Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 20

‘’Δεν μπορώ να καταλάβω πια πόσες μέρες έχουν περάσει από τότε που ήρθα εδώ.Κανονικά θα έπρεπε να ήμουν ευγνώμων προς την τύχη μου αλλά πραγματικά δεν ξέρω αν ο θάνατος θα ήταν καλύτερη επιλογή από την απάνθρωπη καθημερινότητα που είμαι αναγκασμένος να ζω.Τα καθήκοντα μου πλέον γίνονται ανυπόφορα. Χθες μου είχε ανατεθεί να καθαρίσω τα πατώματα σε όλο το σπίτι,κάτι που δεν είναι αρμοδιότητα μου καθώς από εκείνη την μέρα που την αντίκρισα για πρώτη φορά εδώ μέσα μου απαγόρευσαν την είσοδο στο σπίτι. Ο Γερμανός με αυτήν έλειπαν όπως κάθε Κυριακή γι’ αυτό η υπεύθυνη προσωπικού αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία αναγκάζοντας με δουλέψω σκληρά .Έτριβα με απίστευτη δύναμη την επιφάνεια του δαπέδου μέχρι που δυο στρατιώτες μπήκαν μέσα.Με κοίταξαν γεμάτοι φθόνο, κάτι είπαν μεταξύ τους που δεν μπόρεσε να καταλάβω.Ο ένας από τους δύο μου έδωσε μια δυνατή κλωτσιά στα πλευρά κάνοντας με να σωριαστώ στο πάτωμα. Είμαι τελείως αδύναμος πια και γι’ αυτό έχασα για λίγο τις αισθήσεις μου. Μόλις συνήλθα και άνοιξα τα μάτια κατάλαβα ότι όλος ο προηγούμενος κόπος μου είχε πάει χαμένος. Όλο το καθαρό πάτωμα είχε γεμίσει λάσπες από τις μπότες τους. Έτσι επεσα ξανά στα γόνατα και άρχισα για ακόμα μια φορά το τρίψιμο. Όλα αυτά ήταν κομμάτι της νέας μου ζωής. Και η αλήθεια είναι ότι την είχα συνηθίσει όσο απαίσια και αν ήταν.Όμως αυτό που δεν μπορώ ακόμα να συνηθίσω είναι να τους βλέπω μαζί . Δεν γίνεται να το αντέξω άλλο αυτό.Την παρακολουθώ κρυφά κάθε μέρα.Εκείνη αποφεύγει την κάθε συνάντηση μαζί μου και όποτε τυχαία με συναντά με αγνοεί επιδεικτικά. Δεν αντέχω να την βλέπω στη αγκαλιά αυτού του κτήνους.Αλλά ακόμα  χειρότερα δεν μπορώ να την σκέφτομαι να του δίνεται.Γι’ αυτό έχω πάρει πλέον την απόφαση μου.Αυτή η φωτογραφία θα αποκαλύψει τα πάντα και τότε αυτό το κτήνος  θα την μισήσει.Ίσως την σκοτώσει.Καλύτερα νεκρή παρά να μαζί του '’       

  Ο Ντολμαν διπλώσει προσεχτικά το χαρτί με τις σκέψεις και το έχωσε ανάμεσα στα κουρελιασμένα σκεπάσματα.Τράβηξε από την τσέπη του σακακιού την παλιά φωτογραφία.Την κράτησε στα ταλαιπωρημένα χέρια του  και χαμογέλασε.
<< Μπορεί να είσαι πολύ καλή ψεύτρα, αλλά ευτυχώς το παρελθόν δεν μπορεί να κρυφτεί όσο καλό θέατρο και αν παίζεις >>σκέφτηκε.

  Είχε ξημερώσει και ο Αλεξαντερ ακόμα δεν είχε έρθει.Όσο και να είχε προσπαθήσει δεν μπόρεσε να κοιμηθεί.Κάθε φορά που εκείνος αργούσε ήταν ανήσυχη ,αλλά σήμερα δεν ήταν μόνο αυτός ο λόγος της αϋπνίας της. Εκείνος ο πόνος χαμηλά στην κοιλιά σε συνδυασμό με τους δύο μήνες καθυστέρησης είχαν επιβεβαίωση τις υποψίες της για μια επικείμενη εγκυμοσύνη. Έπρεπε να ξεκουραστεί.Άνοιξε το συρτάρι του κομοδίνου και έψαξε οτιδήποτε θα την έκανε να κοιμηθεί. Έπιασε το κουτί με τα ηρεμιστικά ενώ το βλέμμα της έπεσε σε εκείνη τη παλιά φωτογραφία με την οικογένεια της.Την τράβηξε προσεχτικά. Είχε τόσο καιρό να την κοιτάξει.Στα δεξιά της φωτογραφίας ήταν ο Ντολμαν ο οποίος στεκόταν όρθιος πίσω από την θεία της, στη μέση ήταν ο μικρός της ξάδερφος και στα αριστερά εκείνη μαζί με  την νεκρή πλέον αδερφή της.
<<Γιατί έχω ακόμα αυτή τη φωτογραφία;Είναι τόσο στενάχωρη>> αναρωτήθηκε και με μια κίνηση την έσκισε στα δύο ενώ πέταξε τα κομμάτια ξανά μέσα στο συρτάρι.