'n super depressief verhaal, maar nu gaat het al een stuk beter vergeleken met vanochtend. Ik ben in één dag best ver vooruit gegaan. Greg kwam vanmiddag langs als postbode, want ik mocht hem niet herkennen, al lukte dat niet helemaal. Hij kwam een pakketje brengen namens de jongens, en er zat een fucking iPhone 5s in! Hoe cool is dat? Oh ja, ik had dit boekje gekocht voor mijn gevoelens, dus... Zal ik dan maar beginnen? Ik voel me beter dan vanochtend. Door het bezoek van Aiden en Greg is mijn energie balkje weer wat meer oranje geworden. Ik heb een paar kleine deeltjes depressie overwonnen, en mijn leger heeft zich uitgebreid van één strijder naar drie strijders. De wind gaat volgens mij steeds zachter waaien, en de donder is gestopt. Het regent nog wel, maar niet meer zo extreem zoals eerst. Ik lach weer normaal, en ben van plan nóóít meer een mes aan te raken om mezelf te snijden. Mijn hart is weer gegroeit, maar nog niet helemaal volwassen. Er zijn posters opgehangen waar op staat: "Wie heeft mijn ziel gezien?". Mijn geest is terug van zijn uitje, maar mijn ziel is nog nergens te bekennen. Kleine deeltjes "leuke lieve Louise" zijn uit de donkere hoekjes gekomen om me te helpen in de strijd. Ze hebben gewoon al hun lef bij elkaar geschraapt en meegenomen naar de strijd. Nog wat andere hebben hun lef nog niet gevonden. Ik denk dat ik nu echt mezelf weer aan het terug vinden ben, want ik word weer vrolijk, ga weer naar buiten, zing weer. Het gaat gewoon een stuk beter. Misschien kan ik gewoon weer helemaal mezelf worden, maar daar heb ik wel hulp voor nodig. Ik moet gewoon zorgen dat de jongens me ook steunen. Inclusief Louis, al gaat dat wat moeilijker worden omdat hij me niet meer zo mag na mijn boosheid. Ik ga maar weer stoppen, ik moet nog eten koken voor straks, en nog wat dingen regelen denk ik.
xx Louise Marit Faye Horan ♥♥♥
Ik doe de dop van de pen er weer op, en klip hem aan het boekje vast. Ik doe het boekje dicht, en berg hem weer in mijn slaapkamer op. Ik loop naar de bank, en plof neer. 'Fuck!' Roep ik. Ik sta op, en merk dat ik op de doos ben gaan zitten. Ik zie nu pas dat er nog een briefje onder op zit. Ik haal het er uit, en gooi de doos aan de kant. Het is een envelop. Ik maak hem open, en er vallen meteen wat briefjes uit. Het grootste blaadje is met alle telefoon nummers er op. Er zit ook nog een ietsje kleiner briefje in, maar niet veel kleiner. Ik lees wat er op staat....
Lieve Louise,
Je zou misschien denken dat ik je niet meer mag omdat je zo boos tegen me hebt gedaan die keer, maar dat boeit me niet. Ik hou van je, en dat zal nooit veranderen. Ik wil je weer vast kunnen houden, je knuffelen, en nooit meer los laten. Ik wil je weer kunnen kussen, en je weer "Miss BooBear" kunnen noemen. Ik wil weer met je kunnen praten, en dan niet als vrienden, of beste vrienden. Nee... Als vriendje en vriendinnetje. Ik hou van je. Ik heb nog nooit zóveel van iemand gehouden als van jou. De jongens hebben je vast wel verteld, toen ik je vroeg om met me te trouwen, dat ik nooit zomaar een meisje vraag wat ik jou vroeg. Ik heb zelfs Eleanor dat niet gevraagd, en wij waren jaren bij elkaar, en wij iets van een maand ofzo. Ik hou van jou, en van niemand anders. Alleen van mijn ouders en zussen, maar van jou het meest.
Lots of love,
Louis Tomlinson
Dit voelt zo fijn, zo vertrouwt. Het liefste zou ik hem nu opbellen en hem vertellen dat ik ook van hem hou, en dat ik ook weer met hem wil praten als vriendje en vriendinnetje, maar zo gaat het leven niet. Je moet afscheid nemen van mensen waar je van houdt, en andere jongens ontmoeten. Ik vind eerlijk gezegd dat Louis zijn kansen bij mij heeft verspild. In het leven heb je geen jokers, dus die heeft hij ook niet. Het heeft ook geen zin om de klok een hele tijd achteruit te zetten, want alleen jou klok doet dat dan, en geen enkele andere klok. Of als je de datum op je mobiel veranderd, doet dat het niet op andere telefoons, alleen op de jouwe. Het heeft allemaal geen zin, net als een joker in zetten bij een gok spel. Of passen bij een vraag of opdracht van "truth or dare". De volgende ronde kan toch weer dezelfde gevraagd worden? Zijn kansen zijn op. Bij mij gelden andere regels dan "nieuw spel, nieuwe kansen" want mijn hart, en mijn liefde is géén spel. Mijn regel is "op is op, er zijn geen jokers in dit leven" je denkt misschien, okay? Wat een domme regel, maar hij klopt wel. Toch? Ga me nou niet vertellen dat je dat niet vind, want het is de waarheid! Ik pak mijn nieuwe iPhone en zet hem aan. Ik voeg even alle nummers toe, en stuur iedereen een berichtje dat ik hun cadeau heb ontvangen.
