Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 11

Η μέρα ξημέρωσε βρίσκοντας τον Αλεξάντερ στο γραφείο. Επρεπε άμεσα να ασχοληθεί με το ζήτημα των Εβραίων.Καθόταν προβληματισμένος ανάμεσα σε διάφορα έγγραφα και τασάκια γεμάτα αποτσίγαρα.Κοίταξετους  καταλόγους με τα ατελείωτα ονόματα.                 
<<Τι θα τους κάνω όλους
αυτούς;>>μονολόγησε χτυπώντας νευρικά τα χαρτιά του. 
<<Πάλι μονός σου μιλάς;>>είπε ο Φριτς που μόλις είχε έρθει και πεταξε το καπέλο του στον καλόγερο καταφέρνοντας να το κρεμάσει.
<<Τι θα κάνουμε με όλους
αυτούς;Είναι τόσοι πολλοί>>ο Αλεξάντερ του έδειξε την ποσότητα των χαρτιών απελπισμένα.
<<Πρέπει να πιώ καφέ πρώτα>> πηρέ τα χαρτιά στα χεριά του και έκανε νόημα σε ένα στρατιώτη για να του φέρει καφέ.
<<Πρέπει να βρούμε λύση σύντομα>>συνέχισε ο Αλεξάντερ.
<<Γιατί δεν τους εκτελούμε;>> ρώτησε με απάθεια ενώ παρατηρούσε τον στρατιώτη που έφερνε τον καφέ του.
<<Οχι.Δεν θυμάσαι τι είχε γίνει στο Μόναχο με τους στρατιώτες του Χόφμαν;Θέλω οι άνδρες μου να είναι σε καλή ψυχολογική κατάσταση.Δεν μπορώ να τους βάλω να σκοτώσουν τόσες χιλιάδες γυναικόπαιδα>> Ο Φριτς ένευσε καταφατικά ενώ ο Αλεξάντερ άναψε ακόμα ένα τσιγάρο φροντίζοντας να αλλάξει κουβέντα.
<<Αύριο έρχεται ο Λίχτενσταιν>> είπε δυσαρεστημένος.Δεν ήθελε να συνεργάζεται με άτομα που δεν ήξερε ή τουλάχιστον δεν είχε ακούσει για της ικανότητες τους.Τον προβλημάτιζε έντονα ότι κάνεις δεν ήξερε το Κλάους Λιχτενστάιν ως τώρα. 
<<Ναι,αλλά όχι μονός του.Θα τον συνοδεύσει ο αρχιστράτηγος Μάρτιν Γίους.>>τα λόγια του φίλου του τον τάραξαν ακόμα περισσότερο.Γιατί ένα τόσο υψηλόβαθμο μέλος του Ράιχ να συνοδεύει έναν παντελώς άγνωστο διοικητή;
<<Τι;Θα έρθει ο Γίους εδώ;>> ρώτησε για να επιβεβαιώσει ακόμα μια φορά αυτά που είχε  ακούσει καθώς η άφιξη του προμήνυε να μην ήταν ευχάριστη και για άλλους λόγους.    <<Γιατί έχεις ταραχτεί τόσο με τον Γίους;>>.
<<Επειδή είναι ανώτερος και..>>Ο Φριτς δεν τον άφησε να ολοκληρώσει την πρόταση του.
<<Και τι;Μη μου πεις ότι έχει να κάνει με αυτήν πάλι;>>
<<Τέλος πάντων πες μου τι έμαθες για αυτόν τον Κλάους Λίχτενσταιν;>>τον ρώτησε προσπερνώντας την εύστοχη ερώτηση του.Έτσι και ο Φριτς  με την σειρά του απέφυγε να σχολιάσει την συμπεριφορά του.Ήξερε πολύ καλά ότι δεν του άρεσε να μιλάει για το παρελθόν, γι’ αυτό απλά απάντησε κατευθείαν στην ερώτηση του.
