First A Dream, Then Real || ft. N.H. & L.T.

Hoofdstuk 44 ✔

Louise Horan's POV.

'SLAAPFEESTJE BIJ MIJ THUIS!' Gil ik. Iedereen roept instemmend, en rent naar zijn eigen kamer om zijn spullen te pakken. We zijn bij de jongens thuis.

Na een halfuur zit iedereen beneden op de bank met z'n spullen. 'Zullen we dan maar?' Vraagt Jazz. Iedereen knikt, en staat op. Ik pak Louis' hand, al gaat dat best moeilijk want hij draagt ook nog zijn tas. We lopen naar twee auto's en verdelen ons over de auto's. Ik zit bij Harry, Jazz, Louis en Liam in de auto. En de rest in de andere auto. Vraag mij niet hoe ze dat gaan doen. Ik zit hand in hand met Louis naast hem, en zijn spullen voor onze voeten. Harry start zijn Range Rover, en rijd weg. Hij zet zijn auto voor mijn appartement neer, en stapt uit. Ik maak mijn gordel los, en loop achter Louis aan de auto uit. Ik haal de sleutel uit mijn zak, en doe hem in het slot. Ik draai hem open, en doe de deur open. Ik loop naar binnen, en loop snel naar mijn slaapkamer waar ik wat extra dekens haal. Ik loop weer naar de woonkamer en gooi de dekens neer. Ik haal de kussen op de bank waar je op moet zitten er af, en leg ze naast de andere twee matrassen die er al lagen. Ik denk dat we niet genoeg matrassen hebben... 'Wie haalt er nog wat extra matrassen?' Vraag ik. 'Harry,' egt Niall terwijl ik hem aankijk. Niall kijkt Harry aan. 'Louis,' zegt Harry terwijl hij hem aankijkt. 'Zayn,' zegt Louis terwijl hij hem aankijkt. 'Liam,' zegt Zayn terwijl hij naar Liam kijkt. 'Jazz,' zegt Liam terwijl hij naar Jazz kijkt. 'Veerle,' zegt Jazz terwijl ze haar grijnzend aankijkt. 'D- b- k-, waarom moet ik nou weer de laatste zijn?' Vraagt Veerle beteuterd. Ik grinnik, maar heb geen zin om het zelf te doen.

We zitten met z'n allen aan de keukentafel. We hebben friet gehaald, en zijn het nu aan het opeten. We hebben vier familie menu's gekocht, anders hadden Niall en ik te weinig eten. Niall en ik hebben allebei een eigen familie menu, en we moesten beloven niet te bedelen om nóg meer. Ik kijk Louis smeken aan, die zijn eten niet op krijgt. Hij knikt, maar wacht nog even. 'OMG kijk daar!' Roep ik terwijl ik naar de muur wijs. Geen idee, maar ze trappen er allemaal in. Louis gooit de rest van zijn friet op mijn bord, en ik eet het snel op. Iedereen kijkt weer terug, en kijkt me boos aan. 'Wat?' Vraag ik. 'Laat me,' voeg ik er aan toe alsof ik een klein kind ben die een snoepje heeft gepikt en betrapt is. Iedereen eet verder, en laat het verder zoals het is. Ik pak mijn mobiel en ga naar twitter. Ik verander mijn BIO in:

Little sis of @NiallOfficial in real life ~ Taken with @Louis_Tomlinson ~ 20 Years old ~ Singer/model, labled by Simon Cowell

Ik sla het op, en tweet meteen:

#LouLou is weer real! Love you @Louis_Tomlinson xx Louise

Met een glimlach tweet ik de tweet. Meteen overal op twitter gaat de hashtag rond.... Hij staat nu zelfs bij de top. Als iedereen uitgegeten is, gaan we een film kijken. Het is een romantische comedy geloof ik.

Ik zit op Louis' schoot, en speel een beetje met zijn haar. Iedereen kijkt geconcentreerd naar de film, alleen ik en Louis zijn meer met elkaar bezig. Ik bedoel, niet de hele tijd zoenen, nee, gewoon meer praten en aan elkaar friemelen. Zoals ik bij Louis doe, met elkaars haar spelen enzo. Als eindelijk de film klaar is, is het al tien uur. (de dag gaat best snel zeg!) 'Zullen we "who has" doen?' Vraagt Harry grijnzend. Iedereen knikt instemmend. Ik loop naar de voorraadkast, en pak een fles vodka Louis pakt de shotjes glazen, en deelt die uit. Ik zet schenk iedereen wat vodka in, en zet de fles in het midden. Iedereen gaat in een kring zitten, en ik tussen Louis en Niall. 'Ik begin!' Zeg ik. Ik kijk Niall uitdagend aan. 'Wie heeft er allemaal een, eet obsessie?' Vraag ik. Veerle en Niall zuchten, en drinken hun glas in één keer leeg. Ik grinnik, en vul hun glazen bij. Nu gaat Niall, en zo gaan we iedereen langs. Het is echt super melig.

Iedereen is lichtelijk dronken. Het was echt super melig, maar het is wel al heel laat. Al iets van drie uur 's nachts ofzo. 'Kom we gaan naar bed,' zegt Liam. 'Ja, ja, Daddy Direction,' zegt Zayn. We gaan allemaal op een matras liggen, en kletsen nog wat.

Als ik denk dat iedereen slaapt, glip ik mijn bed uit. Ik loop snel naar mijn slaapkamer, en pak mijn dagboek. Ik ga aan mijn bureau zitten, en begin te schrijven...

Ik heb telkens de nijging "Dear Diary" te schrijven, maar dat ga ik dus echt niet doen...

