Przypadkiem

30.10. - poniedziałek

30.10. - poniedziałek

Cały weekend pisałem z Chrisem. W końcu nie przeszkadzała nam dziewczyna, z czego byłem zachwycony. Namówił mnie na grę w „prawda czy wyzwanie", co swoją drogą było bez sensu, bo graliśmy w dwójkę.

Zrobiłem sobie makijaż kosmetykami mamy. Tusz do rzęs szczypał mnie w oczy, a róż do policzków okazał się dużo bardziej różowy niż wyglądał w pudełeczku. Chris padał ze śmiechu.

Następnie musiałem robić sesję zdjęciową z misiem. Poszedłem do pokoju mamy, bo tam było ich w cholerę i trochę, a mój oprawca był przecież wymagający. Tak więc możecie sobie to wyobrazić.

Na moich policzkach błyszczał róż, który podkreślał włosy. Ciemne oczy były wy-tuszowane, a na powiekach mienił się delikatny brokat złota i srebra. Usta były mokre od jakiegoś lepkiego błyszczyku o smaku wanilii. Ułożyłem się wygodnie w bokserkach i bluzie na różowej pościeli mamy.
Zdjęcia i tak robiłem tylko powyżej pasa, nie przejmowałem się wtedy spodniami. Wokół mnie leżały misie a nade mną telefon latał w różne strony i głośno informował o nowym zdjęciu „klik", „klik", „klik", „klik".

Rozczochrałem włosy. Chris napisał „*-*". Jego ulubiona minka, która zawsze kojarzyła mi się z pandą.

Drzwi pokoju otworzyły się i zobaczyłem mamę w zimowym płaszczu i fioletowej czapce, trzymającej burzę loków w ładzie. Miała duże oczy wyrażające szok i dezaprobatę. Na włosach nadal widziałem kilka płatków śniegu, który topiły się w błyskawicznym tempie.

-Boże, wystraszyłeś mnie dziecko... - szepnęła i szybko wyszła, chyba starając się jak najszybciej wyrwać się z dyskomfortowej sytuacji. Siedziałem jeszcze kilka sekund nieruchomo na jej łóżku. Serce pompowało krew, zbyt szybko, pulsowało mi w czaszce. Wlewało kolor krwi na twarz. Teraz już pewnie nawet nie widać różu na policzkach. Zostałem pomnikiem wstydu.

Chris skomentował to jednym słowem. „Awkward". Już nigdy więcej takich zabaw!