First A Dream, Then Real || ft. N.H. & L.T.

Hoofdstuk 46✔

Louise Horan's POV.

Ik heb al een week niet meer echt geslapen. Ik heb Louis' hand nog steeds geen seconden losgelaten. Zelfs niet door zweet handen of andere dingen. We hebben echt al honderden brieven die we allemaal moeten gaan lezen met de jongens. De jongens belde net dat ze er over vijf minuten zijn. Dan komen ze helpen met alle brieven lezen enzo. Ondertussen moet Louis wel een keer slapen voor de rust. Hij is nog steeds ziek. En helaas is het geen griepje ofzo, was dat maar zo! Waarom heb ik niet gewoon leukemie? En niet Louis? Ik geef te veel om hem om hem dit te gunnen. Ik heb al een hele tijd niet meer in mijn dagboek geschreven, maar dat ding maakt me nu ook niet uit. Ik heb hele andere dingen aan mijn hoofd, zoals Louis. Simon heeft me vrij gegeven, en vindt het niet erg dat ik al een hele tijd geen liedjes meer heb geschreven. Louis krijgt zo een operatie waar officieel niemand bij mag zijn, maar ik kreeg een uitzondering omdat ik gewoon ging protesteren, en heb gezworen Louis' hand niet los te laten. Louis ligt al onder nakoze, en ik zit gespannen te kijken naar alle enge apparaten. Kon ik nu maar weggaan. Dat kan alleen niet, ik heb beloofd niet van zijn zij te wijken, en zelfs zijn hand niet los te laten. Ik kijk niet naar wat er bij de operatie gebeurt want ik kan nog steeds niet helemaal tegen bloed. Wel toen ik mezelf sneed, toen keek ik er naar, maar viel niet flauw. 'Haal een zak bloedgroep C alsjeblieft,' hoor ik iemand tegen iemand anders zeggen. Ik hoor een deur open gaan, en dan weer dichtslaan. Even later gaat de deur weer open, en slaat hij weer dicht. 'Geen zak meer van bloedgroep C,' zegt iemand. 'Meneer, ik heb bloedgroep C,' zeg ik snel. 'Dat is fijn, zou je bloed willen prikken?' Vraagt een man. Ik knik. 'Mag ik hier wel blijven zitten?' Vraag ik. De man knikt, en haalt de spullen. 'Ik heb drie zakken nodig,' Zegt de man. Mijn ogen worden groot. Drie zakken, jemig, dat is veel!

Eindelijk ben ik klaar met bloedprikken, en is de operatie geslaagd. De jongens zijn er al, maar mochten nog niet naar binnen. De deur word geopend en ze komen naar binnen. 'Jezus Louise, wat zie je wit!' Roept Niall die naar me toe loopt en me knuffelt. Ik staar dood naar de grote witte muur. 'Ik was bij een operatie, en moest drie zakken bloedprikken omdat er geen zakken bloed meer waren van de bloedgroep C en ik heb ook bloedgroep C, dus offerde ik me op,' antwoord ik. 'Jezus, drie zakken,' zegt Harry. Ik kijk naar Louis die regelmatig ademt, en ieder moment kan wakker worden. 'Nou waar zijn die brieven?' Vraagt Zayn die rond kijkt. Ik wijs naar een hoek waar twee kartonnen dozen op elkaar staan. Die zitten helemaal vol met brieven en tekeningen. De hele kamer hangt al vol met tekeningen en andere dingen. Sommige hebben zelfs spullen gekocht en opgestuurd. Louis' zusjes hebben ook wat gestuurd, en zijn ouders trouwens ook. De jongens pakken allemaal wat brieven, en beginnen ze aandachtig te inspecteren. Ik voel dat er weer wat leven in Louis komt. Ik kijk hem aan, en zie dat zijn ogen openen. Hij glimlacht zwak, en kijkt naar het plafond. Ik vertel hem dat ik hem drie zakken bloed heb geschonken en dat de operatie geslaagd is. 'Als ik je het bloed niet had gegeven had je het niet overleeft,' zeg ik. 'Je bent mijn reddende engel, letterlijk,' klinkt Louis' stem zwakjes. 'Nu dwaalt er een deel van mij rond in jou!' Zeg ik glimlachend. 'Nu zit jij echt in me,' zegt Louis glimlachend. 'Best een gek idee,' grinnik ik. 'Yup,' antwoordt Louis. Hij kijkt de kamer rond en ziet de jongens. 'Hey guys,' zegt Louis zo vrolijk mogelijk. 'Heey Louis!' Roept Liam. Ik zet mijn vinger voor mijn mond en "shhhh" een beetje als teken dat hij wat zachter moet praten voor iedereens rust. Hij knikt bergijpend, en zegt hetzelfde nog is, maar dan zachter. 'Jezus, Louise heb je nog stééds Louis' hand vast?' Vraagt Niall. Ik knik, en kijk naar onze handen die in elkaar gevlochten zijn. Ik kijk naar Louis en druk een kus op zijn mond. 'Forever,' fluister ik. 'Forever,' antwoordt Louis fluisterend. Ik glimlach, en kijk in zijn mooie ogen. Het zijn alleen niet meer de pretoogjes van eerst, ze zijn heel zwak. Maar toch zie ik kleine twinkelingen in zijn ogen. Mensen denken bij mij dat ze alles maar fake kunnen doen, maar als ik je goed ken, kan ik daar doorheen kijken. Ik kan door je masker kijken als ik je heel goed ken. Dat kunnen mensen bij mij ook, maar zelfs de jongens en Jazz enzo kunnen dat niet. Daar moeten hun me toch echt wat langer voor kunnen hebben. De enige die nu bij me is, of in de buurt is, en het kan is Niall. Maar ik heb alles voor Louis over, ik eet al een week niet, maar ik heb dan ook echt álles voor hem over. Ook voor Niall, maar hij ligt nu niet in het ziekenhuis.