Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 29

Ότι κι να κάνουν οι άνθρωποι, όσες βόμβες και να πέφτουν, όσο κι αν σκοτώνονται μεταξύ τους, όσο και να πεθαίνουν δυστυχισμενοι το ξημέρωμα θα έρθει πάντα, το ξημέρωμα ήταν το μονο πράγμα για το οποίο μπορούσαν να είναι βέβαιοι .
Έξι μήνες είχαν περάσει από τον πρώτο βομβαρδισμό και πλέον οι αεροπορικές επιδρομές ήταν όλο και πιο συχνές , το Βερολίνο είχε μετατραπεί σε πόλη φάντασμα, το μεγαλύτερο μέρος των κατοίκων είχαν διαφύγει σε κοντινές επαρχίες ενώ οι λίγοι που είχαν μείνει πίσω είτε κυκλοφορούσαν αναμεσα στα χαλάσματα σαν αγρίμια ψάχνοντας τροφή , είτε ήταν μόνιμα κλειδαμπαρωμενοι στα σπίτια τους.
Ακόμα και ο ίδιος ο Χίτλερ κρυβόταν προστατευμένος απ'ολα στα υπόγεια της καγκελαρίας μετρώντας αντίστροφα για το τέλος του.
Οι αξιωματικοί που είχαν μείνει να φρουρούν το Βερολίνο ήταν μετρημένοι στα δάχτυλα πλέον.
Οι απλοί στρατιώτες, που ήταν αρκετοί, τριγυριζαν στην πόλη
αγρυπνοι, εξαντλημένοι αναζητώντας πάντα τον εχθρό.
Ο πρόωρος ερχομός του μικρού Ρούντολφ ήταν το μόνο χαρμόσυνο νέο, η Αρλιν γέννησε το καταξανθο αγοράκι με τα γαλάζια μάτια μια μουντή Κυριακή, είχε δύσκολη γέννα, η φωνές της και ο πόνος της εκείνη την ημέρα είχαν καλυφθεί από τον ήχο των Αγγλικών αεροπλάνων που εσκιζαν των Γερμανικο ουρανό.

