The Beloved Student

Hoofdstuk 12

De rest van de vlucht zat ik ergens helemaal rechtsachterin en Thomas linksvoor. Het was saai. Echt heel saai. Wat moet ik nou zonder Thomas? En dat bedoel ik niet op een lieve manier. Nee, ik bedoel dat ik nu niemand heb om te irritteren. Het ergste was nog wel dat mijn docent mijn oortjes had afgepakt, wat betekende dat ik de rest van de vlucht naar de huilende baby achter me moest luisteren. Ik hoop dat Thomas een kind achter zich heeft die de hele tijd tegen zijn stoel trapt.

Na een vermoeiend vlucht kwamen we eindelijk aan in London.
Na ons bagage te hebben opgehaald worden we buiten opgewacht door een bus die ons naar ons hotel zou brengen. Het zouden 3 zware dagen worden. Niet alleen door Thomas maar ook door het tijdsverschil van 5 uur.

Ik stoot Kayla, die nog half slapend naast me staat, aan. 'We zijn er nog geen half uur en jij slaapt al weer.' Grinnik ik. Ze kijkt een beetje verdwaasd op maar haar blik word al snel geirriteerd. 'Dûh, ik heb geen oog dicht gedaan. Jason bleef maar tegen me praten. Echt hoor, wat een idioot.' Ze rolde met haar ogen en hees haar rugzak beter om haar rechter schouder.
Na ongeveer 25 minuten later komen we aan voor het hotel, die er uit ziet alsof hij elk moment in kan storten. 'Wauw.' Mompel ik sarcastisch. Links van mij kijkt Kayla vol afschuw naar het gebouw. Mijn Engels docent die er helemaal niet mee leek te zitten dat we in zo'n bouwval moesten overnachten, liep ondertussen vrolijk de namenlijst na om te kijken of we nog compleet waren. 'Tim? Check. Nathalie? Top. Thomas?' Mijn docent kijkt op van haar blaadje zodra ze geen antwoord krijgt en de rest van onze groep kijkt om zich heen. 'Thomas Sangster?' Roept ze nog een keer. 'Wat een rust.' Mompel ik met een glimlach. Mijn docent duwt een aantal leerlingen opzij om een weg vrij te maken naar achter. Kayla stoot me aan. 'Wat heb je gedaan? Waar is Thomas?' Sist ze. 'Hoezo dat nou weer? Hoe moet ik nou weer weten waar hij uithangt? Ik ben z'n kindermeisje niet.' Opeens hoor ik achter me een stem. 'Hier ben ik!' Thomas stak zijn hand op en keek me grijnzend aan, wat hem een boze blik van mij en mijn Engels docent opleverde.

Ik plofte neer op het hotelbed, maar die kraakte zo erg dat ik direct weer opstond.
In de badkamer hoorde ik Kayla afkeurende geluiden maken. 'Het is hier nog smeriger dan in een openbaar toilet!' Roept ze vanuit de badkamer. Ik keek de armoedige kamer rond, en was er heilig van overtuigd dat er iemand in deze kamer was vermoord ofzo. 'Ik ga even naar beneden iets te eten halen!' Roep ik terug. 'Wil jij ook iets?' 'No thanks, alles is waarschijnlijk over de datum hier.' 'Oke, suit yourself.' Ik pakte de kamer sleutel en stapte de gang in.
Ik check even of mijn portomonee in mijn broekzak zit, en loop naar de lift aan het einde van de gang.
Net als de deuren van de lift bijna sluiten, doet iemand zijn hand er tussen zodat ze weer open gaan. Ik zucht geïrriteerd. Ik kijk op naar de persoon die mijn uitstapje naar mijn eten heeft vertraagd. Thomas stapt grijnzend de lift in. 'Wat gezellig!' 'Nou, wat een feest.' Ik rol met mijn ogen. 'Wat heb jij eigenlijk tegen mij?' Vraagt hij na een korte stilte. 'Alles.' Antwoord ik kortaf. 'Al sinds dag 1 dat ik bij jullie op school ko-' Thomas word afgekapt door een hard geluid van metaal tegen metaal. Voordat ik het door heb staat de lift met een shok stil waardoor ik mijn evenwicht verlies en tegen Thomas aanval. Thomas die mij uit reactie opvangt kijkt een beetje geschokt voor zich uit. Zo snel als ik kon duw ik me weer uit Thomas' armen en creeër zo veel mogelijk ruimte tussen ons in. 'Fijn.' Mompel ik. 'Dit moest er nog bij komen.' Thomas, die uit zijn shock weer in beweging was gekomen,drukt op het knopje van de eerste verdieping in de hoop dat de lift weer gewoon verder naat beneden zou gaan. 'We zitten vast Thomas. Geeft het maar gewoon op. We zijn gedoemd.' Zucht ik en leun tegen eem van de muren van de lift.  'Aanstelster.' Thomas drukt op het belltje van de lift en gaat tegenover me staan. Voor een pijnlijke, stille vijf minuten kijken we elkaar alleen maar aan. Er word op de deur geklopt en een mannenstem met net zo'n accent als die van Thomas verbreekt de stilte. 'We halen jullie er zo snel mogelijk uit! Is iedereen oke?' 'Nee! Ik heb honger!' Zeur ik boos. 'Sorry, we gaan ons best doen het probleem zo snel mogelijk oplossen!' Thomas en ik kijken elkaar niet aan. 'Waarom ging je eigenlijk naar beneden?' Vraag ik. 'Sind wanneer ben je geïnteresseerd in wat ik doe?' En terug was die irritante grijns. 'Ben ik niet.' Was ik wel. 'Laat ook maar.' Ik vermijd het oogcontact. 'Nou ik was onderweg naar beneden om de wificode te vragen bij de balie.' Begon Thomas. 'En opeens stond ik met jou in de lift, en daar kwam ik erachter dat je ongeluk brengt, want opeens stopte die lift er mee.' Mijn hoofd draait met een ruk weer zijn kant op. Thomas kijkt op zijn horloge en negeert mijn boze blik. 'Wow, ik zit al een half uur met je opgescheept en je hebt nog geen poging tot wurging gedaan. Dat valt me mee.' Hij grijnst nog steeds en hij begint me op mijn zenuwen te werken. 'Van iedereen op de wereld moet ik precies met jou in een lift vastzitten. Trust me, daar zat ik echt niet op te wachten hoor.' Ik maak een spottend geluidje en kijk hem met opgetrokken wenkbrauw aan. Thomas en ik zwegen weer een poosje.

Na 25 minuten lijkt er weer beweging in de lift te komen. 'Eindelijk.' Zucht Thomas die inmiddels op de grond was gaan zitten, maar nu weer langzaam overeind komt. Zodra Thomas weer op zijn benen staat, horen we weer het zelfde geluid als eerst maar dan nog harder. Voordat ik het door heb zakt de lift met een enorme snelheid naar beneden.

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
Ik weet niet eens meer hoelang ik niet  geupdate heb.
Anyways, er zitten wss heeeel veeel spelfouten in maar dat verbeter ik later wel, dus dan kunnen jullie nu alvast het nieuwe hoofdstuk lezen :)