Στοίχημα

{23} Πες μου ότι με θες ακόμα

|Έλλη|

Μέριντα - Τελείωνε! Θα αρχίσει ο αγώνας στο τέλος έτσι όπως το πας!

Έλλη - Σταμάτα ρε Μέριντα, μάσκαρα βάζω ο άνθρωπος.

Κλείνω ελαφρώς το δεξί μου μάτι και ανοίγω το στόμα μου. Πάντα βάζεις καλύτερα μάσκαρα έτσι.

Μέριντα - Έλλη δεν θα προλάβω τον Κλάους όταν μπαίνει στο γήπεδο, θα φύγω μόνη μου!

Κλαψουρίζει από το εσωτερικό του δωματίου μου και εγώ στριφογυρίζω τα μάτια μου. Α τέλεια, λερώθηκα τώρα.

Έλλη - Βγαίνω, σκάσε.

Σκουπίζομαι όπως όπως και βγαίνω από το μικρό μπάνιο της φοιτητική εστίας μου. Την κοιτάζω από πάνω μέχρι κάτω. Είναι καθισμένη στην άκρη του κρεβατιού μου και φοράει μια μπλε μπλούζα που γράφει "Kiss me", ένα λαδί κοντό παντελόνι με σούρες στην άκρη, καουμπόικες μπότες και ένα μπουφάν με επιγραφή "23 Klaus".

Μέριντα - Άντε επιτέλους, πάμε!

Σηκώνεται γρήγορα τραβώντας με από το χέρι. Ίσα που προλαβαίνω να αρπάξω το κινητό μου και τα κλειδιά μου από το γραφείο. Κλειδώνω γρήγορα το δωμάτιο μου και χωρίς καθυστερήσεις η φίλη μου με τραβολογάει μέχρι τα πίσω γήπεδα, και συγκεκριμένα το γήπεδο του φούτμπολ. Αμερικανικό ποδόσφαιρο μου ήθελαν στο Ποπ Κορν Λόφιν, είχε και στο χωριό του ο γερο-Γουέστ...

Μέριντα - Ευτυχώς δεν έχουν ξεκινήσει ακόμα, βλέπω κόσμο να έρχεται.

Έλλη - Ποιοι παίζουν τέλος πάντων;

Μέριντα - Τα αγόρια του πανεπιστημίου με τα αγόρια του Εράσμους! Δεν είναι τέλειο;

Χμ, αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι σε ποια ομάδα παίζει ο Τζάστιν. Στους δικούς μας λογικά.

Έλλη - Εξαίσιο, δεν το συζητώ.

Την ειρωνεύομαι και τραβάω γρήγορα το χέρι μου από το δικό της. Περπατάω με αέρα ντίβας μόλις μπω στο γήπεδο, οι πρωτοετείς κοιτάνε τον ξανθό κότσο μου και το αρκετά αποκαλυπτικό λευκό μπλουζάκι μου. Είναι τόσο-όσο για έναν αγώνα ποδοσφαίρου. Το κολλητό μου τζιν αγκαλιάζει τις καμπύλες μου μέχρι τον αστράγαλο. Άσπρα πάνινα δένουν γύρω από τα πόδια μου όμως λείπει το πιο σημαντικό, μπουφάν. Δεν περίμενα να έχει τέτοιο αέρα σήμερα, Οκτώβρης είναι άλλωστε. Τέλος πάντων, ας ελπίσουμε να μην αρρωστήσω.

Μέριντα - Ο Κλάους μου είπε ότι μπορούμε να καθήσουμε πάνω από τις θέσεις των καθηγητών. Βλέπω την Κλίντον, άρα μάλλον κάπου εκεί πρέπει να πάμε.