***

Ο Αλεξαντερ σηκώθηκε από το κρεβάτι σχεδόν χαράματα, κοίταξε με στοργή την Αρλιν που κοιμόταν διπλα του με τόση γαλήνη, την θαύμαζε αυτή την γαλήνη εκείνος την είχε χάσει καιρό τώρα, ήταν πραγματικά ικανοποιημένος από εκείνη είχε καταφέρει να του δώσει ένα υγείες γίο, ένα γίο που πραγματικά του έμοιαζε πολύ και σίγουρα σε λίγα χρόνια θα γινόταν ένας δυνατός άνδρας.
Της έδωσε ένα απαλό φιλί, μετά κοίταξε τον μικρο Ρούντολφ που στριφογυριζε
αμέριμνα μέσα στο μικρό του κρεβατάκι ,χαμογέλασε , ένιωθε μια αδιανόητη περιφανεια για τους δυο τους αλλά ο εγωισμός του δεν τον άφηνε να την εκφράσει.
Είπε βιαστικά λίγο καφέ κάπνισε ένα τσιγάρο και πήγε να φύγει, άνοιξε την πόρτα και με μεγάλη έκπληξη αντίκρισε τον Σνιτσεν
<<Καλημέρα >> του είπε και ο Αλεξαντερ κατάλαβε αμέσως πως το ύφος του φανερωνε πως σίγουρα δεν το εννοούσα και ετσι του απαντησει με τον ίδιο ακριβώς τόνο
<<καμια μέρα δεν είναι καλή πια
Πέρασε >> μεριασε ενώ ο Σνιτσεν προχώρησε προς τα μέσα.
<<τι κάνει η γυναίκα σου? το παιδί σου? >> ρώτησε και κάθισε αχαρα στον καναπέ
<<είναι μια χαρά η Αρλιν είναι εξαντλημένη το τελευταίο καιρό με την φροντίδα του μωρού , αλλά Σνιτσεν σίγουρα δεν ήρθες μέχρι εδώ μόνο γιαυτό >> τον κοίταξε σηκώνοντας τα φρύδια του γεμάτος απορία.
<<Ναι αλήθεια είναι δεν μπορώ να σου κρυφτό >> είπε και για λίγο έπεσε σιωπή <<φεύγω Αλεξάντερ ,με στέλνουν στο Αμβούργο >> ο Αλεξαντερ έπεσε δίπλα του πάνω στον καναπέ, σήκωσε τα χέρια του και έκλεισε το πρόσωπο του ανάμεσα τους ,φανερά απογοητευμένος
<<Ώστε φεύγεις και εσύ, όλοι φεύγετε >>
<<Φύγε και εσύ, έλα μαζί μου πριν είναι πολύ αργά >> τον παροτρυνε εκείνος
<<Ξερεις πολύ καλά ότι δεν μπορώ να φύγω χωρίς διαταγή>> του είπε σιγά
<<και ποιος νοιάζεται πια για αυτό, ο ίδιος ο Χίτλερ κρύβεται και απλά μας κινεί σαν πιόνια σε μια χαμένη παρτίδα σκάκι >>
απάντησε ο Σνιτσεν με ένταση
<<Δεν γίνεται να φύγω, η θέση μου δεν με αφήνει καταλαβε το
Δεν είμαι ένας απλός λοχίας που να πάρει , θα θεωρηθεί προδοσία και δεν θα αφήσω τους άνδρες μου μόνους και ακυβερνητους >> ανταπαντησε στον ίδιο έντονο τόνο .
Τοτε ο Σνιτσεν σηκώθηκε όρθιος και τον κοίταξε με ένα βλέμμα θλίψης
<<Αλεξάντερ, είμαι περήφανος που υπηρέτησα πλάι σου είσαι ένας γενναίος και εναρετος, φίλος, άνδρας και στρατιωτικός, ελπίζω να ξανασυναντηθούμε >> ειπε και τον χαιρέτισε στρατιωτικά για τελευταία φορά, Ο Αλεξαντερ τον κοίταξε κατάματα και ανταπέδωσε τον χαιρετισμό.
Το κλείσιμο της πόρτας επανέφερε την πλήρη ησυχία, ένιωθε να πνίγεται χρειαζόταν αέρα.
Οδήγησε το στρατιωτικό τζιπ μέχρι τα κεντρικά της γκεστάπο ενώ παρατηρουσε τα χαλάσματα της πόλης γύρο του αναπολώντας τις παλιές μέρες , οι φρουροί τον χαιρέτησαν όπως κάθε πρωί. Η σιωπή που επικρατούσε και εκεί έξω εκείνο το πρωί ήταν σχεδόν τρομακτική, θα μπορούσε να την παρομοιασει με την σιγή που είχαν τα μέτωπα λίγο πριν την μάχη ,στάθηκε μπροστά από το παράθυρο
ατενισε μακριά, μέχρι που μια κίνηση του τράβηξε την περιέργεια ένας στρατιώτης φάνηκε να τρέχει πανικόβλητος και κάτι να φωνάζει ενώ όλα και πλησίαζε, Ο Αλεξαντερ άνοιξε το παράθυρο και προσπάθησε να ακούσει τι λέει σε λίγο η φωνή του έφτασε στα αυτιά του
<<οι Ρώσοι μπηκαν στο Βερολίνο >>
Σαστισε και αρχικά δεν πίστευε στα λόγια του έτρεξα προς το τηλέφωνο ,αν είχε γίνει κάτι τέτοιο θα τον είχαν ενημερώσει, σηκωσε το ακουστικό, βουβό, οι γραμμές είχαν κοπεί τώρα όλα φαινόντουσαν πιο λογικά αλλά δεν μπορούσε να τη χωρέσει το μυαλό του τέτοια καταστροφή
Ένα πράγμα σκεφτόταν τώρα
<<Αρλιν>>