First A Dream, Then Real || ft. N.H. & L.T.

Hoofdstuk 40 ✔

Louise Horan's POV.

Ik ben weer in Londen. Louis en ik hebben nog steeds ruzie, en we zijn al vier dagen verder. Het is vandaag dus de twintigste van april. Ik zit op de bank te niksen. Ik heb toch geen mobiel, nou ja, die heb ik wel, alleen doet die het niet meer. Romy en Demi zijn op vakantie geloof ik, Veerle en de andere meiden hebben een dagje uit, want ze wisten niet of ik vandaag al thuis zou zijn of niet. Ik ga maar wat in mijn dagboek schrijven. Ik heb al vijf keer in mijn dagboek geschreven sinds ik hem heb. Ik loop naar mijn slaapkamer, waar ik mijn dagboek netjes heb opgeborgen. Ik haal hem tevoorschijn, en loop naar de keukentafel. Ik ga op een stoel zitten, en haal het pennetje los. Ik sla het boekje open op de goede bladzijde, en begin te schrijven...

Lief dagboek,

Dit is al de vijfde keer dat ik hier schrijf, en het werkt echt. Ik voel me steeds beter, en voel me ook steeds minder depressief. Maar nog steeds eet ik niet, en heb ik nog een aantal keren gesneden toen de jongens een interview hadden. Mijn oude sneetjes zijn ondertussen littekens geworden. Iedereen hier loopt nu, vandaag, in korte broekjes en strapless shirtjes, maar ik? Ik zit hier in een hoody met joggingbroek. Ik ga niet naar buiten, en ben spier wit. Mijn haren zitten weer door de war, en ik heb geen make-up op. Toen ik bij Niall in Amerika was, was ik een stuk vrolijker, en had ik make-up op. Ik had mijn haar in een vissengraat vlecht, en ik droeg weer slippers. Ik heb zelfs één keer een short gedragen, maar verder niets. Geen strapless shirtjes voor mij. Mijn hart is nog niet vervangen door een grotere, en mijn ziel is nog steeds verdwenen. Mijn geest is nog niet teruggekeerd, maar ik denk dat dat nog lang gaat duren. Mijn hart is nu net een pas geboren baby die nog van alles moet leren, nog moet groeien, en nog ouder moet worden. Mijn hart is breekbaar, net als een pasgeboren baby. Mijn hart is teder, net als een pasgeboren baby. Als ik vroeger aan iemand zou vragen wat ze van me vinden, zou degene antwoorden "lief en teder". Maar nu zouden ze iets heel anders antwoorden "een depressief meisje die alle aandacht wil". Dat breekt me echt. De gedachte al laat me huilen. Ik huil me iedere avond in slaap. Weet je waar ik dan om huil? Om Niall, ik mis hem heel erg. Om Louis, omdat ik hem terug wil, maar de kansen verspilt heb. Om Liam, omdat hij altijd aardig is, en echt Daddy Direction is. Om Zayn, omdat hij een super vriend is, en altijd grappige ideeën heeft, die hij ook nog eens uitvoert. Om Harry, omdat hij me steunt, door dik én dun, hij ving me op toen ik het nodig had, en smeekte me te eten, maar ik zei "nee". Om mama en papa, omdat ik hun nu echt nodig heb, maar te oud ben om naar ze toe te gaan, en bij ze uit te huilen. Te oud om op mijn moeder's schoot te kruipen, en al mijn zorgen te vertellen. Ik ben daar veel te oud voor. Dat deed je toen je iets van tien was, maar niet als je twintig bent! Tegenwoordig zeggen mensen "Liefde is duur" maar dat snap ik niet. Sinds wanneer moet je liefde betalen? Ik dacht dat het gratis was. Niall betaalt mij toch ook niet zodat ik van hem hou? Ik hoef toch ook geen mensen betalen zodat ze van me houden? Of houden er gewoon geen mensen van me? Weet je wat nog het ergste is? Bo. Zij haalt het kleine beetje zelfvertrouwen die ik nog heb weg. Ze verpest mijn leven altijd, en moet altijd beter zijn. Was het mijn bedoeling geweest dat ik op YouTube stond? Was het mijn bedoeling om wereld beroemd te worden? Nee! Was het mijn bedoeling dat allemaal meisjes mij na gaan doen, en zichzelf gingen snijden omdat ik het ook deed? Was het mijn bedoeling om depressief te worden? Nee! Waarom nemen mensen het me kwalijk dat ik depressief ben? Ik haat dit leven nu gewoon echt! Vroeger was alles perfect. Toen Niall nog niet beroemd was, was alles perfect. Ik had mijn eigen vriendengroep, ik was gelukkig, Niall en ik vertelden elkaar nog alles. Maar nu? Nu ben ik depressief, heb ik het gevoel dat mensen niet meer van me houden, gaan mensen snijden omdat ik het doe, vertellen Niall en ik elkaar niet meer alles, en ik ben mijn vriendinnen kwijt. Aiden heb ik super lang niet meer gesproken, en ik heb haar ook lang niet meer gezien. Ik mis haar heel erg.

