Just another lonely girl

23

Nakaramdam ako ng matinding sakit nang maisabi ko iyon sa kanya.

But this would be better.

"Atrena! Look at this!" Sabi niya at ipinakita ang isang box

"Whats that?" I asked

"This contains all the valuables that he had at LA" sagot ni Dariz

Hinalungkat namin ang gamit sa box. Most of it are just junks but luckily we found something useful. We found his phone.

We tried to open it but it was low bat. We charged it and waited for it to atleast reach 10%.

While waiting the silenced filled the room once again. Its probably because of what we talked about. But I still decided to break the ice.

"Pag nagmamahal ka ba ng isang tao, ibinibigay mo yung lahat o siya yung magbibigay ng lahat sayo?" I suddenly asked. Kinakabahan ako sa isasagot niya but here we go.

"None. Pag namahal ka dapat hindi mo ibigay ang lahat mo kahit alam mong 'siya' na. Kasi di mo naman masasabi, biglang isang araw iiwan ka nalang niya. Edi ikaw rin yung nasaktan" sagot niya habang nilalaro ang kamay niya

"Eh sa isang breakup, sino sa tingin mo ang mas nasasaktan? Ang nangiwan o ang naiwan?" Tanong ko muli

"Edi shempre yung naiwan. Kasi iisipin nila kung ano yung mali nila at kung bakit sila iniwan." Sagot niya

"Tama ka, pero hindi rin lang naman lahat ng nangiwan masaya. Yung iba nasaktan din" sabi ko

"How can you say that?"

"Kasi yung iba kahit ayaw nila iwan yung significant other nila, iniwan parin nila para lang mas sumaya yung taong yun. Isipin mo may mga taong nagmahal at nasaktan pero kung hindi sila iniwan at nasaktan hindi rin sila makakahanap nang taong mas lalong magpapasaya sa kanila" sagot ko naman

"That was deep" komento ni Dariz

"Yeah" and so the awkward silence begins again

Every minute tingin kami ng tingin sa cellphone but ang tagal tagal talaga magcharge. Nakaupo lang kami sa sahig at nang tumingin ako sa kanya ay nakatingin siya sakin. We kept our eyes locked for straight 2 minutes. It was the weirdest yet nicest feeling that I felt.

That sudden connection.

"You know, I was talking to your friend and I learned alot about you" sabi niya

"Sinong kaibigan?"

"It was Jiane." What did she tell him?!

"Anong sabi niya sayo?" I asked

"That...I should never try to hurt you because you might end up trying to kill yourself"

"Will you hurt me?"

"Will you try to kill yourself?"

"You know, I have attempted so many times but I have never harmed myself. Malakas kapit ko kay Lord eh, kahit kasi wala na akong willingness to live, kahit minsan pakiramdam ko wala na akong purpose sa mundo, naalala ko parin na anak ako ng Dyos at isang malaking kasalanan ang magpakamatay" I told him while trying to hold my tears

"Lumaki ako na puro sakit ang napagdaanan ko. Lagi rin akong napapalo ng mama ko dati kaya kahit hindi pa ako sinasaktan ng tao umiiyak na ako. Biktima ako ng hanger at tsinelas. At isipin mo, pinapalo ako dahil lang nawala ko yung pencil ko. Siguro nung bata ako narealize ko na ngapakababawaw nun kaya lagi akong sumasagot sa kanya." And at this point, I couldn't hold it back anymore

"Lagi kong pinaglalaban yung alam kong tama kahit alam kong masasaktan ako. But ganun din kasi ugali ni mama, so kung ano ang gusto niyang ipaglaban sa akin papanindigan niya." Sabi ko habang nakawak sa kamay ko ng mahigpit