Benim İçin Çığlık At!

4x01: Yeni Kurallar

"Ne kadar süre oradaydık bilmiyorum fakat hatırladığım en net anılar acı içinde inlediğim zamanlardı." -Bora

"Kimi zaman bizi odamızdan alıyor ve karanlığın içinde sürüklüyordu. Fiziksel acıyı ruhsal acı takip ettiği müddetçe kendime gelemiyordum, kaldı ki benden güçlü kalmamı bekliyordu." -Murat

"Oraya nasıl geldiğim konusunda bir fikrim yok. Emir ile ufak tefek dövüşmüştük fakat bana neler yaptı emin değilim. Beni öldürmediği için mutluyum ancak bakın..." karnını gösterdi ve devam etti. "Karnımdaki bu yarayı o bıçakla açtı. Benim canımı çok yaktı ancak ne diyebilirim ki? Sayılı günlerde o işkence evinde yaşadıklarım bunun bin katı falandır herhalde."

"Korkudan tir tir titriyordum... İnanın şimdi bile gözyaşlarıma hakim olamıyorum. Bilmiyorum, neden beni seçmişlerdi? Benden ne istiyorlardı veya ben ne yapmıştım onlara? Ben sadece masum mu masum bir lise öğrencisiydim, her şeyden önce uslu bir kız çocuğuydum." dedi Burcu ve gözyaşlarını peçeteyle silip kendine gelmeye çalıştı. #ironi

"Emir bizi kurtardı fakat kendisi bu uğurda yaşama veda etti." dedi Bora ve çaresizlikle kollarını kavuşturdu. Üzgündü ancak daha nasıl üzüntüsünü belli edebilir bilmiyordu.

Bulundukları saatin devamında normalde karakolun bulunduğu yerde fakat şu an bir araştırma merkezine dönüşmüş olan istasyonda birkaç adamın sorularını cevaplıyorlardı Burcu, Bora, Murat ve Taylor. Hepsi hikayeyi farklı bir açıdan ele alıyordu ki bu da Mehmet ve diğer teğmenlerin dikkatini çekmişti. Mehmet çocuklar odadan çıktıktan sonra iş arkadaşlarına dönüp konuştu.

"Hepsiyle ayrı uğramış yani, bu ne demek oluyor?"

"Efendim, bildiğiniz üzere herkesi tek tek avlamış. Yani böylece hepsine farklı kötülükler yaşatırken hepsini aynı oranda çöktürmeyi başarmış."

"Taylor, Murat, Bora ve Burcu isteseler oradan kaçabilirlerdi fakat bunu yapamadılar. Demek ki bunun sebebi güçlerini yitirmeleri." dedi başka bir iş arkadaşı. Mehmet sakalını sıvazlarken kasabanın haritasına döndü ve yüksek sesle konuştu.

"Demek ki bizim de bu kasabadan kurtulmamız için aynı taktiği izlememiz gerek."

-

[Taylor'ın ağzından okuyun.]

Kasabada neler değişmiş? Burası bıraktığım gibi değil... Bu ofis, eskiden babamın koltuğu olan... Zaman zaman ayaklarımı masanın üstüne koyduğum masada farklı dosyalar var. Neden peki? Babam neyi yanlış yaptı da böyle sonuçlandı her şey? Acaba hâlâ aynı evde mi yaşıyor? Bundan bile emin değilken kendimi sokaklarda sürüklüyorum. Evin yolunu arıyorum fakat ben kendi yolumu dahi çoktan kaybettim...

Evet, burada olmalı babam. Kapıyı çalmalı mıyım bilmiyorum fakat başka çarem yok sanırım. Durun, gerek kalmadı çünkü birisi zaten kapıyı benim yerime araladı.

"Taylor? TAYLOR!"

Kerem kapının arkasından fırlayıp kardeşini kucakladı. Taylor bu sıcak karşılamayı son derece anlamsız bulsa da Kerem çok mutluydu.

"Baba! BABA! GELSENE BAK KİM VAR BURADA?"

Neredeyse sevinçten ağlayacaktı çocuk ve onun sevincine Kemal de eşlik etti.

"TAYLOR! OĞLUM!.. HAYATTASIN!.."

Babasının gözyaşları Taylor'ın omzuna birer birer döküldü fakat çocuk sevinmekten çok afallamıştı. Birkaç saniye sonra Taylor'ın anlamsız bakışlarına karşı Kemal ve Kerem göz göze geldiler. Kerem söze başlamayı tercih etti.