Just another lonely girl

4

Habang nakahiga sa kama at nagbabasa sa wattpad ay narinig ko na naguusap si mama at ang kapatid niya na nasa Japan through a video call.

"Ewan ko ba, iiwan ko na yung matanda na yun! Pag nakapasa si Cara sa exam papuntang america, edi dun na kami titira! Tapos dun ako hahanap ng amerikano!" Parang excited na sinabi ni mama

Sa totoo lang ay marami talagang nagmemessage kay mama na amerikano. I know that she doesn't really love that japanese guy that she married.

I guess, she married the old japanese guy for the visa and ofcourse, the money. The japanese guy really provided us with money and he's one of the reason kung bakit ako nakapagaral.

Yung matandang din yun ang nagbayad sa mga bayarin namin dito sa bahay. He's a nice guy, but my mom isn't entirely innocent.

I know he's just using the old man for the money, but I couldn't blame her. The old man saved us nung wala na kaming makain.

Hindi na ako nakinig pa sa usapan ni mama at ni tita. Naglaro nalang ako hanggang sa makatulog na ako.

Pagkagising ko ay agad kong hinanap ang aking cellphone para malaman kung anong oras na. Its still 5:30.

Bumaba na ako at nakita si mama na nagluluto. I stood behind her and nung humarap siya sa akin ay nagulat siya at napahawak sa dibdib.

"Good morning ma!" Bati ko sa kanya

"Ginulat mo naman ako! Sige na maligo ka na ah, nasa upuan yung twalya mo" sabi niya at agad ko namang sinunod ang utos niya

There were days that we're not okay, but no matter how much I hate her, she's still my mother and even if the world turns upside down and downside up, she's still my loving mom who looks like a dragon.

Naligo na ako at kumain. Umalis na din ako ng bahay pagkatapos ko magbihis ng uniform.

Saktong sakto na nung pagkalabas ko ng tricycle ay nakita ko si Jiane. Hay nako, kelangan ko magtago.

Kikwentuhan lang ako nun about Mark, her crush. Tapos ikwekwento na naman niya ang non-existing dates nila.

Buti nga siya ay umaasang magiging sila. Eh ako matagal ng walang pagasa.

I lost hope on everything, my family, my crushes, my health conditions and I lost hope on myself, even my life.

Kaya sobrang bilib ako sa mga kaibigan ko. How do they keep on being strong?

How do they hold on? My psyciatrist told me that I'm strong. But am I really?

Because I feel like anytime I could break, I could explode and that I could be teared or  be rip.

Hay nako, why am I ranting in my mind na naman? I know the answer to that one, simply because I'm not confident and brave enough to share my thoughts.

Why do I ask a question and then answering it? Cause I like rhetorical questions, hypophora to be exact.

Nung isang araw ang birthday ni Lyvie, kaso walang pasok nun dahil weekends at dapat talaga ay lalabas kami nun but we have to cancel it. We decided to go out as a group para magcelebrate ngayon ng birthday niya.

I really do love my friends. They were there when the world is against you and they were there whenever, kahit ano pa ang situation mo, ay palagi silang nanduon.

They were there in our darkest and brightest. Kaso nga lang, minsan wala din. Pero kahit wala, nararamdaman ko pa din yung care nila sa akin.

Kaya pag may gagawin akong desisyon, iniisip ko muna kung ano kaya ang magiging reaksyon nila. It helps me.