The Beloved Student

Hoofdstuk 23

Tegen de tijd dat ik in Manhattan aan kwam had ik nog maar 4 uur en 10 minuten om bij de locatie te komen waar Beckah vast werd gehouden. En de jetlag die ik had opgelopen hielp niet echt mee. Vermoeid haastte ik me naar de autoverhuur waar ik mijn leenauto op kon halen. Toen ik aankwam zag ik dat er een enorme rij voor de balie stond. Er was nog maar een optie.
'Mijn vriendin is aan het bevallen!' Schreeuwde ik en begon me langs de rij te duwen. Mensen keken verbaasd en een beetje geïrriteerd om. 'Alstublieft, ik heb de auto snel nodig!' Mijn acteren is nooit slecht geweest, en soms haat ik dat echt. Ik kwam aan bij de balie en duwde mezelf voor de vrouw die aan de beurt was. 'Sorry mevrouw, mijn vriendin is aan het bevallen en ik moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis.' Verontschuldigde ik me. 'Het is al goed hoor jongen.' Zei ze kalm. Ik draaide me om naar de jongen aan de balie die me chagrijnig van top tot teen bekeek. 'Heeft u een ID?' Zei hij mat. 'Ik heb geen tijd om die te zoeken!' Riep ik, bijna boos om het feit dat hij me waarschijnlijk als een veertienjarige aanzag. Achter me hoorde ik een aantal vrouwen roepen dat hij niet zo moeilijk moest doen en mij gewoon de auto moest geven. Ik keek hem even vernietigend aan. 'Geef hem gewoon de sleutels!' Riep de vrouw achter me. De baliemedewerker zuchtte geërgerd voordat hij me de sleutels overhandigde. Ik rende naar buiten om de auto te zoeken, terwijl ik mijn koffer achter me aan trok.

Ik vervloekte Thomas voor wat hij had gedaan en dat ik er nu bij betrokken was. Ik was uitgeput, ik had honger en dorst en Thomas had nog wel geteld drie uur, tweënvijftig minuten en 43 seconden om me hier weg te halen. Als hij uberhaupt wel op kwam dagen. Georgina had een klok op de tafel voor me neergezet zodat ik de tijd bij kon houden. Bij elk uur dat voorbij ging, zakte de moed me steeds meer in de schoenen. Ik was alleen met Mike achter gelaten omdat Gregg en Georgina nog iets moesten afhandelen. 'Mag ik alsjeblieft iets drinken?' Zei ik met een klagende stem. Zuchtend stond Mike op. 'Jij geeft ook nooit op hè?' Ik haalde mijn schouders op. Ik kwam er achter dat Mike het makkelijkst te manipuleren was van de drie. 'Alsjeblieft...' Smeekte ik en wektte een neptraan op voor een beter effect. Mike zuchtte en liep de kamer uit. Nog geen minuut later kwam hij terug met een flesje water. Hij haalde de dop er af en bracht het flesje naar mijn mond. Een kwart van de inhoud ging er naast omdat ik het flesje zelf niet vast kon houden. Mijn shirt was aan de bovenkant helemaal doorweekt. Mike zette het half-lege flesje op tafel en ging toen weer voor me staan. 'Misschien moet je dat shirt maar uit doen voor dat je ziek wordt.' Zei hij en ik keek hem ongeloofig aan. 'Wat?' Vroeg ik, ookal hoorde ik duidelijk wat hij tegen me had gezegd. Mike antwoordde niet, maar pakte de zoom van mijn shirt en trok hem omhoog. 'Blijf van me af!' Schreeuwde ik en probeerde met mijn voeten de stoel naar achter te schuiven maar dat lukte niet.

Ik zou het in anderhalf uur gehaald hebben als ik niet in de file zou zijn belandt. Nadat ik eindelijk uit de drukke straten van Manhattan was ontsnapt kwam ik hier in terecht. Ongeduldig tik ik met mijn vingers op het stuur. Ik had nog drie uur en dertig minuten. Ik zou het waarschijnlijk wel redden, maar hoe eerder ik Beckah daar weg kon halen, hoe beter. Ik wist dat ik een risico liep om een boete te krijgen, maar toch reed ik de vluchtstrook op. Ik trapte het gaspedaal in en vergaat even te schakelen. Ik kromp in een van het geluid dat de auto maakte en schakelde snel naar vier. Als ik dit tempo aan hield, zou ik er met een uur moeten zijn, maar ik zou te veel opvallen als ik zo hard zou rijden op andere wegen dan de snelweg. Ik nam de eerste afslag die ik tegenkwam en stopte even op de parkeerplaats van een wegrestaurant. Ik zuchtte diep en schudde mijn hoofd. Wat heb ik Beckah aangedaan? Ze heeft hier niks mee te maken, en omdat ik tegen haar begon te praten is ze er bij betrokken geraakt.
Ik sla gefrustreerd op het stuur. Ik moest er achter zien te komen wie me in de gaten hield.

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
Sorry voor het korte stuk, and thanks for your Patience ♡