Mijn gevoelens zitten in één grote knoop gewikkeld, waar ze niet uit kunnen komen. Blijheid, vrolijkheid, liefde, alle goede gevoelens zitten midden in, en kunnen niet ontsnappen uit de kooi van slechte en kwetsende gevoelens. Er zit een grote lange storm in me die niet stopt. Het regent hard, en het waait tot alle lieve schattige gevoelens en gedachtes weggewaaid zijn. De wind blaast alle goede herinneringen weg, en de regen laat de slechte herinneringen per druppel weer terug komen. De donder laat alle lieve kleine deeltjes van Louise bang in een hoekje zitten, en de duistere depri Louise te voorschijn komen. Als de storm geklaard is, komen de lieve kleine deeltjes van Louise weer te voorschijn, en gaan de duistere depressieve deeltjes van Louise weer weg. Maar die tijd komt niet meer. Die tijd is weg. Die tijd is alleen een droom die niet uit kan komen. Die tijd is alleen een verhaal wat je aan een klein kindje verteld, maar toch niet waar is. Over die tijd maak je grapjes omdat het toch fake is. Die tijd zal nooit komen. Die tijd staat op je verlanglijstje. Maar je verlanglijstje word toch niet bekeken door de Kerstman of Sinterklaas, want die zijn te gierig om dure cadeaus te geven aan depressief meisjes. Wat als de storm nou echt nooit klaart? Ga ik dan dood omdat ik het niet meer aankan? Krijg ik dan steeds meer wil om zelfmoord te plegen? Ik heb nu al veel wil die ik al met moeite tegen hou, maar ik wil niet meer, dan hou ik het niet meer vol. Zie het voor je als twee legers die tegen elkaar strijden, maar de tegenstander krijgt steeds meer mensen, en in jou leger gaan er steeds meer dood. Dus je verliest de strijd, en moet je dus overgeven aan de tegenstanders. Zij dwingen je dan te sterven, en omdat je er niks meer tegen kan doen, doe je dat. Je pleegt zelfmoord door de depressie die wint.

Mijn gedachtes slaan op hol door alle depressieve dingen die ik bedenk. Ik schrijf alleen maar slechte dingen op. Gister kon ik nog wat goeds opschrijven, maar heb ik dat vandaag gedaan? Nee? Dat dacht ik nou ook. Ik ga steeds meer achteruit, en leef dadelijk niet eens meer. De depressie overheerst mijn krachten, ik kan er niks tegen doen. Ik spartel maar wat in het rond, maar de depressie is te sterk, dus het heeft geen nut. Mijn energie balkje word steeds roder, terwijl hij aan het begin van mijn leven helemaal vol zat met groen vloeistof. Maar hoe leger hij word, hoe roder de vloeistof. En als het vloeistof helemaal op is, dan is het, het einde van je leven... Dat betekend dus dat ik niet lang meer te leven heb. Verlies ik de strijd tegen de depressie dan toch? Of moet ik beter leren vechten? Misschien moet ik mijn software updaten om verder te kunnen gaan. Of heeft dat geen nut omdat er geen update is? De depressie slaat toe, ik weet het zeker. Als ik niet oplet, heeft de depressie de strijd gewonnen. Dat mag niet gebeuren! Of wil ik juist dat het gebeurt? Misschien is dit wel goed. Misschien wil ik dat dit het einde van mijn leven is. Niemand zal me missen, want niemand schenkt me de liefde die ik nodig heb om te leven. Ik ben alleen, ik ben de enigste in mijn leger, dus ik heb geen kans om te winnen. Moet ik iedereen gedag zeggen voor dat ik de strijd verlies? Of moet ik het gewoon laten gaan? Wat als ik de strijd toch win, maar dat iedereen het stom vind dat ik niet gewoon dood ben gegaan zoals het hoort.

