I'm so sorry for my existence

Rozdział 60

Dzień 43

Usłyszał dzwonek do drzwi. Znudzony podszedł do drzwi i jakie było jego zdziwienie, kiedy Hobi rzucił mu się na szyję w akcie radości, o mało go przy tym nie dusząc. Za swoim przyjacielem zobaczył także Jina hyunga, który przecisnął się między nim i Hobim, a framugą i rozgościł się w kuchni.

Yoongi szybko odsunął od siebie Jung'a i ruszył za najstarszym, nie wiedząc nawet, jak ma zareagować na ich niezapowiedzianą wizytę.

- Co tu robicie? – zapytał w końcu, nieco osłupiały. W końcu był poniedziałek i każdy z nich miał swoje zajęcia. Nie spodziewał się nawet, że przyjdzie choć jeden z jego przyjaciół, a przyszli oboje, najwidoczniej zmawiając się między sobą. Mimo wszystko, cieszył się, że ich widział. Całych, zdrowych i uśmiechniętych.

- Przyszliśmy odwiedzić swojego przyjaciela. Czy to stanowi dla ciebie problem, Yoongiś? – zapytał Kim z uniesioną w górę prawą brwią. Min tylko pokręcił głową na boki w odpowiedzi. Nie lubił się z nimi sprzeczać, no i niespodzianka, jaką mu zrobili była naprawdę miła. Dopiero teraz zauważył, jak bardzo stęsknił się za ich obecnością, choć wszyscy widywali się najczęściej, jak tylko mogli.

- A teraz opowiadaj nam o dzieciaku! – wrzasnął Hoseok, jak zwykle robiąc z siebie idiotę, na co Jin tylko pokręcił głową. Oczywiście, już na poprzednim spotkaniu Suga wspomniał swoim przyjaciołom o Taehyungu, jednak nie mówił im zbyt wiele na jego temat. Teraz już wiedział, że się nie wywinie, dlatego też poczekał tylko, aż Jin przygotuje jakieś przekąski i wspólnie usiedli przy stole. AgustD zaczął opowiadać wszystko od początku, nie szczędząc dwójce chłopaków szczegółów. Wyszło na to, że tak jak wpadli oni po południu i zaczął im tłumaczyć całą historię, tak skończył dopiero po trzech godzinach, gdy na zewnątrz słońce już powoli zachodziło.

- Woah... - podsumował to krótko J-Hope, a Seokjin strzelił sobie piątkę z czołem. Zaraz jednak sam wyszczerzył się jak psychopata.

- Ktoś tu się zakochał... - mruknął, nieco złośliwie, student, na co trzecioklasista prychnął oburzony. Nie lubił, gdy jego przyjaciele się z niego nabijali, lecz z drugiej strony za to ich kochał. W końcu zawsze mógł liczyć na ich wsparcie.

- Patrz Jin, on się nawet nie wypiera – stwierdził zdziwiony Hobi, a Seok pokiwał na to głową, samemu będąc w małym szoku.

- Chyba macie rację... Możliwe, że się zakochałem – podsumował Yoon, wzruszając nieco obojętnie ramionami.

- Próbowałeś z nim o tym porozmawiać? – zapytał Kim.

- Nie bardzo. On myśli, że jesteśmy tylko przyjaciółmi, no i nie wie, ze AgustD to ja. Najpierw musiałbym mu chyba to powiedzieć... Co nie?

Czarnowłosy z brązowowłosym zgodnie pokiwali mu głowami w odpowiedzi.

- Nie zrobię tego... Albo zrobię to później... Na razie na pewno nie.

- To chociaż zrób dla niego coś dobrego, czym sobie u niego zaplusujesz, nim wyznasz mu swoje uczucia... - zaproponował Hobi. Chociaż raz powiedział coś, co wydawało się być inteligentne...

- A co takiego miałbym zrobić?

- Nie wiem, może pogadaj z tym szkolnym buntownikiem i przekonaj go, żeby przeprosił młodego? To wygląda na dobry plan. I stań też gdzieś z boku, żeby dzieciak wiedział, że to dzięki tobie – tym razem odezwał się najstarszy.

- A co jak się obrazi, za to, że to ja ich do tego przekonałem, a nie zrobili tego z własnej woli?

- Myślę, że nie powinien. Jeśli nie będą chcieli go przeprosić, to nawet jak pogadasz z nimi pięścią, to się nie zgodzą. Ty im tylko uświadomisz to, iż powinni przeprosić – Hoseok tego dnia wręcz błyszczał olśniewającymi pomysłami.

- Dobra, to może przejść...

- Tak, a teraz szykuj nam miejsce do spania. Zostajemy dzisiaj z tobą – powiedział bez ogródek Seokjin, na co Min wywrócił tylko oczami.

_________________

Ponowna publikacja, bo życie to żart.

Ogółem to jest to ostatni rozdział, jaki miałam zapisany na zapas i nie mam bladego pojęcia, kiedy pojawi się następny, o ile dzisiaj nie napiszę jakiś 7 rozdziałów, żebym miała co wstawiać.

Dziękuję Wam za 1000*! Wiem, że ta liczba wybiła już wczoraj, ale wtedy tylko chemia zajmowała mi głowę. Jestem za to bardzo wdzięczna, bo to coś nie jest jakiś wysokich lotów huh

Do następnego!