Shawn Mendes is my....... (Dutch)

Hoofdstuk 9

POV Summer
We moeten zo naar het ziekenhuis voor mijn bloed uitslag. Shawn is heel bezorgd en zenuwachtig. Ikzelf ben wel zenuwachtig maar dat is meer omdat ik niet hou van ziekenhuizen. "Sum we moeten gaan." Zegt Shawn. "Oke Lets go." Zeg ik opgewekt.

Als we bij het ziekenhuis komen gaan we in de wacht kamer zitten. Nu word ik toch wat zenuwachtiger. "Shawn ik ben zenuwachtig." Zeg ik. "Ik ook Sum ik ook." En weer wachten we in stilte tot de dokter komt. "Shawn wat denk je dat het is?" Vraag ik bangig. "Ik weet het niet echt niet."

"Mevrouw Mendes?" "Ja dat ben ik." Zeg ik en ik sta op. "Kom maar mee." Zegt ze. Ik loop samen met Shawn achter haar aan. We gaan aan een tafel zitten en ze kijkt me ernstig aan. "Mevrouw we hebben iets in uw bloed gevonden wat er niet hoort." Zegt ze ernistig. "Ik ga er niet om heen draaien. Maar we denken dat je leukemie hebt." Zegt ze. Ik kijk een beetje geschokt naar haar. Dan praat ze verder maar ik hoor het niet meer.

Als ze stopt met praten kijkt ze me vragend aan. "Oh sorry wat zei u?" Vraag ik. "Of je mee wilt lopen voor de beenmerg punctie." Zegt ze beleefd terug. "Wat is dat eigenlijk?" Vraag ik. "Dan word er een stukje beenmerg van je afgenomen en dan gaan we het verder onderzoeken." Zegt ze. "Doet dat pijn?" Vraag ik weer. "Ja wel een beetje maar je krijgt een verdoving en je broer mag mee." Zegt ze. "Oke." Ik kijk Shawn een beetje bang aan.

Hij komt naast me staan en fluistert. "Hey het komt goed ik ben bij je." Zegt hij. "Dankje Shawn." Zeg ik. We lopen naar de operatie kamer en ik moet een ziekenhuis jurkje aan doen. Dan moet ik op mijn rug gaan liggen en voel ik een prik in mijn rug. "Dat was de verdoving." Zegt de dokter. Shawn zit bij mij hoofd ik kijk hem aan. "Oke we gaan beginnen." Zegt de verpleegkundige. "Dit kan koud aanvoelen en dan pijn gaan doen." Zegt de arts die ernaast staat. Ik bereid me voor op pijn. Ik voel iets koud en daarna voel ik afgrijselijke pijn. Ik wil niet schreeuwen maar de tranen staan in mijn ogen. "Schreeuw maar hoor." Fluistert Shawn. Ik wil me sterk houden maar nu lukt het echt niet meer. Ik schreeuw het uit van de pijn. Dan stopt de pijn net zo snel als als het was gekomen. Ik kijk naar Shawn en zie dat hij ook tranen in zijn ogen heeft. "Shawn waarom huil jij dan?" Vraag ik weer half lachend. "Omdat ik er niet tegen kan als iemand pijn heeft en al helemaal niet mijn zusje." Zegt hij nu weer lachend. "Dat is echt lief." Zeg ik weer.

Ik moet me omkleden en dan moet ik wachten op de uitslag. Als de uitslag slecht is moet ik hier blijven als het goed is mag ik weg.

Dan komt de verpleegkundige binnen. "Oke we hebben de uitslag." "Oke vertel maar." Zeg ik. "We weten het zeker je hebt leukemie." Zegt ze.

----------------------------------------------
Het is geraden door @renskejulia en @booooeeek

Hoe zal ze reageren?
Xxx Sanne