The Beloved Student

Hoofdstuk 17

Toen ik wakker werd scheen de zon al door de gordijnen. Ik had geen idee hoe laat het was, maar toen ik mijn hoofd naar links draaide spotte ik Thomas slapend op een stoel. Hoe lang zit die hier al? Blijkbaar ben ik in slaap gevallen toen hij drinken is gaan halen. Zachtjes ging ik overeind zitten en stapte het bed uit. Mijn enkel deed veel minder pijn maar het lopen gaat nog steeds niet helemaal soepel. Over een aantal dagen zou ik volgens de dokter weer soepel kunnen lopen. Thomas aan de andere kant zal nog langer dan normaal met zijn arm in het gips moeten zitten aangezien hij een klap had verkocht aan mijn "ontvoerder". Ik liep een beetje wankelend naar de badkamer om mijn tanden te poetsen en mijn haar te doen. Mijn kleding komt later wel. Ik poetste mijn tanden, waste mijn gezicht, deed mijn haar in een staart en trok daarna wat fatsoenlijke kleding aan. Als mijn moeder me aan zou treffen in deze outfit zou ze per direct een hartaanval krijgen. Toen ik de badkamer uit liep was Thomas al wakker. 'Goedemorgen.' Zei ik loom. Thomas maakte een zacht geluidje als begroeting en sloot zijn ogen weer. 'Je ziet er beter uit dan gisteren. Gisteren vreesde ik even dat ons gesprek de laatste zou zijn.' Ik rolde met mijn ogen ook al kon hij dat niet zien. 'En wiens schuld zou dat dan zijn geweest?' Vroeg ik. Nog voordat Thomas kon antwoorden werd er op de deur geklopt. Ons docent stapte de kamer binnen gevolgd door een verpleegster. 'Beck... Thomas?' Hij keek Thomas verbaasd aan toen hij hem zag zitten. Thomas stond snel op. 'Wat doe jij hier? Waarom ben je niet in het Bed & Breakfast?' Meneer Hersey keek hem vragend aan. 'Ik kwam checken hoe het met Beckah ging.' 'De hele nacht?' Nu keek ook ik Thomas vragend aan. De verpleegster stond er een beetje ongemakkelijk bij. 'Sorry dat ik onderbreek, maar ik moet even een bloedtest afnemen bij mevrouw Conley.' Thomas leek opgelucht dat de verpleegster het gesprek onderbrak. 'Ja tuurlijk, sorry.' Verontschuldigde mijn docent zich. 'Kom mee Thomas. Ik heb nog een gesprek met jou te voeren.'

Toen Thomas en mijn docent uit de kamer verdwenen waren haalde de verpleegster een injectiespuit tevoorschijn. 'Kun je je mouw bij je linkerarm omhoog doen?' Vroeg ze vriendelijk. Omdat ik te moe was me tegen haar te verzetten, deed ik wat ze me vroeg. Ze ontsmette mijn arm en stak de naald in mijn huid. 'Je mag straks het ziekenhuis verlaten. De uitslag van je bloedtest krijg je over een aantal dagen.' Zei de verpleegster. Niet veel later was ze klaar en verliet ze de kamer met een buisje gevuld met mijn bloed.

