Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 30

Ο Ρώσος διοικητής Ιβανοφ Νικολαι κοίταξε το κατεστραμμένο Βερολίνο  με ικανοποίηση, ήταν το πρώτο στράτευμα που έφτασε εκεί και αυτό προμήνυε ακόμα ένα παράσημο στην συλλογή του. Ήταν μόλις τρακοσια άτομα αλλά σε σχέση με τους εχθρούς τους οι οποίοι ήταν κουρασμένη και εξαθλιωμένη από τις τόσες μέρες πολιορκία τους, αυτοί ήταν δυνατοί και έτοιμη να γυρίσουν σελίδα στην ιστορία. Κατέβασε μια γουλιά από το ασημένιο φλασκί ,η βότκα  κατέβηκε αργά μέσα του κάνοντας τον να κάνει ένα μορφασμό ευχαρίστησης, κράτησε στα χέρια του μια επιστολή που είχε λάβει από το πρωί έσκισε το πάνω μέρος του φακέλου και έβγαλε το χαρτί ,Καθώς το διάβαζε ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη του. Γύρισε προς τους άνδρες του και απέτισε την προσοχή τους. 
<<κρατάω στα χέρια  μου την λίστα με τους Γερμανούς εγκληματίες, έχω τις φωτογραφίας τους και όλα τα σχετικά στοιχεία. >>Πέταξε τα χαρτιά  προς το μέρος τους. Οι φωτογραφίες με τους Γερμανούς αξιωματικούς που πόζαραν γεμάτοι έπαρση κυματίσαν στον αέρα .<<τους θέλω ζωντανούς >> γρύλισε. Εκείνος  άρπαξε απότομα μια από της φωτογραφίας στα χέρια του .Κοίταξε τον ξανθό άνδρα στην φωτογραφία ,το βλέμμα του ήταν καθαρό και περήφανο . <<εσύ ιδικά θέλω να πέσεις στα δικά μου χερια>> μονολόγησε και τσαλάκωσε με μανία την φωτογραφία του Αλεξάντερ .

                                                                                   ***

η Αρλιν πρόβαλε αγουροξυπνημένη μπροστά του <<ετοιμάσου πάρε μόνο το απόλυτος απαραίτητα>> της φώναξε εκείνος ενώ η αγωνία ήταν ολοφάνερη στο βλέμμα του μετά από πολύ καιρό.  <<τι έχει συμβεί με τρομάζεις >> του απάντησε αναστατωμένη  <<κάνε απλά ότι σου λέω ,και γρήγορα >> είπε έντονα . Εκείνη  πήρε το μικρό Ρούντολφ στην αγκαλιά της και υπάκουσε στις εντολές του. Ο απρόσμενος ήχος ενός χτυπήματος στην πόρτα  τον αιφνιδίασε δυσάρεστα, έσφιξε το όπλο στην ζώνη του και άνοιξε επιφυλακτικά. Αντίκρισε έναν ταλαιπωρημένο στρατιώτη  που προσπαθούσε να αναπνεύσει με δυσκολία  και το μόνο που κατάφερε να καταλάβει από τα μπερδεμένα λόγια του ήταν "είναι κοντά ".Κοίταξε τον ορίζοντα και το βλέμμα του σκοτείνιασε βλέποντας τρεις Ρώσους όχι και τόσο βαριά οπλισμένους να πλησιάζουν απειλητικά , με μια απότομη κίνηση τράβηξε τον στρατιώτη στο εσωτερικό του σπιτιού και φρόντισε να τον οπλίσει για κάθε ενδεχόμενο .Ο στρατιώτης άρπαξε το όπλο  και το έκλεισε σφιχτά στα χέρια του χωρίς να είναι διατεθειμένος να το αφήσει. <<Στρατηγέ θα πεθάνουμε όλοι έτσι? >> ψέλλισε με κενό βλέμμα. Ο Αλεξαντερ δεν ήταν σίγουρος για το τι έπρεπε να απαντήσει, ποτέ δεν ήταν καλός σε παρηγορητικά λόγια αλλά και να ήταν δεν θα μπορούσε να απαντήσει κατάλληλα σε μια τέτοια ερώτηση .<<προσπάθησε να ηρεμήσεις και έχε το νου σου έξω >>είπε ήρεμα ενω άφησε τον άνδρα πίσω του και ανέβηκε στον πάνω όροφο για να δει την Αρλιν . Εκείνη είχε ετοιμαστεί και καθόταν ήρεμη με το μωρό στην αγκαλιά της  <<θα μου πεις τι έχει γίνει  σε παρακαλώ. >> Του ειπε μόλις τον αντιλήφθηκε στον χώρο. <<οι Ρώσοι είναι εδώ πρέπει να μεταφερθούμε στα κεντρικά  ,στο γραφείο μου,προς το παρόν θα είμαστε ασφαλείς εκεί .Δεν θέλω εσύ και ο γιος μου να πέσετε στα χέρια τους. >>