Uzun bir aradan sonra yazmaya başladım. Bölümler hangi sıklıkla gelir bir fikrim yok. Boş zamanlarımda yazıcam. Şöyle düşündüm üçüncü ağızdan yazmak kötü durmaya başladı bende birinci ağızdan yazıcam umarım ki beğenirsiniz.Taşkını çok ezikledim artık doğan sürüncek şimdiden iyi okumalar ::Jüpiter::
Duvarla bağımı kopardığımda kalabalığa yaklaşmak için ilerlemeye çalıştım. Duyduğum sesler belli belirsizdi. Kulağıma sadece hırıltılı geliyordu. Ne kadar yaklaşırsam o kadar anlaşılır hale geldi daha sonraları. Kalabalığı yarıyordum göz yaşlarımı saklayarak.Bu daha çok zavallıymışım gibi hissettiriyordu bana. Ve tek emin olduğum şey zavallı olmayışımdı. Artık ezilmek ya da birilerinin peşine koşturmaktan yorulmuştum. Önümde tüm heybetiyle duran çocuğun omzundan tuttum ve yanında oluşan boşluktan geçip, az sonra şaşırabileceğim bir olaya şahit olmak için ilk adımı mı atmıştım. Doğan ilk defa birinden dayak yiyordu. Burnundan gelen kanları görünce kavganın şiddeti az çok anlaşıyordu.
"Kaybediyosun doğan"
Melih çatılmış kaşlarıyla ona dik dik bakarken sinirlenmiştim. Nasıl bir arkadaştı bu böyle. Aslında doğana artık acımıyordum, acı duymuyordum, değişmek istiyordum. Bunları çoktan haketmişti. Duygularımı saf dışı bırakmıştı. Doğanın üzerinde ki kişiyi görmek için biraz daha yanlarına yaklaştım. Aslında bu bana çok aptalca geliyordu. Hala onu sevmem ve ona karşı bir şeyler hissetmem çok aptalcaydı. İmkansızın peşinde koşmak gibi ya da sahip olamıycağın şeyleri sanki sahiplenmişsin gibiydi içimdeki his . Biraz daha yaklaştım. Sesim ne kadar gür çıkmasada 'dur' diyebilmiştim. Birkaç yumruk daha attıktan sonra ellerini savurup bana döndü. Doğan altında eriyip kaybolurken bana bakan maviler karşısında şaşkına dönmüştüm.
"Cihan!!"
Şaşkınlığım mimiklerime vururken gözlerimi kırpmadan ona bakmaya devam ettim. Sanki konuşacak gibi oldu ama bunu yapmadan doğanın üzerinden kalktı.Kalabalıkta bir yol arayıp gitmeye çalıştı. Sadece gitmeden önce "bir şerefsiz için kendini yıpratma diyebilmişti." Giderken onu izledim. Neden böyle bir şey yapmıştı ki? Bizi mi duydu acaba? Birden doğanın inlemeleri kulağımı doldurdu. Melih koşup onu kaldırmaya çalıştığında ona acıycakmış gibi oldum. Kalbim onu böyle görmeye dayanamıyordu ama bunu yapamazdım. Artık ezilen tarafın ben olmasından bıkmıştım. Nedendir bilmiyorum cihanın peşinden gitmeyi seçtim. Kalabalık dağılmaya başladığında cihana yetişmek için adımlarımı hızlandırdım. Benim her zaman oturduğum duvarda sigara içiyordu. Çekinsemde yanına gitmeyi karar kılmıştım bir defa.Ona yaklaştığım da sigara izmaritini yere fırlattı. Sinirli olduğunu görebiliyordum ama umursamadım, kafamda ki soru işaretlerini atmak zorundaydım. Beni farkettiğinde rahat oturuşunu bozup kendini topladı. Bana bakmayı reddedip uzaklara daldı daha sonra. Ben yinede ne azimdir yanına yaklaşıp oturdum. Biraz zaman geçti, dayanamadım ve sessizliği ilk ben bozdum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
