The Beloved Student

Hoofdstuk 21

'Thomas?' Kayla kijkt me verbaast aan zodra ze de deur, die ze eerst met Beckah deelde, van haar kamer had geopend. 'Hey.' Bracht ik uit, en haalde een beetje ongemakkelijk een hand door mijn haar. 'Wat doe jij hier?' Vroeg Kayla. 'Het gaat om Beckah. Kan ik binnen komen?' Kayla knikte en deed de deur verder open zodat ik naar binnen kon. Ik liep de kleine twee-persoons kamer in en liet me op een stoel zakken. 'Wat is er aan de hand?' Kayla klonk bezorgd terwijl ze plaats nam op haar bed tegenover mij. 'Heb jij nog iets van Beckah gehoord?' Vroeg ik. 'Nee, ze zou het me laten weten wanneer ze thuis aankwam. Hoezo?' Ik bewoog zenuwachtig met mijn voet op en neer. 'Ik ben bang dat er iets gebeurd is.' Ik keek Kayla aan, die me een niet begrijpende blik terug gaf. 'Ik kan je niet vertellen waarom, maar ik heb je hulp nodig.' Ik keek haar aan, wachtend op een reactie, maar ze keek me alleen maar aan. 'Ik vlieg vanavond terug naar Amerika, en ik heb je hulp nodig als cover. Zeg maar tegen de docenten dat ik zie ben en dat ik op mijn kamer blijf.' Kayla keek me nog steeds aan. 'Waarom ik? Kan Jason het niet doen?' Vroeg ze niet begrijpend. 'Hij doet er ook aan mee, maar als jij helpt is het nog geloofwaardiger.' Zei ik. 'Als je het niet voor mij wil doen, doe het dan voor Beckah.' Smeekte ik bijna. Kayla rolde met haar ogen, maar stemde toem toch in. 'Goed dan.'

Ik gilde het uit terwijl ik steeds meer de diepte in viel. Op een gegeven moment ging ik met een ruk weer een stuk omhoog. De man had een parachute uitgetrokken. Ik hapte naar adem, tot een poging weer op adem te komen. Langzaam kwamen we steeds dichter bij de grond. Nu zag ik veel duidelijker wat er onder ons lag. Mijn voorspelling van Manhattan was correct. In zo'n grote stad vind niemand me ooit terug.
We landde in een afgelegen straatje waar een busje ons op stond te wachten. Met een doffe klap belandde ik op de grond, met de man boven op me. 'Ga van me af!' Zei ik met verstikte stem. De man maakte zich van me los en trok me toen aan het tuigje omhoog. Hij duwde me richting het busje waar een man ons al op wachtte. Hij opende de deur van het busje zodat de man die mij vast hield me er in kon duwen. Er werd niks gezegd, alleen af en toe het gevloek van de vrouw als ze haar schouder te veel bewoog. Het busje was achterin helemaal donker en ik werd links en rechts vast gehouden door de steward en de man die me al de hele tijd vasthield. Het busje kwam in beweging en ik voelde dat we rechtsaf gingen.

