Just another lonely girl

26

"Wag mo na sanang sabihin sa kanila" pakiusap ni Zill

"Papaanong hindi ko sasabihin? Ano yun? Di ka man lang magpapaalam sa kanila?"

"Leaving is already my good bye"

"Huy Zill di na ba talaga namin makikita?" I asked but he didn't reply. I guess it was his way of saying that we wont see him anymore.

Hindi ko napigilan ang sarili ko at niyakap ko siya.

"Kahit lagi mo kong inaaway, mamimis kita" sabi ko sa kanya

"Kahit lagi kitang inaaway, mamimiss din kita" sabi ni Zill

"O sya, uuwi na ako" pagpaalam niya. Gusto ko pa sanang masulit ko ang oras na kasama si Zill. But that bitch ran away.

He'll always be a bitch. Our bitch.

Tulo ng tulo ang aking mga luha nang malaman tungkol sa pagalis ni Zill.

Alam kong magagalit sa akin sila Lyvie kung hindi ko sasabihin sa kanila. Pero paano naman yung pakiusap sa akin ni Zill na wag sabihin sa kanila?

Di ko alam kung anong gagawin ko at gulong gulo na ako. Ang dami dami kong iniintindi at sumasakit na ang ulo ko.

Pinilit kong ihakbang ang aking paa kahit bigat na bigat na ako. Ang sakit sakit naman neto.

Di ba pwedeng tanggalin lahat ng sakit at lahat ng mga dinadala ko kahit isang araw lang? Di ba pwedeng kalimutan ang lahat kahit isang araw lang?

Please lang naman.

Napasandal ako sa poste at huminga ng malalim.

"Okay lang ako" paulit ulit kong binubulong sa sarili ko

I opened my phone to check what time it is but I was once again bombarded by phone calls from my mom and from all my friends.

"Bakit ba sila tawag ng tawag? Pake ba nila?"

May pake lang naman sila sa akin pag may sakit ako, pag hindi ako okay, at kapag may problema ako.

Sabi nga nila friends are those who's there when you have problems. Pero nasaan sila nung okay ako?

Totoo naman eh. People and my friends are too caught up with their own problems that they fail to realize that I'm suffering too.

I do understand them. They are hurting too. I know all of it. And I've been there.

But I've lost patience.

I don't know if ako na yung mali eh. Am I that selfish and just wants attention? Or I just can't see that they care?

I don't care anymore. I don't anymore.

My mom called and wala sa sarili konh sinagot iyon.

"Atrena! Nasaan ka!? Umuwi ka na!"

Tas sasabihin na naman niya na nagaalala siya kasi maraming kidnapan na nagaganap ngayon at kung ano ano pa.

"Dyan lang" sagot ko

"Anong dyan lang?! Umuwi ka na!"

"Ayoko"

"Pag di ka umuwi ngayon, papalayasin kita sa bahay na to!"

"Exactly what I wanted. Thanks" sabi ko at ibinaba ang tawag

Kakababa ko lang call, may tumawag na naman. It was Lyvie. Oh. Here comes the lecture.

"Atrena!? Nasaan ka na?! Alam mo bang alalang alala kami sayo? Alam mo bang magmessage sa aming lahat si tita at nagtatanong kung nasaan ka?!"

"K. Bye"