<<Ο Κλάους έγινε βαθμοφόρους πριν λίγους μήνες και ο Φύρερ τον έστειλε εδώ για να επιβλέπουμε την πορεία του. Πριν ήταν το δεξί χέρι του γιατρού Μενγκελε στο Άουσβιτς. Γενικά ακούγεται ότι είναι περίεργος χαρακτήρας>>.Ο Αλεξάντερ σήκωσε εντυπωσιασμένος τα φρύδια του, ήταν πολύ πιο περίπλοκο απ’ όσο φανταζόταν.
<<Του Μενγκελε;Ξέρεις ποσό απεχθάνομαι τους γιατρούς>>Ο Φριτς ξέσπασε στα γέλια ακούγοντας τον να μιλάει σαν μικρό παιδί.Όλοι γνώριζαν την φοβία που είχε ο Αλεξάντερ προς τους γιατρούς, ήταν πραγματικά αστείο ένας τόσο ισχυρός άνδρας να έχει έναν τόσο παιδιάστικο φόβο.
<<Και τώρα πες μου τι έγινε χθες;>> ρώτησε ο Φριτς γεμάτος υπονοούμενο περιμένοντας αγωνιωδώς να μάθει για την Αρλίν.Το χτύπημα της πόρτας όμως δεν θα τον άφησε να συνεχίσει.  
<<Καλημέρα σας>>η Αρλιν μπήκε διστακτικά στο χώρο κάνοντας αμέσως τους δύο άνδρες να την κοιτάξουν.Χαμογέλασε πρώτα στον Αλεξάντερ και ύστερα στον Φριτς.
<<Καλημέρα Αρλιν>> απάντησε ο Αλεξάντερ και σηκώθηκε πηγαίνοντας προς το μέρος της για να την χαιρετήσει.
<<Πως είσαι;>>συνέχισε ρωτώντας την ήρεμα.
<<Πολύ καλά ευχαριστώ>> απάντησε εκείνη  κοιτώντας με αγωνία τον Φριτς.
<<Φίλε μου,έχω την τιμή να σου γνωρίσω την αγαπητή Αρλίν>> αναφώνησε πρόσχαρα ο Αλεξάντερ.
<<Χαίρω πολύ>> είπε εκείνος στεγνά και ενώ την παρατηρούσε προσεκτικά.Η φυσιογνωμία της του ήταν γνωστή για κάποιον άγνωστο λόγο.Προσπαθούσε να θυμηθεί που την είχε ξανά συναντήσει αλλά μάταια η μνήμη του δεν τον βοηθούσε ιδιαίτερα.
Η Αρλιν του χαμογέλασε ψυχρά. Τον ήξερα αυτόν τον άνδρα, τον ήξερε από εκείνη την νύχτα του διωγμού.Τον θυμάται να δίνει διαταγές σε στρατιώτες γεμάτους οργή και μίσος. Απέφυγε να τον κοιτάξει κατάματα και προσπάθησε να μην την επηρεάσουν άλλο αυτές οι μνήμες.Ο Φριτς μίλησε για λίγο ακόμα με τον στρατηγό και ύστερα αποχώρησε χωρίς να την χαιρετήσει ξανά.Η Αρλιν πλησίασε προς στον Αλεξάντερ.Δεν είχε ακούσει τι είχε πει με τον Φριτς και το άγχος την είχε καταβάλει,ίσως την είχε αναγνωρίσει. <<Συμβαίνει κάτι; Φαίνεσαι  προβληματισμένος>>τον 
ρώτησε.                  <<Τίποτα το σημαντικό καλή μου.Οι δουλειές είναι πολλές. Γιαυτό σε παρακαλώ πάρε αυτά για δακτυλογράφηση,είναι επείγον κάνε όσο ποιο γρήγορα  μπορείς.Μόλις τελειώσεις έλα να πιούμε καφέ το έχω ανάγκη>>της χαμογέλασε και της έδωσε ενα πάκο με χαρτιά με άπειρες σφραγίδες και υπογραφές.
Η Αρλιν καθησυχασμένη και αυτή τι φορά, πήρε τα χαρτιά στα χεριά της και υπακούοντας τον δακτυλογράφησε όσο πιο γρήγορα μπορούσε τα σημαντικά έγγραφα.Έτσι σε πολύ λίγη ώρα είχε παραδώσει τα καινούργια έγγραφα στο Αλεξάντερ.    <<Είσαι πολύ γρήγορη>> της είπε ξεφυλλίζοντας εξονυχιστικά τα έγγραφα.