Vrijwel meteen nadat ze weg was kwam Thomas mijn kamer weer binnen. Heeft hij niks beters te doen? Zelfs Kayla zou niet zo lang bij me blijven. 'Voordat je iets zegt, Hersey heeft me gestuurd om op je te letten terwijl hij je moeder beneden ontvangt.' Zei hij alsof hij mijn gedachten kon lezen. 'Ik ben een beetje te oud voor een babysitter vind je niet?' Ik sloeg mijn armen over elkaar en Thomas zuchtte. 'Het was niet mijn idee. Ik had inmiddels alweer in de taxi terug kunnen zitten naar de rest van de groep.' Ik ging met mijn rug naar Thomas op mijn bed zitten. 'Hoe is het met je arm?' Vroeg ik. 'Kan beter.' Antwoorde hij. 'Het geneest wel weer.' Voegde hij er aan toe. Ik knikte langzaam. 'Beckah...' Begon Thomas na een korte stilte. 'Het spijt me echt van alles...' Ik draaide me om zodat ik hem aan kon kijken. 'Van alles?' 'Behalve van alles wat er op school is gebeurd dan.' Ik dacht even terug aan de mislukte scheikunde opdracht en kon mijn glimlach niet verbergen.
Opeens zwaaide de deur open, die met een klap tegen de muur aankwam. Geschrokken verdween de glimlach van mijn gezicht. Thomas sprong op uit zijn stoel, wat een gewoonte van hem bleek te zijn wanneer hij schrok. Mijn moeder stormde naar binnen, gevolgd door.... Jake? Waarom is die nou weer mee? 'Beckah, pak je spullen, we gaan vandaag nog terug.' Haar blik was op mij gericht, en ze negeerde Thomas volledig. Thomas en ik keken haar sprakeloos aan. 'Jij ook een goedemorgen mam.' Mompelde ik. Ik keek van mijn moeder naar Jake. 'Waarom ben jij hier?' 'Altijd leuk een uitstapje naar England.' Zei hij met zijn beste Engelse accent en keek trots naar Thomas, die hem aankeek met een uitdrukking die ik niet kon omschrijven. Mijn moeder, die nu Thomas pas scheen te zien, keek van hem naar mij. 'Sinds wanneer heb je een vriendje? Dat heb je me niet verteld B.' Ik keek geschrokken naar mijn moeder. 'Hij is mijn vriendje niet!' Riep ik op het zelfde moment dat Thomas "Ze is mijn vriendin niet!" Riep. Jake keek verbaasd toen hij Thomas' stem hoorde. 'Een Engelse nog wel! Die heb je snel aan de haak geslagen zusje.' Zei hij met enige bewondering in zijn stem. 'Hij is mijn vriendje niet.' Herhaalde ik. 'Hij is mijn klasgenoot.' 'Jammer, hij is niet lelijk.' Zei mijn moeder zonder enige schaamte. Ik gaf mijn moeder een woedende blik, die ze natuurlijk gewoon negeerde. 'Ik moest maar weer eens gaan...' Zei Thomas ongemakkelijk terwijl hij aanstalte maakte om de kamer te verlaten. 'Niet zo snel vriend.' Jake duwde Thomas, die al een aantal stappen richting de deur had gedaan, tegen zijn borst terug de kamer in. 'Als jij een relatie hebt met mijn zusje, zullen we een paar huisregels moeten bespreken.' 'Jake...' Zuchtte ik. 'Ze is niet eens mijn vriendin!' Riep Thomas verslagen. Ik keek wanhopig naar mijn moeder, vragend voor hulp, maar ze had mijn koffer ergens vandaan gevist en was die al aan het inpakken. 'Laat hem gaan Jake.' Zei ik zuchtend. Jake liet zijn arm zakken en Thomas liep snel de kamer uit. 'Ik mag die vriend van jou wel.' Grijnsde Jake. Ik gooide mijn armen verslagen in de lucht, wetend dat het toch geen zin had om nog een keer te herhalen dat Thomas mijn vriendje niet was. 'Het vliegtuig gaat over 2 uur dus we gaan meteen weer terug naar huis.' Zei mijn moeder terwijl ze een broek in mijn koffer propte. 'Eerst gaan we nog even de rest van je spullen ophalen bij de Bed & breakfast en daarna meteen door naar het vliegveld.' Vervolgde ze. Jake had zich inmiddels op de stoel, waar Thomas net op zat, neer laten zaken. 'Weet pap wat er met me is gebeurd?' Vroeg ik terwijl ik langs Jake liep en weer op het bed ging zitten. 'We hebben het verteld, maar ik betwijfel of hij er iets van heeft mee gekregen. Hij is zoals gewoonlijk druk met zijn werk.' Jake schudde teleurgesteld zijn hoofd. Ik knikte en antwoorde niet meer. Na een korte, ongemakkelijke stilte klapte mijn moeder mijn koffer dicht. 'We kunnen gaan.'

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
2.14K READS?!?!? OMG. Ik had tbh nooit verwacht dat mijn boek meer dan 10 reads zou halen :') Iedereen die mijn boek tot nu toe heeft gelezen: THANK YOU SO MUCH!
En:
Ik heb besloten elke maandag te gaan updaten. Of het me ook daadwerkelijk lukt is ook nog maar de vraag :')