Untouchable

Soms, dan kijk ik naar mezelf in de spiegel en vraag me af naar wie ik nu eigenlijk kijk.

Het kan ik niet zijn, toch?

Ik ben amper een volwassene, maar je hoeft maar één keer naar mijn gezicht te kijken en zou de donkere en vermoede lijntjes zien die iemand heeft als ze ouder worden.

Ik heb die blik van een veteraan die veel te veel heeft gezien.

Ik heb het zwarte hart van een moordenaar, opgesloten in een kooi zodat het geen pijn kan hebben.

Ik zou mijn eigen gezicht aan moeten raken om zeker te weten dat ik degene ben die ik zie.

Dan zou ik hem van dichtbij horen en misschien zou mijn hart dan pijn doen omdat hij zo ver weg is.

Het is alsof hij naast me staat, maar tegelijkertijd alsof er meerdere werelden tussen ons in staan.

Ik weet dat hij die lijntjes heeft, de trauma, het zwarte hart net zoals ik, want ik en de schuldige.

Soms, als het 's nachts stil is, hoor ik hem in zijn kamer huilen.

Er is zo'n groot gat tussen ons in en het doet zoveel pijn, maar we weten allebei niet hoe we het moeten oplossen.

Ik wil naar zijn kamer lopen en bij hem in bed kruipen. Ik wil hem vasthouden tot hij stopt met huilen en alles weer goed is omdat hij veel te perfect is om te huilen.

Maar ik kan het niet. Het mag niet want het zal mij alleen maar meer pijn doen.

Als we naast elkaar lopen en onze vingers elkaar aanraken, is er een koude stilte voor dagen, ondanks dat de aanraking zo ongelooflijk warm aanvoelt.

Hij onaanraakbaar, duizenden kilometers van mij vandaan terwijl hij naast me staat.

Soms zie ik hem in de spiegel kijken en vraag ik me af of hij zichzelf herkend.

Want ik niet.