Wspomnienia Gorisa

Część XXIII

Powolnym krokiem podreptaliśmy po stromych schodach na górę. W ogromnym pomieszczeniu aż roiło się od specyficznych komputerów, których w kryptach raczej się nie spotykało. Bałem się cokolwiek dotknąć, zważywszy na to, że być może te sprzęty faktycznie działały i mógłbym jedynie coś popsuć i uszkodzić. W centrum pokoju umieszczono okrągły ster statku. Nawet przy moich gabarytach wydawał się dość spory. Krzątało się tu kilka osób, jednakże naszą uwagę zwrócił mężczyzna w obdartej czapce kapitańskiej. Facet nie wyróżniał się niczym innym. Gdyby nie specyficzne nakrycie głowy, wyglądałby tak samo w tłumie kolorowych punków.

Kręcąca się kilka kroków od mężczyzny kobieta posłała mimowolnie delikatny uśmiech w naszą stronę. Zauważyłem, że Cassidy również odwzajemnił ten gest. Minęliśmy ją, by móc porozmawiać z rzekomym „Kapitanem".

— Podobno jesteś tym, który może nam pomóc. Rzekomo wiesz wszystko o tym statku — zaczął niepewnie Noah.

— Ooo... — Mężczyzna zwrócił się w naszą stronę wyraźnie zaskoczony. — Słyszałem o tym, co zrobiłeś dla Chipa. Okazałeś się przydatny dla moich ludzi, więc tak — przytaknął głową — chętnie ci pomogę.

— To może najpierw trochę z innej strony... Czemu zwą cię Kapitanem?

— To długa historia, ale mocno ją skrócę. — Wziął głęboki wdech. — Pracowałem kiedyś dla Enklawy, jednak czas pokazał, że to nie dla USA walczę, a dla starych skurwieli. Zrezygnowałem. Zdezerterowałem i uciekłem. Chciałem żyć z bardziej uczciwymi ludźmi.

— Z tymi tutaj? — spytał Noah, unosząc pytająco brew.

— No tak. — Kiwnął głową, po czym wzruszył ramionami. — Po nich wiesz, czego się spodziewać, a spory w Enklawie to stąpanie po niestabilnym i cienkim gruncie. Można to wręcz porównać do stada hien. — Zaśmiał się cicho. — Nawet nie zauważysz, kiedy obrócą się zgodnie przeciw tobie.

— Jak to w ogóle możliwe, że odłączyłeś się od nich i przywędrowałeś aż tutaj? Nie szukali cię?

— Normalnie. Opuściłem Navarro i powędrowałem w taką stronę, gdzie raczej nikt nie próbowałby mnie szukać. Komu zresztą potrzebna jest jedna zbuntowana płoteczka? Nie jestem już tak ważny, aby musieli ruszyć za mną w pościg.

Przełknąłem nerwowo ślinę. Czasem wydawało mi się, że jest już w porządku. Sądziłem, że powracające wspomnienia to tylko obrazy przywołujące jedynie drobną nostalgię czy refleksję. Zaliczyłem kolejny moralny zjazd na samo dno, ponownie dopuszczając do siebie to uczucie podłości i beznadziejności na myśl o Grutharze. Również sądziliśmy, że Enklawa nigdy nas nie znajdzie. Uważaliśmy, że jesteśmy dla nich zbędni. Strzeż się, Kapitanie, bo może okazać się, iż nie miałeś racji – tak samo jak ja i moje stadko.

— Czym jest w ogóle ta Enklawa? Coraz częściej spotykam się z tą nazwą na pustkowiach, jednak nigdy nie usłyszałem konkretów. — Noah kontynuował rozmowę z Kapitanem.

— Można powiedzieć, że to swego rodzaju pozostałość po starych czasach. Jeśli jesteś wytrwały, a twoje umiejętności nie opierają się jedynie na walce, to zabierzesz tę łajbę na platformę i zobaczysz TO na własne oczy — prychnął pogardliwie.

— Co to jest ta platforma?

— Spory kawał od brzegu znajduje się platforma wiertnicza Posejdona. Tam urządzili sobie główną bazę.

— Co tam się dzieje? W sensie tam, na platformie. — Noah wciąż drążył temat Enklawy.

— Nie wiem. — Wzdrygnął ramionami. — Byłem raptem technikiem w Navarro. Nic poza tym. Gadaliśmy jedynie przez linie komunikacyjne. Tylko do tego ograniczał się nasz kontakt, także nawet jeśli bardzo bym chciał, to nie mogę przekazać żadnych istotnych szczegółów.