Heey, heel erg bedankt voor het cadeau, ik ben er zo blij mee! Nou dit is dus het nummer :) xx Louise
Van iedereen krijg ik meteen antwoord...
Niall: 'K wilde gewoon wat terug doen :) xx Nialler
Liam: Its okay :) best friends forever :D xx Daddy Direction
Zayn: Wordt weer Miss BooBear, voor mij?! Please??? x Zayn
Harry: Alles voor mijn beste vriendinnetje c: xx Hazza
Louis: I love you Louise <3 laat #LouLou weer leven? xx BooBear
Ik glimlach, en zet het scherm weer uit. Oh fuck, ik moet Niall nog vragen wanneer ze terug komen.
NIALLER! IK MOET DRINGEND WAT VRAGEN!
Dat is het enige wat ik stuur. Ik krijg meteen antwoord.
OMG TELL ME! TELL YOUR BIG BRO!!!!! AAAAAHHHH
Ik grinnik, en antwoord....
WANNEER KOMEN JULLIE TERUG?!?!?!?!?!?!?!?!
Ik krijg wéér meteen antwoord....
OVERMORGEN ZITTEN WE IN HET VLIEGTUIG, EN OVER-OVERMORGEN STA IK VOOR JE DEUR!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ik grinnik, en stuur nog even een "OKAY!!!!!!!". Ik stop mijn mobiel in mijn zak, en loop naar de keuken. Ik trek de koelkast open, en bekijk wat er in zit. Niks... Dat is niet veel. Ik loop naar de voordeur, en trek hem open. Ik loop de deur uit, en laat hem met een klap dicht vallen. Niet omdat ik boos ben ofzo, nee, omdat ik geen zin heb om hem netjes dicht te doen. Ik loop door de straten, op naar de super markt. Ik zing zachtjes wat van liedjes van mijn eerste album, en heb al snel in de gaten dat iedereen lachend naar me kijkt. Ik glimlach naar iedereen, en loop eindelijk de supermarkt in. Ik koop wat dingen die ik kan eten als avond eten, middag eten, en ontbijt, en loop dan naar de kassa. Fuck! Heb nog steeds geen geld op zak. 'LOUISE!' Hoor ik een bekende stem roepen. Ik draai me om, en zie de bekende mooie bruine golvende haren naar me toe rennen. 'JAZZERTJE!' Gil ik. Ik spreid mijn armen, en knuffel haar. 'Sorry dat dit zo direct is, maar heb je geld op zak? Heb geen geld op zak namelijk,' vraag ik. 'Ja, je mag het van me hebben,' antwoordt Jazz. 'Thanks bae, je bent een echte vriendin!' Lach ik. 'Weet ik toch, ik ben zo sweet!' Lacht ze. Ik trek haar mee de rij in, en geef mijn spullen aan de vrouw achter de kassa. Ze rekent af, en Jazz geeft het geld. 'Zin om te logeren?' Vraag ik. 'WHOEOEOEOEOE!' Roept ze. 'Dat is dus een ja?' Vraag ik. 'Yup,' antwoordt ze. 'Trouwens, ik wóón nu in Londen! Ik heb een huis gekocht hier omdat echt heel erg gek van mijn moeder werd,' Zegt Jazz lachend. 'Was het zo erg dan?' Vraag ik grinnikend. Ze knikt heftig. We pakken allebei een tas, en lopen samen naar mijn appartement. 'Weet je? Ik heb een iPhone 5s gekregen van de jongens!' Gil ik. 'REALLY?!' Roept Jazz. Ik knik lachend, en kijk Jazz aan. Haar ogen onderzoeken mijn lichaam, en zien dat ik weer kleur draag. 'OMFG!' Gilt ze. 'Wat?' Vraag ik alsof ik niet weet waar ze het over heeft. 'Het dringt nu pas tot me door... Je komt weer buiten, je draagt kleur, lacht, en ik zag je in de supermarkt!' Antwoord Jazz. 'Is dat zo bijzonder dan?' Vraag ik. 'Ja,' antwoordt ze. 'Ik herkende je eerst door de bijzondere dip-dye die je draagt,' zegt ze.
JE LEEST
First A Dream, Then Real || ft. N.H. & L.T.
Fanfiction[MOMENTEEL KLAAR MET VERBEREREN] [FIRST BOOK, DON'T JUDGE ME, I WAS VERY YOUNG WHEN I WROTE THIS] {FRAGMENT UIT HET BOEK. (CHAPTER 29, LAATSTE STUK)} Ik draai me om, en zie meteen dat Louis achter me staat met een brede glimlach. Ik grinnik van zijn...