<<Είχα πάντα απαιτητικά αφεντικά,έπρεπε να γίνω γρήγορη>> ήταν χαρούμενη που τον είχε ικανοποίηση. Εκείνος την κοίταξε, χαμογέλασε πλάγια και της έδειξε την καρέκλα στο μπροστινό μέρος του γραφείο.
<<Με όλο το θάρρος,ήθελα να σε ρωτήσω αν έχεις κανονίσει κάτι για το βράδυ των Χριστουγέννων;>>την ρώτησε προσφέροντας της καφέ και τσιγάρο.Η Αρλιν πήρε το φλιτζάνι του καφέ μπροστά της απολαμβάνοντας την έντονη μυρωδιά του.Ειχε πάρα πολύ καιρό να πιει καφέ σχεδόν είχε ξεχάσει την γεύση του, ήπιε λίγο από το ζεστό ρόφημα και απάντησε.
<<Οχι,δεν έχω κανονίσει κάτι.>>
<<Αύριο έχουμε τραπέζι με δυο σημαντικά πρόσωπα θα ήταν μεγάλη μου χαρά να είσαι κοντά μου>>συμπλήρωσε εκείνος.      Ήξερε πολύ καλά ότι έπρεπε να αρνηθεί αλλά για ακόμα μια φορά δεν τον έκανε.
<<Και εμένα θα ήταν ευχαρίστηση μου να έρθω>>είπε γλυκά κοιτάζοντας τον λάγνα και χωρίς και η ίδια να ξέρει αν το βλέμμα ήταν ψεύτικο η αληθινό. Αυτό το βλέμμα της όμως τον έκανε να θέλει να την πλησιάσει.Την κοίταξε βαθιά στα μάτια και μέριασε στοργικά μια τούφα που κάλυπτε το ζυγωματικό της αποκαλύπτοντας μια μελάνια στο κρυστάλλινο δέρμα της.Το χθεσινό χαστούκι του Ντόλμαν της είχε αφήσει εμφανές σημάδι.
<<Αρλιν;τι είναι αυτη η μελανιά;>> Ο Αλεξάντερ συνοφρυώθηκε περιμένοντας μια πολύ πειστική απαντηση.
<<Ποια μελανιά;>>
είπε εκείνη καταλαβαίνοντας αμέσως τι είχε συμβεί.Τράβηξε τις τούφες της προσπαθώντας να κρύψει το σημάδι. Μάταια όμως.
<<Ποιος τόλμησε να σε αγγίξει;>>της είπε έντονα γεμάτος θυμό.Του ήταν αδιανόητο να πιστέψει ότι κάποιος είχε αγγίξει με τέτοιο τρόπο το θεσπέσιο πρόσωπο της .
<<Πες μου;Έγινε κάτι με τον ξάδερφο σου;>>την ρωτήσω ποιο ήρεμα αυτή τη φορά με την διαίσθηση του να βγαίνε σωστή και πάλι.
<<Είχαμε έναν τσακωμό χθες επειδή άργησα>> η απάντηση της όμως δεν τον βοήθησε να κρατηθεί και πάλι ήρεμος,  <<Και τόλμησε να σε χτυπήσει;θα τον σκοτώσω>> φώναξε και σηκώθηκε όρθιος οργισμένος.   
<<Ηρέμησε>>τον παρακάλεσε εκείνη πηγαίνοντας κοντά του. Χάιδεψε απαλά το στήθος του προσπαθώντας να τον καθησυχάσει     
<<Τα τακτοποίησα όλα>> είπε σιγά.     
<<Τι εννοείς;>>την ρώτησε περνώντας το χέρι της στο δικό του.                        <<Εννοώ...Δέχομαι την πρόταση σου.θα έρθω να μείνω μαζί σου>>είπε χωρίς δεύτερη σκέψη και χωρίς να προβλέπει τις επιπτώσεις της επιλογής της.