First A Dream, Then Real || ft. N.H. & L.T.

Hoofdstuk 36 ✔

~ Tijdsprong 1 maand ~

Louise Horan's POV.

De jongens zijn op tour, en ik heb een tijdelijk appartementje in Londen die Simon voor me huurt. Hij wilde graag dat ik een rustige plek had waar ik mijn liedjes kon schrijven, hij vond dat de jongens daar te druk voor zijn. Ik voel me echt gebroken. Ik heb Louis betrapt met een ander meisje, Jason woont hier vlakbij en staat vaak voor de deur met zijn kinderen Floor en Floris. Ik voel mezelf nogal depressief. Of ben ik dat ook? De bel gaat, en ik loop er met grote passen heen. Ik doe de deur open, en kijk in de ogen van Jason. 'Wat is er nou weer?' Vraag ik. 'Wil je op Floris en Floor passen?' Vraagt hij. Ik schud mijn hoofd. 'Heb geen tijd, moet nog veelste veel werken,' antwoord ik. 'Kom op Lou, doe het voor je oude vriend?' Vraagt hij. 'Nee is nee, Jason, is dat zo moeilijk?' Vraag ik. 'Jemig, zo moeilijk is het toch niet om gewoon even op Floor en Floris te passen? Je word betaalt!' Antwoord hij. 'NEE JASON!' Roep ik. Ik gooi de deur dicht, en plof op de bank. Ik hoor een bliepje, en haal mijn mobiel uit mijn zak. Het is een berichtje van Louis. Het is een dagelijks berichtje, waar altijd bijna hetzelfde staat, alleen dan in andere woorden.

Heey Louise,

Het spijt me echt heel erg! Ik was dronken, daar kon ik niks aan doen, ik kon niet helder denken. Sorry Louise, kun je me het niet vergeven?

'ROT TOCH OP MAN! MISSCHIEN DOE JE HET WEL WEER!' Roep ik, en ik gooi mijn telefoon tegen de muur, die zielig op de grond valt. Net goed! Ik kijk naar mijn mobiel, waar het scherm net nog van aan was. Het scherm is helemaal gebarsten, en volgens mij is mijn telefoon gecrashed... Ik sta met een zucht op, en loop naar mijn dode telefoon. Ik raap hem op, en loop weer naar de bank. Ik plof met een diepe zucht weer op de bank, en zak helemaal in de bank. Ik druk op het aanknopje, en houd hem even ingedrukt. Geen enkel effect... Die doet het dus niet meer. Het is allemaal Louis' schuld, als hij mij dat berichtje niet had gestuurd, had ik hem niet tegen de muur gegooid, en was hij nu niet kapot geweest! Opeen word ik gebeld. Ik wil opnemen, maar de Touch screen doet het niet... Fuck it! Mijn maag knort, maar heb geen zin om op te staan.

De avond toen ik Louis met een ander meisje zag, heb ik mezelf thuis gesneden. Ik woonde toen nog bij de jongens, en ben betrapt door Zayn. Ik heb hem moeten beloven het nooit meer te doen, maar die belofte heb ik gebroken... Gister heb ik mezelf voor het laatst gesneden. Ze zeggen dat het de pijn verlicht, en daar hebben ze zeker gelijk in. Op twitter zeggen ze dat ik mezelf niet moet opsluiten. Sommige staan zelfs wel eens voor mijn deur met spandoeken. Maar hoe ze aan mijn adres komen, geen idee.

Wat is nou eigenlijk depressie? Ben ik depressief? Ik eet niet meer, alleen als ik echt niet anders kan, maar dan eet ik even snel een cracker ofzo. Ik snij mezelf, ik zit de hele tijd op de bank tv te kijken, of ik lig in bed te slapen of ziek te zijn. Ik doe niks meer, en heb nergens zin in. Er ligt een hele stapel post op de deurmat, waardoor ik de deur -als Jason weer is voor de deur staat- bijna niet open krijg. Jazz en Lola staan soms dagen voor mijn deur te zeuren dat ik naar buiten moet komen. Er zijn al een aantal dingen kapot gegaan door mijn woede uitbarstingen die ik al sinds ik acht ben niet meer heb. Maar ik denk dat alles zich heeft opgekropt en er nu eindelijk uit kan. Overal liggen dingen over de grond verspreid. In geen enkele kamer is het operuimt, daar heb ik geen puf voor. Ik hoor de bel gaan, en dan Jazz die mijn naam roept. 'Louise doe is open! Sluit jezelf nou niet op! Damn kom nou naar buiten!' Roept ze. Ik hoor wat gerommel aan de deur, en dan een deur die opent. Ik ren naar de hoek van de kamer, I don't know why, het is een soort reflex. Ik ga in het hoekje zitten, en zet mijn benen recht op. Ik verberg mijn gezicht tussen mijn knieën, en houd mijn benen stevig vast door mijn armen om mijn benen te slaan. Ik hoor voetstappen op de houten vloer mijn kant op komen. 'Ach Louise,' zegt Jazz. Ik hoor en voel aan het warme lichaam van Jazz dat ze naast me komt zitten en een arm om me heen slaat. 'Gaat het wel?' Vraagt ze. Ik kijk op, en kijk haar aan. Ik kijk in haar mooie ogen, die vrolijk zijn, maar breken als ze zien hoe gebroken ik ben.