Way to Forever

WTF23- BANG!

Third Person's POV

"Mahahanap kami ng daddy at mimi namin! Bad kayo!" Sigaw ni Saskia.

"Bad guys kayo! Let go niyo kami sa tali!!" Dagdag ni Zion.

"Ang kukulit niyong mga bata kayo. Dapat sa inyo tinatalian ang bibig." Isa sa mga tauhan ang kumuha ng dalawang panyo para sana takpan ang bibig ng kambal pero pinigilan siya ng isang kasama niya.

"1, 2, 3, 5, 6! Zion many sila! 6 sila!" Tingin ni Saskia sa Kambal.

Sumimangot naman ang bunso at ngumuso. Di pa talaga siya sanay magcount. Sa isip isip niya.

"5 lang sila Kia. Pagnaka-alis na tayo sa place na 'to te-teach kita magcount."

"5? Eh na-count ko 6..." Saskia pout.

"Na-forgot mo kasi i-count si 4." Sagot ni Zion.

"Ayy! Ulit-ulit! 1, 2, 3, 4, 5! Yehey!!" At nagtawanan pa sila.

"Tama nga si Boss. Wala nga yatang kinakatakutan 'tong mga batang 'to. Nakatali na't lahat mga bibo pa din." Sabi ng isa.

  "Oo nga. Ang tatalas pa ng dila." Pagsang-ayon pa ng isa.

They are in an abandon house at the last spot of a village. Walang pumupuntang iba doon dahil pinaniniwalaan nilang may nagpaparamdam daw.

The house is really far from the next house so it is safe for them to use that as their hideout.

Even the kids yell, nobody will hear them. Because like what I said, the house is far from the next one and the room are soundproof.

"Mga 'tol, bibili lang ako ng pagkain. Bantayan niyo yang mga yan. Lagot tayo kay boss."

"Oo na! Bilisan mo at nagugutom na kami dito."

Lumabas ang isa para bumili ng pagkain kaya naman umupo muna sa lamesa ang apat na medyo malayo sa kambal.

"Zion, miss ko na sila Mimi." Saskia said while pouting.

"Me too." And there Zion started to pout and got his eyes teary. Like what he always do.

"Shhh. Don't cry Zion, mahe-hear ka ng mga bad guys."

"I don't care. I miss Mama and Daddy." Now Zion started to cry.

At dahil kambal sila, umiyak na din si Saskia. Sa loob ng tatlong araw na hindi nila nakasama ang magulang nila, pakiramdam nila ay ulila sila.

Walang maga-alaga sa kanila, walang morning kisses mula sa mommy nila, walang sermon mula sa daddy nila, walang pancakes at corn soup. Pakiramdam nila sila na lang ang magkasama at magkakampi.

"Dapat.... Dapat takas na tayo dito..... Si Mimi.. Baka cry na din siya kasi wala tayo.." Umiiyak na sabi ni Saskia.

"And daddy. I know hanap tayo ni Daddy. Se-save niya tayo.." Mas lumakas ang iyakan ng kamabl dahilan para marinig ng mga nagbabantay sa kanila.

Lumapit ang mga ito sa kanila. The twins can't stop theirselves from crying. They are really longing for their parents.

"Ano bang nginangawa biyong mga bata kayo? Naglalaro kami ng baraha tapos mangi-istorbo kayo?" Halata ang inis na sabi ng isa.

"LET GO OF US NA PO!" Sigaw ni Saskia.

"Hindi nga pwede. Kung pwede lang edi sana initsa ko na kayo sa labas. Kaso mawaawalan kami ng sweldo." Nag-apiran yung mga tagabantay habang nagtatawanan.

"Ayaw niyo po sa noisy diba? Noisy kami kaya let go niyo na dapat kami!"

"Kakukulit..." Napipikon na ang isa and anytime he can hurt the kids which he can't really do because their boss told them not to hurt the twins.