Ο Στρατηγος (Remake)

Κεφάλαιο 26

Ο Αλεξάντερ σήκωσε το τηλέφωνο, η βροντερή φωνή του Γιους ακούστηκε από την άλλη άκρη της γραμμής .
<<Σας ακούω Αρχιστατηγε, τι έχει συμβεί >> κατάφερε να ρωτήσει ενώ ήταν σίγουρος ότι τα νέα δεν θα ήταν καλά, κοίταξε τον στρατιώτη δίπλα του ακούγοντας προσεκτικά τα λόγια του Γιους <<Μάλιστα αύριο..>> είπε και κατέβασε σιγά το ακουστικό πάνω στη βάση του τηλεφώνου ,γύρισε ξανά προς στον άνδρα ο οποίος είχε αντιληφθεί την σοβαρότητα της κατάστασης και περίμενε ανυπόμονα να ακούσει τα λόγια του <<ο Χίτλερ διέταξε όλα τα στρατεύματα κατοχής από όλες τις χώρες να γυρίσουν στο Βερολίνο, οι Ρώσοι μας απειλούν, κάθε μέρα είναι ένα βήμα πιο κοντά στην Γερμανία, ειδοποίησε τον Σνιτσεν αύριο βράδυ πρέπει να είμαστε πίσω>>.
Δεν ήξερε τι να πιστέψει τα συναισθήματα του για αυτή την βιαστική φυγή δεν ήταν τόσο άσχημα δεν ήθελε να αφήσει τον εαυτό του να απογοητευτεί, αλλά η λογική του δεν έλεγε το ίδιο ,η λογική του ήταν σιγουρη για την τροπή των γεγονότων, αν η Ρώσοι φτάσουν στο Βερολίνο ο θάνατος θα ήταν το λιγότερο που τους περίμενε όλους, δεν φοβόταν το θάνατο αλλά την ταπείνωση ,αυτήν την ταπείνωση που τόσο πολύ οι κόκκινοι εχθροί τους ευελπιστουσαν, την χαρά της νίκης, την ικανοποίηση και τον εξευτελισμό του γερμανικού στρατού .
Τι θα γινόταν πραγματικά κανείς δεν το ήξερε , εκτός όμως απ 'ολα αυτά η σκέψη του για την Αρλιν δεν μπορούσε να σωπασει .
Ξάπλωσε ξανά δίπλα της και χάιδεψε απαλά το ζεστό της μάγουλο <<είσαι το μονο άτομο που με εξοργίζει τόσο πολυ ενώ ταυτόχρονα με ηρεμεί όσο τίποτα άλλο>> ψιθύρισε ενώ εκείνη ανοιγοκλεισε τα μάτια της, τα χείλη της σχημάτισαν ένα αμυδρο χαμόγελο
<<που ήσουν?>> ρώτησε σιγά
<<είχα ένα σημαντικό τηλεφώνημα,πρέπει να γυρίσουμε στο Βερολίνο>>
Η Αρλιν ξαφνιάστηκε από την απρόβλεπτη απάντηση του καθώς δεν είχε ιδέα για τις τελευταίες εξελίξεις
<<φοβάμαι για σένα Αρλιν ,η επιστροφή μας στην Γερμανία αυτή τι στιγμή θα είναι ότι πιο επικινδυνο και για σένα αλλά και για το μωρό δεν θέλω να αντιμετωπίσεις άσχημες καταστάσεις είσαι ευάλωτη και αν.. >>
Δεν τόλμησε να ολοκληρωσει τις σκέψεις του ,έτρεμε και μόνο στην ιδέα ότι η Αρλιν θα έπεφτε στα χέρια των Ρώσων . Την έβλεπε μόνη της απροστάτευτη να τρέχει στους βομβαρδισμενους δρόμους του Βερολίνου και εκείνος να μην μπορει να κάνει τίποτα για να την σώσει.
Έπρεπε να ηρεμήσει τις σκέψεις του αν συνεχιζε να σκέφτεται καταστροφικά θα τρελαινοταν εντελώς.
<<σταμάτα να τα λες αυτά,όλα θα πάνε καλά>>
Πόσο αφελής ήταν, αλλά δικαιολογημένα δεν είχε περάσει και λίγα το τελευταίο καιρό,και γιαυτό και ο Αλεξαντερ δεν θέλησε να δώσει συνέχεια σε αυτή τι κουβέντα ,επέλεξε να μην τις πει περισσότερα και φυσικά να κρύψει τις ανησυχες και μη έγκυρες σκέψεις του και έτσι σωπασε .
Απλωσε το χέρι του και την έκλεισε στην αγκαλιά του
<<προσπάθησε να ξανακοιμηθείς και θα τα πούμε αύριο >> της είπε και την φιλησε τρυφερά στο μέτωπο.

***

Η μερα ξημέρωσε και από νωρίς ο ολλανδικος λαός είχε αντιληφθεί τι επρόκειτο να γίνει , αλλά κανείς τους δεν τολμησε να πανηγυρίσει δημόσια μέχρι να έφευγε και ο τελευταίος Γερμανός.
Οι περισσότεροι άνδρες μαζί με τον Σνιτσεν είχαν φύγει ξημερώματα κιόλας, με μόνα συναισθήματα την αγωνία και την ανυπομονησία τους να αντικρίσουν ξανά την πατρίδα και τις οικογένειες τους.
Λίγο αργότερα ο Αλεξαντερ με την Αρλιν ,επιβιβαστηκαν στα βαγόνια τις πρώτης θέσεις .
<<είναι πολύ περίεργο πριν από πολύ καιρό ειμασταν απλά δυο ξένοι μέσα σε ένα τέτοιο βαγόνι , έχουν αλλάξει τόσα πολλά από τότε >>
Είπε εκείνη κοιταζοντας από το παράθυρο την πόλη που άφηναν πίσω τους .
<<ναι το μόνο που δεν έχει αλλάξει είναι ο φόβος σου για μένα σωστα? Φοβισμένη σε γνώρισα φοβισμενη είσαι και τώρα >>

🔺Well επιτέλους καινούριο κεφάλαιο sorry για την απουσία τόσων ημερών :/
Είχα πράγματακια να κάνω