First A Dream, Then Real || ft. N.H. & L.T.

Hoofdstuk 50✔

Louise Horan's POV.
Ik hoor allemaal mensen om me heen smoezen, maar het boeit me niet. Het kan me niks schelen dat alle mensen me raar aankijken, of over me smoezen. Ik kan er niet meer tegen. Twee mensen waar ik heel veel om geef, liggen in het ziekenhuis... Waarom? Ik voel ineens twee armen om me heen. Ik kijk op, en zie dat Lottie bezorgt haar armen om me heen heeft geslagen. 'Wat is er?' Vraagt ze. Ik staar alleen maar naar het grote spierwitte bed waar ze op ligt. 'Ken je haar?' Vraagt ze. 'Nee, het lijkt maar zo,' zeg ik zacht maar bot. 'Sorry, zo bedoelde ik het niet,' zeg ik snel. 'Geeft niet,' antwoordt ze. 'Kom,' zegt ze terwijl ze haar hand geeft, en me omhoog trekt. Ze veegt met haar duimen mijn wangen droog, en trekt me zachtjes de kamer in. Ik ga naast haar bed staan, en kijk naar haar. Haar ogen zijn gesloten, en haar handen zijn in elkaar gevouwen. Mijn kleine meisje... Mijn kleine meisje ligt in het ziekenhuis, en ik wist het niet eens. Ik merk dat ze wakker word, en haar oogjes opent. Ze kijkt recht omhoog, in mijn grijze ogen. 'Louise-' mompelt ze zwak. 'Romy,' antwoord ik net zo zwak en zacht. Ze pakt mijn hand, en trekt me op de rand van het bed. Niet te hard, want daar is ze denk ik te zwak voor. 'Wat is er gebeurt?' Zeg ik zacht, het is bijna fluisteren. 'Weet ik niet,' antwoordt ze. Haar stem sterft weg aan het einde van de zin. 'Ik hou van je, Romy,' zeg ik zacht terwijl ik met mijn andere hand die ze niet vast heeft haar haren uit haar gezicht veeg. 'Ik ook van jou, Louise,' antwoordt ze met een zwakke glimlach. Ik knijp lief in haar kleine tere handje, en kijk naar Lottie die vertederd naar ons kijkt. 'Waar is mama?' Vraag ik. 'Die was hier nog voor ik ging slapen,' antwoordt ze. Op dat moment hoor ik Demi's stem die mijn naam zachtjes fluistert. Ze heeft een dikke brok in haar keel. Ik hoor haar naar ons toelopen, en draai me om. Ik kijk in Demi's doffe ogen. Ze heeft veel gehuild, dat is duidelijk te zien aan de rode plekken rond haar ogen. Ze heeft een betraand gezicht, en de tranen rollen over haar wangen. 'Demi,' zeg ik met een zwakke glimlach. 'Louise,' antwoordt ze. Ze komt steeds langzamer naar me toe, en slaat haar arm om me heen als ze voor me staat. Ik laat Romy's hand langzaam los, en sta op. Ik geef Demi een lange strakke knuffel. Dit is niet zomaar een knuffel. Nee, hier, in deze knuffel, daar zitten alle emoties in die je maar kan bedenken. Liefde, geluk, verdriet, zwakte, boosheid, gedachtes en nog veel meer. I know, gedachtes zijn geen emoties, maar die zitten wel in deze langdurige maar fijne knuffel. 'Lou, ik ga even naar de jongens,' zeg Lottie. Ik glimlach om te laten weten dat het okay is. Ze loopt de kamer uit, en draait zich nog een keer om bij de deur. Ze glimlacht lief, en heeft duidelijk medelijden. Dan draait ze zich weer naar de gang, en loopt weg. De tranen stromen over mijn wangen, en ik laat haar los. Demi veegt mijn tranen weg, en kijkt me vertederd maar verdrietig aan. 'Ach meisje toch, gaat het wel?' Vraagt ze. Ik schud mijn hoofd, en laat de tranen over mijn wangen lopen. Het heeft toch geen nut om ze tegen te houden, want ik hou van Demi en Romy, en schaam me echt niet voor ze. 'Ik moet zo wel weer gaan,' snik ik door het huilen heen. 'Waar moet je heen dan?' Vraag Demi. 'Naar de andere kamer, daar ligt Louis,' antwoord ik. Demi knikt, maar wel met een geschrokken gezicht. Ik zeg Romy nog even gedag, en loop dan met een betraand gezicht naar Louis' kamer. Als ik de deur open, word ik door iedereen aangestaard. Ik zie dat de jongens er ook al zijn. Iedereen kijkt me raar maar bezorgd aan. Ik negeer het maar, en ga op een stoel zitten aan de andere kant van de kamer van het bed. Maar waarschijnlijk verpest ik Harry's uitzicht, want hij tilt me op als een soort "prinses" en brengt me naar de stoel naast Louis' bed. 'Doe niet zo bescheiden joh! Het is wel je vriendje!' Grinnikt Harry terwijl hij me neerzet op de stoel. Hij loop weer terug naar de plek waar hij net zat, en ploft op de harde stoel neer, waarna hij een peinzend gezicht trekt. Ik kijk hem vragend aan. 'Wat?' Vraagt hij verontwaardigd waardoor ik het niet kan laten te grinniken.

Als ik naar Louis kijk, glimlacht hij lief naar me. Hij ligt helemaal ingestopt onder de dekens. Ik zie dat hij iets probeert, maar geen idee wat. Nou, ik krijg het antwoord al, zonder woorden! Hij doet moeite, maar het lukt. Hij legt zijn hand boven de dekens. Hij kijkt me aan, en er is gewoon op zijn voorhoofd geschreven "pak mijn hand". Nee ik meen het! Serieus, het staat er echt! Met zwarte stift. Wat? Geloof je me niet? Wat gemeen! Ik ga niet liegen hoor. Okay Louise, je moet echt stoppen met tegen jezelf praten...