Ik ga terug vechten met het kleine beetje energie die ik heb. Misschien heb ik nog een klein beetje kans. Het is toch waar, ik bedoel dat iedereen in een twee strijd vijftig procent kans heeft te winnen, maar ook vijftig procent heeft om te verliezen? Dan is deze strijd nog niet verloren, en is er een kans om deze strijd te overwinnen, en de depressie een lesje te leren. Maar ben ik daar wel sterk genoeg voor? Ben ik sterk genoeg om alle depressieve deeltjes te overwinnen en uit mijn lijf te verbannen? Of ben ik zo'n lafaard die niks kan? Wie weet is dit wel gewoon een verloren strijd. Misschien is het niet slim om terug te vechten. Misschien moet ik gewoon eerst de depressieve deeltjes uitputten, en daarna pas toe te slaan. Of moet ik wel terug vechten? De lieve en schattige deeltjes van Louise zijn anders te bang voor de donder om te vechten. En de donder heeft geen "pauze" knop. Dit is een verloren strijd. Dat had ik van tevoren kunnen weten. Louise is te slap om alles in haar eentje aan te kunnen. Er is niemand die me kan helpen. Louis haat me. Niall is op tour met Liam, Harry en Zayn. Mam en pap zijn in Ierland. Veerle, Perrie, Danielle, Jazz en Lola zijn ergens in Londen een meiden dagje houden. Romy en Demi zijn op vakantie geloof ik. En Greg is ergens in "the middle of no where" geen idee waar die gast uithangt. Oh ja, en met Aiden heb ik geen contact meer, maar die is me waarschijnlijk vergeten. Dus ja, hier is #TeamLL. Ik kan nu al goed opschieten met Team Lonely Louise.

Ik stop maar weer is met schrijven, anders dan wordt
het wel erg lang.

xx Louise Marit Faye Horan

Ik doe de dop van de pen er weer op, en sla het boekje dicht. Ik klem het pennetje weer op het boekje, en berg hem weer in mijn slaapkamer op. Ik hoor de deurbel, maar heb geen zin om hem open te doen. Ik loop naar de woonkamer, en plof op de bank. Dan zie ik een oud en bekend gezicht voor het raam. Haar hand zwaait, en kijkt me bezorgd aan. AIDEN! Ik spring op, en ren naar de deur. Ik gooi hem open, en storm op Aiden af. Ik knuffel haar. Ik heb geen behoefte om haar nog los te laten. 'AIDEN!' Gil ik. 'LOUISE!' Gilt ze lachend terug. Ik laat haar dan toch maar los, en neem haar mee naar binnen. Ik gooi de deur dicht, en neem haar mee naar de woonkamer. Ze ploft op de bank, en kijkt een beetje om zich heen. Ik plof in de andere hoek van de bank neer, en kijk haar verrast aan. 'Wat doe jij nou hier?' Vraag ik. 'Oh, even kijken bij mijn lieve oude vriendin, die volgens al haar fans depressief is, en nooit naar buiten gaat,' antwoordt ze. Ik knik, en kijk haar blij aan. 'Jezus Louise, jij bent echt heel erg afgevallen!' Roept ze. Ik sla mijn ogen neer, en friemel wat aan mijn hand.