Sinds iedereen terug is, voel ik me weer helemaal goed. Het gaat ook steeds beter met me. Mijn energie balkje staat nu op 90%, en daar ben ik super blij mee! Door de jongens krijg ik steeds meer zelfvertrouwen, maar ook door al mijn Lorans! Nog maar een paar deeltjes hebben hun lef en moed nog niet gevonden, maar de meerderheid wel. We hoeven nog maar een paar strijders te gaan, en dan hebben we de strijd overwonnen. Ik huil mezelf ook niet meer in slaap, en ik huppel en lach weer. Ik draag weer strapless jurkjes en shirtjes, en weer korte broekjes. Mijn Toms kan ik weer uit de kast halen, en mijn birkestocks kan ik afstoffen. Al mijn saaie zwarte en grijze hoodie's gaan de kast weer in, en mijn joggingbroeken draag ik alleen in de nacht. Ik draag weer vlechten en staarten in mijn haar, en ik borstel mijn haar weer glad en glanzend. Ik heb weer kleurrijke skinny-jeans en colbertjes. Ik ben trouwens ook niet meer single, nee, ik heb mijn liefde voor Louis weer bewezen door hem een kus te geven op het vliegveld. Ik vind het vliegveld gewoon de perfecte plek voor stelletjes. Stelletjes die elkaar uitzwaaien, mensen die elkaar weer zien na een lange tijd missen, huilende mensen, van geluk en omdat ze mensen moeten gaan missen, knuffelende mensen, gewoon de perfecte plek. Een plek vol liefde en verdriet voor en door elkaar. Waar iedereen emotioneel wordt, of dat nou komt omdat je iemand weer ziet, of omdat je iemand een lange tijd niet meer gaat zien. Ouders die kinderen ontvangen of uitzwaaien omdat ze op hunzelf gaan wonen, of ontvangen omdat ze terug komen om hun ouders weer komen opzoeken. Mijn favoriete plek waar alle emoties en gevoelens naar buiten komen, en niemand je uitlacht als je huilt. De plek waar je make-up uitloopt, maar niemand dat raar vind. De plek waar je cadeautjes voor iemand koopt om je vreugde te bewijzen. Gewoon de perfecte plek om iemand terug te krijgen. Mijn ziel is teruggekeerd, en de wind is alleen nog maar een zacht lente briesje. De regen is alleen een buitje die je iedere dag kan krijgen. Ik heb geen zelfmoord nijgingen meer, of dat ik mezelf wil snijden. Mijn sneden zijn alleen littekens waar ik van ben gaan houden. Ze zijn nu een deel van mij, een deel van mijn herinneringen. Mijn herinneringen zitten in mapjes verdeelt. Mijn herinneringen van de depressieve tijd, zit in de "Good" map, omdat het een deel van mijn leven is, waarin ik heb ontdekt wie mijn échte vrienden zijn, en wie van me houden om wie ik ben. Dat heb ik ontdekt, en dat was de beste ontdekking ooit! Misschien was het een niet fijne tijd, maar aan de andere kant de fijnste in mijn leven. Omdat ik nu weet dat ik mensen heb die altijd achter me staan, en me steunen in dik en dun. Ze steunden me toen ik down was, maar ook toen ik last had van de haat. Nu houd iedereen van #LouLou, en krijg ik nog maar 5% van iedereen op de hele wereld haat. En die 5% kan mij niet omver blazen, daar is het te weinig voor. Als er nou 95% haat was, en 5% liefde, hield ik het niet lang meer vol, maar dat is niet zo. Ik denk dat er steeds minder haat komt, want aan het begin was er 100% haat naar mij, en nu nog maar 5%! Ik ga maar weer een beetje afkappen met schrijven, ik ga slapen, ik ben heel moe... xx Louise Marit Faye Horan

Ik sluit het boekje, en doe de pen dicht. Ik doe het pennetje weer op het boekje, en berg hem weer op. Ik loop naar de woonkamer, waar Louis staat te telefoneren. Als hij mij ziet, zegt hij: 'Ja, okay, maar ik moet gaan, dag, ja, doeg,' en hij hangt op. 'Wat doe jij nog zo laat op?' Vraagt Louis aan mij. Hij spreid zijn armen, en ik geef hem een knuffel. 'Even wat doen, en jij?' Vraag ik. 'Simon belde,' antwoordt hij. 'Wat was er dan?' Vraag ik. 'Nou eigenlijk belde ik hem,' antwoordt hij. 'Maar waarom dan?' Vraag ik. 'Ik werd net gebeld dat ik morgen naar het ziekenhuis moet. Ik ben in Amerika een ziekte opgelopen, en ben daar naar het ziekenhuis gegaan, maar hun konden me niet onderzoeken omdat ik uit Londen kom, en de verzekering alleen binnen Europa wat doet. Dus moet ik morgen naar het ziekenhuis,' legt hij uit. 'Maar wat is die ziekte dan?' Vraag ik met een brok in mijn keel. 'Niks bijzonders, maar van Simon moet het wel onderzocht worden, voor de zekerheid,' antwoordt Louis. Hij houdt me strak vast, en is duidelijk niet van plan me zomaar los te laten. Ik hou hem ook stevig vast. 'Ik ga met je mee, en zal niet weggaan. Zelfs niet bij het onderzoek, ik zal je hand vasthouden, en hem niet loslaten,' zeg ik. Ik begin te snikken. Er valt een traan op mijn hoofd. Louis huilt ook. Hij kust hij mijn hoofd. 'Dat is lief van je,' zegt hij. 'Ik wil je gewoon niet kwijt,' antwoord ik snikkend. 'Zullen we maar gaan slapen?' Vraag Louis. Ik knik, en laat hem los. Ik ga naast Louis liggen. Hij slaat zijn armen om me heen, en ik leg mijn hoofd op zijn borst. Mijn oogleden worden zwaar, en ik val in slaap...