Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 2

Πρώην εβραϊκός συνοικισμός.

Η Ραχήλ ήταν η μόνη από την οικογένεια Μποχωρ που είχε μείνει ζωντανή, μετά  τον τελευταίο διωγμό, είχε δει με τα ίδια της τα μάτια τους γονείς της να παρακαλούν για  έλεος και τα αδέρφια της να τρέχουν να σωθούν χωρίς καμία ελπίδα.Η ίδια Θα είχε σταλεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης αλλά απ’ ότι  φαίνεται η τύχη της χαμογέλασε διάπλατα. Μια πολύ καλή της φίλη η οποία δούλευε για την αντίσταση είχε καταφέρει να την σώσει από τα χέρια των ταγμάτων εφόδου. Τους τελευταίους εννιά περίπου μήνες τους πέρασε κλεισμένη στο υπόγειο του σπιτιού της Χελγκας. Ειχε αρχίζει να αδυνατίζει και τα πράσινα ανοιχτόχρωμα ματιά της είχαν χάσει πλέον την γνώριμη λάμψη τους.Οι ελπίδες μαζί με το χαμόγελο της είχαν αρχίσει να εξαφανίζονται μέρα με την μέρα.
Εκείνο το  πρωί όμως η Χελγκα της είχε πραγματικά ευχάριστα νέα, της έφτιαξε ένα φτωχό πρωινό με ότι μπορούσε να βρει  καθώς τα τρόφιμα γύρο όλο και λιγόστευαν, κατέβηκε ενθουσιασμένη  στο υπόγειο κρατώντας κατι στο χέρι της, χτύπησε την πόρτα ρυθμικά. Η Ραχήλ  σηκώθηκε απότομα ταραγμένη, ο παραμικρος θόρυβος πλέον την άγχωνε ,άνοιξε αγουροξυπνημένη την πόρτα και αντίκρισε την φίλη της με ένα απρόσμενο χαμόγελο               
<<τι έγινε γιατί είσαι τόσο χαρούμενη, έπεσε το τρίτο Ράιχ;>>εκείνη γέλασε και την προσπέρασε μπαίνοντας μέσα.
<<όχι καλή μου αυτό δεν έγινε ακόμα, σου έχω όμως κάτι πολύ καλό, κάτι που θα σε γλιτώσει από  το θάνατο >>είπε κουνώντας επιδεικτικά το χαρτί που είχε στα χέρια της.
<< Αυτό εδώ είναι η νέα σου ταυτότητα και όλα τα σχετικά έγγραφα>>είπε δίνοντας της τα με ενθουσιασμό. Η Ραχήλ αρχικά την κοίταξε με αμφιβολία ήταν σίγουρη ότι επρόκειτο για μια πλάκα για μια κακόγουστη πλάκα μάλιστα.Άρπαξε τα χαρτιά θέλοντας να επιβεβαιώσει τις υποψίες της αλλά έμεινε έκπληκτη μόλις είδε ότι  το εβραϊκό όνομα της είχε όντως  εξαφανιστεί και στη θέση του βρισκόταν ένα νέο Γερμανικό. <<Αρλιν Ντανκελ>> διάβασε δυνατά                     <<Πως το έκανες αυτό;>>. 
<<εγώ δεν έκανα τίποτα απλά έκλεψα την ταυτότητα σου όταν κοιμόσουν τα υπόλοιπα τα φρόντισαν οι φίλοι μου από την αντίσταση>> χαμογέλασε ξανά σηκώνοντας τους ώμους της.
Τα δάκρυα δεν άργησαν να κατακλείσουν στα όμορφα ματιά της.
<<δεν ξέρω πως να σε ευχαριστώ>> έλεγε μέσα από  αναφιλητά<<απλά ζήσε,μείνε ζωντανή αυτό θέλω μόνο>> η Χελγκα την πλησίασε και την έσφιξε στην αγκαλιά της.
                                                     
Εκείνο το πρωί ήταν η τελευταία φορά που την είδε. Έπρεπε πλέον να φύγει από το Βερολίνο θα ήταν αρκετά ριψοκίνδυνο να παραμείνει εκεί, αποφάσισε να κλείσει εισιτήρια  για την επόμενη μέρα κιόλας. Ο προορισμός της ήταν η Ολλανδία είχε έναν ξεχασμένο ξάδερφό από την πλευρά της μητέρας της εκεί που ίσως την βοηθούσε μέχρι να μπορέσει να ορθοποδήσει. Επικοινώνησε γρήγορα μαζί του και εκείνος την διαβεβαίωσε ότι θα ήταν απολύτως ασφαλής κοντά του εξάλλου η Ολλανδία ήταν ένα  ήσυχο μέρος για όλους .
Έτσι η Ραχήλ  την επόμενη μέρα βρέθηκε στο σταθμό με καινούριο όνομα και όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Φορούσε ενα χαριτωμένο κόκκινο φόρεμα που άφηνε το μπούστο της ακάλυπτο .Τα μαλλιά της ήταν κατάμαυρα , σπαστά και έφταναν μέχρι το στήθος . Τα χείλη της ήταν βαμμένα κόκκινα και κάνανε τέλεια αντίθεση με το κατάλευκο δέρμα της. Τέλος είχε ριξει στους ώμους ενα μαύρο βαρύ μάλλινο παλτό ,είχε παγωνιά εκείνο το πρωί.
Ανέβηκε αποφασισμένη της σκάλες του βαγονιού. Τίποτα πια δεν μπορούσε να την κρατήσει στο Βερολίνο. Μπήκε μέσα και άρχισε να ψάχνει την κουκέτα της.