Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 23

Ο Αλεξάντερ κράτησε στα χέρια  του την φωτογραφία, κοίταξε διερευνιτικα τα πρόσωπα  και τότε την είδε, γιατί  αυτή η Εβραία  έμοιαζε τόσο πολύ με την Αρλιν ?, την δικιά του  Αρλιν  ,γύρισε το πίσω μερος της φωτογραφίας

5 Δεκεμβρίου 1935
Πολλοί φτιάχνουν ένα ψέμα για να σωθούν από μια αλήθεια που δεν αντέχουν έτσι έκανε και αυτή
Ψάξε..

Αυτό ήταν τώρα μπερδεύτηκε ακομα περισσότερο  να ψάξει τι?  Και που? 
<<ποια είναι  αυτή η Εβραία  γιατί της μοιάζει τόσο. >> Μονολογισε και γύρισε προς το μέρος που στέκονται πριν ο Ντολμαν  αλλά αυτός  είχε εξαφανιστεί δια μαγείας
Σηκώθηκε  αποφασισμενος να βρει την λύση σε αυτό το αίνιγμα  και το ένστικτο του για ακόμα μια φορά δεν θα τον διεψευε, με γρήγορα βήματα κατευθύνθηκε στο δωμάτιο της, εκεί όπου είχε  αφήσει  όλα της τα πράγματα  ,δεν ήξερε πια δύναμη τον ώθησε εκεί αλλά σίγουρα δεν ήταν καλή .
Ανοιξε νευρικά  την πόρτα και άρχισε να ψαχνει παντού πετώντας πράγματα  αριστερά, δεξιά  ώσπου  έφτασε σε εκείνο το καταραμένο συρτάρι, το άνοιξε απότομα και συνέχισε να ψάχνει με την ίδια μανία μέχρι  που έφτασε στην σκισμένη φωτογραφια σήκωσε τα δύο κομμάτια  της και με  μεγάλη έκπληξη ανακάλυψε ότι ήταν η ίδια ακριβώς με του Εβραίου γύρισε τα δύο κομμάτια  και διάβασε την πρόταση που σχηματίστηκε

5 Δεκεμβρίου 1935
"Στην πολυαγαπημένη  μας Ραχήλ  για να θυμάσαι τις όμορφες  μέρες  που  περάσαμε μαζί "
Ντολμάν,Μάρθα κ'Αβραμ Μποχωρ

Μόλις ολοκλήρωσε την πρόταση   σωριάστηκε πάνω στο κρεβάτι  μην μπορώντας να πιστέψει σε αυτά που μόλις είχε δει και διαβάσει
<<δεν μπορει να συμβαίνει αυτό.. >>
Μουρμουρισε <<πως γίνεται να με ξεγέλασε η πουτανα >> φώναξε , πλέον  ο θυμός τον είχε κατακλύσει ,τα χέρια του σχεδόν έτρεμαν από την ενταση ,το βλέμμα του είχε γίνει τόσο σκοτεινό, τόσο μουντό όσο ποτέ, σίγουρα  όποιος  θα βρισκόταν μπροστά του εκεινη την ώρα θα το μετανιωνε πίκρα .
Ξαφνικά άκουσε ένα μικρό θόρυβο από τον διάδρομο γύρισε απότομα το βλέμμα του προς τα εκεί και αντίκρισε τον Ντολμαν να τον κοιτάει έντρομος, είχε κρυφτεί εκεί για να βεβαιωθεί ότι ο Αλεξάντερ θα ανακαλυπτε την αλήθεια.
Ο πιο ακατάλληλος άνθρωπος την πιο ακατάλληλη στιγμή . Όρμησε πάνω του και τον εσυρε μέσα στο δωμάτιο, του έδωσε ένα δυνατό χαστούκι  κάνοντας τον να πέσει κάτω,έπεσε πάνω του και άρχισε να φωνάζει έξω φρενών <<τι σκατα  είναι όλα αυτά, πες μου!  >>
Ο Ντολμαν τον κοίταξε τρομοκρατημενος,προσπαθ-οντας να αρθρώσει έστω και μια λέξη, αλλά μάταια  το μόνο που κατάφερε ήταν να βγάλει άναρθρες κραυγές ,ο Αλεξάντερ τύλιξε τα χέρια του γύρο από τον λεπτό  λαιμό του <<μιλά βρομιαρη Εβραιε, ΜΙΛΑ >> ούρλιαζε καθώς τον εσφιγγε όλο και Πίο πολύ.
Άφησε το άψυχο σώμα του να πέσει πίσω και έριξε δύο δυνατές γροθιές στον τοίχο  δίπλα  του, έκρυψε το πρόσωπο του με τα χέρια του που ακόμα έτρεμαν  <<γιατί  αυτή?
Η μοναδική γυναίκα που αγάπησα >> είπε και ένα δάκρυ κύλησε για πρώτη φορά  από τα γαλάζια  άρια μάτια του,σηκωθηκε,εστρωσε της ξανθιές τούφες  του και αποφάσισε να πάει στο κρατητήριο για να ξεσπάσει προσωρινά τουλάχιστον σε κρατουμενους του.
                         
          ***