Haastig propte ik mijn spullen in mijn koffer. Jason keek geamuseerd toe. 'Voor een meisje die je niet mag doe je aardig veel moeite.' Zei hij. 'Ik mag haar ook niet,-' Loog ik. 'Maar haar voor mijn fouten laten boeten gaat een beetje ver vindt je niet?' Ik klapte mijn koffer dicht. Jason haalde zijn schouders op. 'Het ligt er aan wat voor fout je hebt gemaakt.' Ik keek Jason aan. 'Het is beter als je dat niet weet.' Ik ritste mijn koffer dicht. 'Okè.' Zei Jason. 'Thanks dat jij en Kayla me willen helpen. Ik sta bij jullie in het krijt.' Ik trok de koffer van mijn bed en schoof hem er onder. 'Anytime dude.' Jason pakte zijn mobiel om een spelletje te spelen ofzo. Ik keek ook even snel op mijn mobiel in de hoop dat Beckah iets terug had gestuurd, maar dat was natuurlijk niet zo. Ik wist dat het een fout was om haar alleen weg te laten gaan na wat er gebeurd was. Zuchtend liet ik me op bed vallen. Het was inmiddels half 6 en mijn taxi zou over een halfuur aankomen. 'Ik ga mevrouw Dawson nu wel halen.' Jason stond op. We hadden afgesproken dat Jason zou doorgeven dat ik ziek was, en een docent zou zeker komen nakijken of dat ook echt zo was. Dit moest dus gebeuren voordat mijn taxi zou arriveren. 'Thanks.' Ik ging met kleren en al onder de dekens liggen zodat  ik het warm zou krijgen. 'Zie je zo.' Jason pakte het pasje van onze kamer en liep de deur uit.
Ik kreeg het al snel warm en had moeite mezelf er van te weerhouden de dekens van me af te schoppen. Niet veel later hoorde ik het klikken van het slot op de deur. Als dit fout gaat, is mijn hele plan van de baan. Ik hoor voetstappen richting mijn bed komen. 'Hij heeft ook al twee keer overgegeven.' Hoor ik Jason fluisteren. 'Waarschijnlijk slaapt hij nu weer.' Voegde hij er aan toe. 'Hm, heeft hij al een paracetamol genomen?' Hoorde ik mevrouw Dawson zeggen. 'Volgens mij niet.' Lichtte Jason toe. Ik voelde hoe de dekens zachtjes van me af werden getrokken. Een koele hand werd op mijn voorhoofd gelegd. 'Hij is inderdaad best warm.' Hoorde ik mijn docent zeggen. 'We hebben in de avond nog een activiteit, maar Thomas kan duidelijk niet mee.' Van binnen deed ik een vreugde dansje. 'Wil jij aan Thomas doorgeven dat hij moet bellen als er iets is als we weg zijn?' Ik zag het niet, maar ik wist zeker dat Jason knikte. 'Ja mevrouw.' Mevrouw Dawson deed de dekens weer over me heen. 'Dankje Jason. Ik zie je later bij de rest van de groep.' Niet veel later hoorde ik de deur dicht  gaan. 'De kust is veilig hoor.' Lachte Jason. 'God zij dank.' Ik rukte de dekens van me af en stapte het bed uit. Ik keek op mijn mobiel. Kwart voor zes. Ik pakte mijn koffer en liep naar het raam. 'Dude, wat ga je doen?' Ik keek om en zag Jason me met een wat-is-er-mis-met-jou blik aankijken. 'Via het raam weg?' Zei ik met een "dûh" toon. 'We zitten op de 3e verdieping Thomas.' Jason kijkt me nog steeds met dezelfde blik aan. 'Er is geen andere manier.' Ik opende het raam en zocht voor een regenpijp, die ik links van het raam vond. 'Kan je mijn koffer naar beneden gooien zodra ik beneden ben?' Vroeg ik. 'Als jij levend aankomt, dan ja.' Jason trok zijn wenkbrauwen op. 'Thanks. Nou ik moet gaan, nogmaals bedankt man.' Ik zwaaide mijn rechter been uit het raam en greep de regenpijp vast. Daarna volgde mijn linker been.
Ik liet me voorzichtig naar beneden zakken terwijl Jason uit het raam hing om te kijken of ik het zou halen. Na, ik schat 5 minuten beland is zonder schrammetje op de stoep. Ik kijk omhoog en gaf Jason het teken dat hij mijn koffer naar beneden kon laten vallen.
Jason gooide de koffer en ik ving hem met een verstikte ademhaling op. Precies op dat moment zag ik mijn taxi de hoek om komen. 'Succes Sangster!' Riep Jason en ik stak mijn hand op om hem te begroeten.
'Naar het vliegveld alstublieft.'

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡
Helloo, ik weet niet waarom maar mijn wattpad lag er helemaal uit waardoor ik het hoofdstuk niet plaatsen kon. Ik heb zelfs de app moeten verwijderen en opnieuw moeten downloaden. Maar hier is ie eindelijk. Hoop ik.