The Beloved Student

Hoofdstuk 26

Zodra we wakker werden hadden we ons omgekleed en waren we zo snel mogelijk weg gegaan van het motel. Thomas scheen nogal haast te hebben dus we zijn bij een klein wegrestaurantje gestopt om ontbijt te halen. Thomas vondt dat we geen tijd hadden om het daar op te eten, dus dat moest onderweg maar in de auto gebeuren. 'Wanneer gaan we naar huis?' Vroeg ik en nam een hap van mijn wafel met Nutella. Ik besefte me toen pas hoeveel honger ik had. Gister avond had ik ook niks meer gegeten dus die wafel had ik echt nodig. Ook al had ik geen honger gehad, dan nog had ik die wafel nodig gehad. Ik bedoel kom op, wafels zijn hemels. Maar goed terug naar het verhaal.
'Zodra ik je de nodige training heb gegeven.' Zei Thomas en staarde voor zich uit. Ik veerde op uit mijn stoel. 'Training?' Ik keek vragend naar Thomas. 'Oke, Beckah, je gaat me nog meer haten dan eerst, maar ik moet je leren een pistool te gebruiken om jezelf te verdedigen. Ik weet dat dit allemaal mijn schuld is, maar je bent nu betrokken en er zijn mensen die ons -vooral mij,- in de gaten houden en er alles aan doen om mij te vermoorden. En zodra het ze niet lukt zullen ze achter jou aan komen.' Ik staarde Thomas nog steeds aan en mijn mond ik hing half open, hopelijk voor Thomas zonder wafel. 'Je gaat vliegen vangen als je je mond niet dicht doet.' Zei Thomas, nog steeds met zijn blik op de weg. 'Je hebt wapens bij je?' Kwam er uiteindelijk uit mijn mond. Thomas knikte langzaam. Ik liet me weer in de stoel zakken.

Na 45 minuten in stilte te hebben gereden, parkeerde ik de auto op een verlaten bedrijfsterrein. Ik haalde de wapens uit mijn tas in de kofferbak en liep naar de passagiers kant van de auto. Ik trok de deur open en Beckah keek van mij naar de wapens in mijn hand en weer terug. 'Nee. Ik ga niet schieten.' Ik rolde met mijn ogen. 'Kom op, Beckah. Het kan geen kwaad. Ik zeg niet dat je het ooit móét gebruiken. Alleen in het geval dàt.' Ze zuchtte en stapte moeizaam de auto uit. Ik overhandigde haar een van de wapens die ze moeizaam aan nam.
Ik wees naar een bord voor ons. 'We gaan proberen dat bord te raken.' Ik pakte mijn eigen wapen op de juiste manier vast en schoot op de rand van het bord. Ik liet mijn wapen weer zakken, best tevreden op het resultaat. 'Oke, dus als je hem zo vast houd en dan gewoon goed richt, dan moet het gewoon lu-'. Ik werd afgekapt door het geluid van Beckah's geweerschot. Ik keek met en ruk terug naar het bord en zag dat ze hem precies in het midden had geraakt. Mijn mond viel open van verbazing. 'Hoe?.... Maar...' stamelde ik. Beckah grijnsde naar me. 'Zo te zien heb je nog heel wat te leren Sangster.'

Nadat ik Thomas dik had ingemaakt, stapte we weer in de auto. Ik geef toe dat ik het best leuk vond. Ik deed de radio aan voor muziek, maar versteende toen ik een vrouwenstem het nieuws hoorde vertellen.
'Het gegijzelde vliegtuig is inmiddels al geland en de passagiers zijn ongedeerd op een aantal blauwe plekken na. Een vrouwelijke passagier is door de gijzelaars meegenomen, en is nog geen spoor van terug gevonden. De naam van het vermiste meisje is Beckah Conley, ze is 17 jaar oud en is na de gijzeling niet meer terug gezien. Heeft u een verdachte situatie gezien en dit meisje gezien, neemt u dan alstublieft contact op met de politie. De familie is raadeloos en kan uw hulp goed gebruiken.
Paniekerig keek ik Thomas aan. 'Ik moet mijn ouders laten weten dat ik oke ben!' Ik keek wild om me heen, opzoek naar een mobiel. Hoe kon ik zo stom zijn niks van me te laten horen? Nu ging iedereen me zoeken. 'Beckah we kunnen geen telefoon gebruiken...' Begon Thomas en ik keek hem weer aan. 'Ze kunnen ons vinden zodra we er een gebruiken.'
'Dus? Ik ben er klaar mee Thomas! Ik wil mijn normale leven terug!' Tranen van woede sprongen in mijn ogen. Thomas keek naar beneden. 'Oke ik haal een wegwerp telefoon voor je zodat je je ouders kan bellen, maar daarna vernietig je hem.' Ik knikte. 'Oke.'

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
Sorry dat ik weer zolang niet heb geschreven :/
Ik heb het echt druk met school :(