KOLCU

17 - İki Düşman Tek Kan

İki gençte hüzünlü bir şekilde girdiler yataklarına.

Sabah gün ışığıyla yola çıkacaktı Jean artık burada işi bitmişti ama nasıl ayrılacağıysa muammaydı bir tarafta görevi ve kabilesi diğer tarafta Daisy.

Clamor ile birlikte gizli gizli kolyeyi yapmışlardı bu süre içerisinde Daisy'yi atölyeden uzak tutmak oldukça zor olmuştu "Silahların yapımı bitti ne diye hala atölyedesiniz ki" diye tekrar tekrar soruyordu.

İşleri bittiğinde ise Clamor kolyeyi ona vererek "Bunu ona sen ver genç adam"

"Ama bunu beraber yaptık"

"Bu cevherleri sen buldun genç efsanelere konu olmuş bir metal bu benim emeğim devede kulak kalır bunun yanında"

"Teşekkür ederim efendim" Clamorda onun Daisy'e olan ilgisini anlamış olmalıydı ve ilginçtir ki sorun etmemişti bunu hatta aksine memnun bile olmuştu.

Bu gece mutlu değildi Jean kendisi bi kolcuydu evlilik onun hayatına göre değildi. Daisy ise genç ve güzel bir kızdı ve evlilik çağındaydı zaten kasabadadan uzakta yaşıyor olmasaydı çoktan evlenmiş olmalıydı. Ne yapacağını bilemiyordu bekle derse bencillik olacaktı çünkü dönüp dönmeyeceği bile belli değildi.Bundan daha ağır gelecek şey ise onun bir başkasıyla olmasıydı, kimseye bırakamazdı onu bir yolunu bulması gerekiyordu bir yolu olmak zorundaydı.

Sabah olduğunda üzerini giyindi eşyalarınıda toplayıp kahvaltı sofrasına oturdu iki gençde buruk bir halde yaptılar kahvaltılarını bittiğinde Jean Clamor'a dönerek

"Herşey için teşekkür ederim efendim beni evinizde ağırladınız silahlarımı yapmama yardım ettiniz müteşekkirim."

"Lafı bile olmaz genç adam senin yaptıklarının yanında devede kulak kalır"

"Görüşmek üzere kendinize iyi bakın".

"Sen dahada iyi bak çok tehlikeli bir hayatın var."

Daisy dedesinin kulağına "Onu yolcu edebilir miyim?" diye sordu fısıldayarak yaşlı adam başını sallayarak onayladı onu.

İki genç beraber çıktılar evden Jean atını aldıktan sonra bir süre yürüdü Daisy ile, ikiside hiç konuşmuyordu daha fazla gidemeyeceği kadar uzaklaştığında Daisy Jean' i kolundan tutarak kendine çevirdi.

"Dönecek misin?"

"Dönmeden yapabileceğimi sanmıyorum."

"Peki nasıl?"

"Bilmiyorum ama bulacağım bir yolunu"

"Bulsan iyi edersin koruyucum olmadan ne kadar hayatta kalabilirim bilmiyorum" diyerek nükte yaptı Daisy ortamı biraz yumuşatmak için.

"Böyle şeyler söyleme, her zaman çok dikkatli olmanı istiyorum"

"Olacağım ama asıl tehlikede olan sensin"

"Beni merak etme iyi olacağım"

"Öyle olursan iyi edersin bir daha geldiğinde başka yaraların olmasın"

"Neden beni beğenmez misin yoksa?" diyerek takıldı Jean.

"Saçmalama" diyip başını eğdi Daisy küsmüş gibi bir edayla.

Jean genç kızın çenesinden tutup başını kaldırdı ve "Sadece takılıyorum" dedi.

Ardından Clamor ile yaptıkları kolyeyi çıkardı, silahlarıyla aynı renkteydi bir papatya rengi değildi belki ama gerçekten çok güzeldi.İçinden akan ışıklar göz alıcıydı.