Στοίχημα

{18} Η μικρή Έλλη

|Έλλη τρεις μέρες μετά|

Γυρίζω να κοιτάξω τον πανιβλακότατο δίπλα μου ο οποίος έχει αράξει στο κρεβάτι του σαν αστερίας και δεν έχει κουνήσει ούτε ένα εκατοστό το σώμα του το τελευταίο δύωρο. Λες να πέθανε; Ήταν μάλλον τόσο οδυνηρό το 3-1 που του έκανα, που δεν το άντεξε η καρδούλα του η δόλια.

Έλλη - Πολ ξύπνα.

Τον ακούω να ξεφυσάει και τον σκουντάω με το χέρι μου κοντά στον ώμο. Εκείνος κουνιέται ελαφρά και βαριανασαίνει.

Πολ - Δέκα λεπτάκια ακόμα.

Στριφογυρίζω τα μάτια μου και τον σκουντώ ξανά. Εκείνος δεν δείχνει να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα από το άγγιγμα μου.

Έλλη - Ξύπνα είπα.

Πολ - Μα δεν θέλω.

Γυρίζει πλευρό και τραβάει την κουβέρτα επάνω του παίρνοντας και εμένα παραμάζεμα. Θα σε πάρει ο διάολος!

Έλλη - Θα πάρω έναν κουβά νερό και θα σε μπουγελώσω.

Πολ - Στα αρχίδια μ-

Λέει βαριεστημένα αλλά τα άξεστα λόγια του διακόπτει κάποιος που μπήκε στο δωμάτιο με φόρα. Γυρίζω να κοιτάξω την Πούνζι να φορά ένα μακό μπλουζάκι, το τζιν της παντελόνι και τα χέρια της σταυρωμένα στη μέση της.

Πούνζι - Τι θα γίνει ρε Παύλο; Όλη μέρα μαζί σου θα είναι;

Ο βλαμμένος χαμογελάει νυσταγμένα και πονηρά συνάμα στην αδελφή του γυρίζοντας όπως όπως στο κρεβάτι αγκαλιάζοντας το σώμα μου με τα χέρια του. Ούτε που θέλω να θυμάμαι την αμήχανη συζήτηση που είχαμε με την Ραπουνζέλ μόλις έφυγε ο Πολ από το δωμάτιο μου. Τόσες μέρες δεν είχε έρθει και πάνω που ξεπέρασα αμυδρά την ντροπή μου, με τον που τον είδα- αχ. Όλα λάθος. Πώς άφησα τον εαυτό μου εκείνο το πρωί να ορμήσει στα χείλη του; Απλά πως-

Πολ - Ας μην έβαζε στοίχημα να μην το έχανε.

Της λέει νυσταγμένα όσο εγώ χτυπώ τα χέρια του από επάνω μου προσπαθώντας να ξεφύγω από το κράτημα του. Βλαμμένος, σιχαμένος, βδελληρός!

Πούνζι - Μας θέλει η Κλίντον στην είσοδο σε πέντε, μάζεψε τα κουλά σου από τη φίλη μου και ετοιμάσου!

Τον κατσαδιάζει και έρχεται γρήγορα προς το μέρος μου ώστε να με τραβήξει κοντά της, μακριά από το κρεβάτι και τον πηδήκουλα αδελφό της. Σηκώνομαι από το κρεβάτι και παίρνω την τσάντα μου από το πάτωμα.